«Η πίστις κινεί την οικονομία», έλεγαν παλιά και αυτό δεν έχει αλλάξει. Η εμπιστοσύνη δημιουργούσε κλίμα, το κλίμα έφερνε δουλειές, οι δουλειές χρήμα. Μπορεί ο κόσμος να έχει αλλάξει και η ορμή προς το μέλλον να έχει αναχαιτιστεί, αλλά οι βασικές αρχές ισχύουν. Πηγάζουν, άλλωστε, από τη φύση του ανθρώπου. Σχεδιασμός για το μέλλον, επινοητικότητα, ρίσκο, ευημερία. Αυτή είναι η διαδρομή.
Για την Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ αρκεί ένα πιάτο φαΐ. Μία συνθήκη βασικής επιβίωσης, σε μια χώρα χωρίς πίστη, με τη μόνη υποχρέωση να είμαστε «ευγνώμονες». Η αλήθεια είναι ότι τα παραμύθια της κυβέρνησης ελάχιστοι πιστεύουν, αλλά η ζημιά που συστηματικά γίνεται έχει διαβρώσει τα πάντα. Ηδη, έχει γίνει αφαίμαξη και αυτό θεωρείται πλέον περίπου «αναμενόμενο». Υπάρχει παραίτηση, απόδραση, κλονισμός πίστης για το αύριο. Αυτό το κλίμα δεν προέκυψε από την κρίση. Αυτό το κλίμα είναι ιδεολογία. Και η μοιρολατρική αποδοχή της είναι πραγματική κατάντια.
Οι συνθήκες τις οποίες καλλιεργεί η κυβέρνηση δεν έχουν καμία ρεαλιστική βάση αλλά δηλητηριάζουν ό,τι έχει απομείνει. Σκεφτείτε το άμεσο περιβάλλον σας και αναρωτηθείτε πότε ακούσατε τελευταία φορά κάποιον να σχεδιάζει κάτι καινοτόμο και παραγωγικό, πότε είδατε κάποιον επαγγελματία να ανοίγει τα φτερά του; Οσοι ρίσκαραν, σταδιακά τα μαζεύουν, ή στρέφονται στο εξωτερικό. Η παραγωγή σε ελληνικό έδαφος δεν συμφέρει, δεν διευκολύνεται, δεν επιβραβεύεται. Το αντίθετο. Οσοι ονειρεύονται επιχειρηματικά πλάνα, τιμωρούνται. Η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι μια εξαιρετικά πλούσια χώρα, με τομείς όπως ο τουρισμός, η ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση, η καινοτομία και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας να ανοίγουν θέσεις εργασίας και να δημιουργούν πλούτο. Κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο η Ελλάδα με τις τεράστιες ανεξάντλητες δυνατότητές της, σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα, θα έπρεπε να προοδεύει. Σήμερα, τα καλύτερα μυαλά έχουν φύγει και η χώρα κυβερνάται από συμπλεγματικά άτομα χαμηλής νοημοσύνης στερούμενα διεθνούς εμπειρίας και αληθινής φιλοπατρίας.
Είναι ατελέσφορο, πλην αναπόφευκτο, να καταφέρεται κανείς διαρκώς κατά της κυβέρνησης. Είναι ανακύκλωση και ξόδεμα δυνάμεων. Μείζον ζήτημα είναι να ανακτηθεί εκ μέρους των πολιτών η πίστη σε ένα αύριο και αυτό θα γίνει μόνο μέσα από έναν θετικό πολιτικό λόγο. Ο κόσμος έχει αποσυρθεί, με ψαλιδισμένα φτερά. Ο βομβαρδισμός με καταστροφολογία τον απομακρύνει περισσότερο. Οφείλουμε να εκφράζουμε το θετικό πλάνο της Ελλάδας, το ρεαλιστικό όραμα που αξιοποιεί αυτό για το οποίο φημίζεται ο Ελληνας: επινοητικότητα και εργασία.