Βράχνιασε να αναζητεί και να καλεί τη Φρουρά της Βουλής ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μάκης Μπαλαούρας, ο οποίος έτυχε να προεδρεύει τη στιγμή που ο χρυσαυγίτης βουλευτής Ηλίας Κασιδιάρης προπηλάκισε τον βουλευτή Ν.Δ. Νίκο Δένδια και κατόπιν χειροδίκησε εναντίον του, επειδή δεν τον άφηνε να κοιμηθεί το του Τζημέρου τρόπαιον. Η αποπομπή από την αίθουσα της Ολομέλειας όλων των χρυσαυγιτών ήταν λογική και δίκαιη αντίδραση, αφού όλοι τους ασχημόνησαν, όλοι τους εκδήλωσαν αλογόκριτο το μίσος τους για τη δημοκρατία. Αλλά ποιος πολιτισμός τους και ποια αγωγή τους να τους «λογοκρίνουν»;
Η προστασία εντούτοις της Βουλής, ως κορυφαίου θεσμού, και συνολικά της δημοκρατίας, δεν είναι υπόθεση καμιάς αστυνομικής ομάδας. Είναι υπόθεση όλων των δημοκρατών πολιτών – πολίτες άλλωστε, με την ψήφο τους, έστειλαν τη Χ.Α. στη Βουλή, και έχουν δει από πολύ καιρό και επανειλημμένως τι είδους δυνάμεις απελευθέρωσαν. Και χρέος όλων των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, που οφείλουν, δίχως κακιούλες ανάμεσά τους και δημοκοπικά αλληλοκαρφώματα, να αντιτάξουν αρραγές μέτωπο απέναντι στο φασιστικό μόρφωμα, αποδεδειγμένα πια εθισμένο στις προκλήσεις και στη χυδαιότητα. Καμιά σπέκουλα δεν νοείται εδώ, γιατί απλούστατα δίνει νόημα στις χρυσαυγίτικες προβοκάτσιες και εν μέρει τις δικαιώνει. Δικαιώνεται, επίσης, ο χρυσαυγίτικος εσμός όταν τα δημοκρατικά κόμματα ανταγωνίζονται στην εκτόξευση βαρύτατων αστήριχτων χαρακτηρισμών, αλληλοκρινόμενα, ενδίδοντας όλο και περισσότερο στην εκτράχυνση του λεξιλογίου τους.
Ο τραμπουκισμός και η λατρεία της κάθε λογής βίας δεν είναι κάτι τυχαίο και σποραδικό για τους νεοναζιστές. Είναι η κατεξοχήν μέθοδος ανάδειξης και επιβολής της ιδεολογίας τους. Αυτό ξέρουν, αυτό αναδεικνύει τον πλούτο των αισθημάτων τους και τη ρητορική τους δεινότητα, αυτό κάνουν. Ο,τι είναι έξω από τη Βουλή και ό,τι συνηθίζουν εκεί (να βρίζουν σκαιά, να δέρνουν, να επιβάλλουν τη σιωπή διά του φόβου και του τσαμπουκά), αυτό θα μεταφέρουν και στα κοινοβουλευτικά έδρανα, αφήνοντας τα μαχαίρια και τα κουμπούρια στους φανατικότερους οπαδούς τους, για να καθαρίζουν ό,τι «ανθελληνικό» ή «αντικανονικό» κινείται. Σοβαρή ή νηφάλια Χ.Α. δεν υπάρχει, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, αφού κάτι τέτοιο αντιβαίνει στο ίδιο της το πιστεύω. Αυτό θα έπρεπε να είχε απαγορεύσει ευθύς εξαρχής οποιεσδήποτε σκέψεις ή κινήσεις επαφής με το στελεχικό της δυναμικό (τάχα προς δημοκρατική εκπαίδευση και επιμόρφωσή του), κινήσεις που μόνο αμοραλιστικά τυχοδιωκτικές θα μπορούσε να είναι.