Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, αισθάνομαι ολοένα και περισσότερο ξένος. Αν και είμαι σε αυτήν την πόλη από τότε που γεννήθηκα, αν και την έχω δει σε καλές και κακές στιγμές, ποτέ δεν έχω νιώσει να με χωρίζει μεγαλύτερη απόσταση από αυτό που με τυλίγει αυτή την εποχή. Δεν πρόκειται για κανενός είδους προσωπικής εξομολόγησης, που, άλλωστε, δεν θα ενδιέφερε κανένα. Είναι μια διαπίστωση που πηγάζει από την καθημερινότητα και η οποία πιστεύω ότι εκφράζει πολλούς. Αισθάνομαι γύρω μου την ένταση όσων νιώθουν όπως εγώ. Και είναι πολλοί. Χιλιάδες. Βουβοί μάρτυρες των σύγχρονων Αθηνών.
Ακούγεται μελοδραματικό. Οχι όμως ηττοπαθές. Η Αθήνα έχει δύο επιλογές. Να πάει μπροστά ή να κυλήσει πίσω. Ανάλογα σε ποιο σημείο της πόλης βρίσκεσαι, ανάλογα με ποιους συνομιλείς, ανάλογα με τη δική σου διάθεση, η εκτίμηση μπορεί να εναλλάσσεται. Αλλά, όταν χρειαστεί να δεις τη μεγάλη εικόνα, τη γενική στόχευση, την οικονομία και τον πολιτισμό της πόλης, το πλαίσιο αυτοσεβασμού και τον πήχυ της φιλοδοξίας, τότε η απάντηση είναι δυσάρεστη.
Είναι απογοητευτικό όταν ο τουριστικός κλάδος επενδύει και η πόλη να μην μπορεί να υποστηρίξει. Είναι θλιβερό να έρχονται άνθρωποι από τα πέρατα του κόσμου και η Αθήνα να χάνει την ευκαιρία να πείσει για κάτι πέραν του αυτονόητου. Αλλά είναι πρωτίστως εξοργιστικό για όλους τους πολίτες που χτίζουν τις ζωές τους στην Αθήνα, που πληρώνουν φόρους και που πιστεύουν ότι αξίζουν κάτι καλύτερο, να βλέπουν την πόλη να κυλάει ακόμη πιο χαμηλά. Δεν υπάρχει κανένας στόχος για την Αθήνα, καμία προτεραιότητα δεν έχει τεθεί, ό,τι καλό γίνεται συμβαίνει από καλές συγκυρίες. Το Μοναστηράκι ζέχνει. Η Πανεπιστημίου και η Σταδίου είναι απωθητικές, στο έλεος κυκλωμάτων. Οι κάδοι απορριμμάτων ξέχειλοι σε τουριστικά σημεία. Η Αποστόλου Παύλου ανατολίτικο παζάρι. Ακόμη και ο πεζόδρομος της Βουκουρεστίου, έξω από το «Παλλάς», θυμίζει Ομόνοια. Οσο για την Ομόνοια, κανέναν δεν απασχολεί ότι η ιστορική πλατεία της Αθήνας είναι σε αυτήν την κατάσταση. Η Αθήνα διολισθαίνει αλλά αυτό δεν αφορά όσους θα έπρεπε να αφορά.
Εχει επικρατήσει μια αντίληψη ζωής χύμα, χωρίς κανόνες, κυνική και δήθεν αλληλέγγυα. Η Αθήνα έχει τεράστιες ευκαιρίες, μπορεί να είναι πόλη που να βελτιώνεται και να θέτει στόχους. Είναι κρίμα αυτή η αυτοκαταστροφή.