Απευθυνόμενος ο πρωθυπουργός στα μέλη της γενικής συνέλευσης του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, την τελευταία μέρα του μήνα που πέρασε, είπε κάτι που ομολογουμένως με εντυπωσίασε. Ισως να κάνω λάθος, δημοσιογραφικώς, αφού η συγκεκριμένη αναφορά δεν «έπαιξε» όπως λέμε στη συντεχνιακή γλώσσα του επαγγέλματος, αλλά δεν πειράζει, δεν είναι άλλωστε η πρώτη και δεν θα είναι, ελπίζω, η τελευταία φορά. Είπε ο κ. Τσίπρας:
«Η προσδοκία της επιστροφής στο 2009, πέρα από ουτοπία, αποτελεί και στρατηγικό λάθος».
Πρόκειται για παραδοχή που θα σηματοδοτήσει μια νέα περίοδο στο κόμμα που συγκυβερνά. Μάλιστα, στον βαθμό που η πρωθυπουργική παραδοχή αποτελέσει κοινό τόπο για όλους τους πολιτικούς, η συζήτηση για όσα πρέπει και μένει να γίνουν θα διευκολυνθεί.
Η επιστροφή στον ρεαλισμό είναι πάντοτε δύσκολη. Συνοδεύεται από τεράστια απογοήτευση. Οπως στα ανθρώπινα, έτσι και στα κοινωνικά πράγματα, ο άνθρωπος που θα πιστέψει στην ουτοπία, η οποία μάλιστα αφορά το σήμερα και παρά ταύτα στηρίζεται σε εσφαλμένες παραδοχές, θα απογοητευτεί. Ακόμη χειρότερα, όταν ο πολίτης παρασύρεται από την ιδεολογική του χίμαιρα επιδιώκει να παρασύρει τους άλλους και κάπως έτσι βρεθήκαμε όλοι μαζί να κρεμόμαστε κάθε τόσο στα γκρεμίδια αυτής της διετίας.
Τι είναι το 2009 που μας καλεί, τώρα, να λησμονήσουμε ο Αλέξης Τσίπρας; Μεταξύ των πολιτικών, το 2009 αποτελεί έτος αναφοράς της γενικής υπόσχεσης που δίνουν στον ψηφοφόρο τους. Η επιστροφή σε όσα ίσχυσαν το 2009, είτε πρόκειται για τον εισπραττόμενο μισθό, τη σύνταξη, τον κύκλο εργασιών, τα κέρδη, τα δάνεια, τις τιμές ακινήτων, τα ενοίκια, τις ευκαιρίες απασχόλησης και όσα άλλα βάζει ο νους του καθενός μας, αποτελεί, από τότε και μέχρι σήμερα, τη γη της Επαγγελίας για τους πολλούς, ιδιαιτέρως μάλιστα εκείνους που ψήφισαν τα κόμματα της συμπολίτευσης.
Πλην όμως, το 2009 ήταν ένα έτος επίπλαστης ευμάρειας. Αυτός είναι, άλλωστε, ο βασικός λόγος που επιβραβεύει την πρωθυπουργική παραδοχή. Αν πρέπει κάτι να επιτύχουμε είναι να μην επιστρέψουμε ποτέ ξανά σε εκείνη την άσχημη κι επικίνδυνη κατάσταση. Πρέπει, με κάποιον τρόπο, μέχρι την επόμενη παγκοσμιοποιημένη αναταραχή, η οικονομία μας να έχει αποκτήσει δομές και αντοχές που δεν θα επιτρέψουν μια νέα δημοσιονομική, επιχειρηματική και, τελικώς, κοινωνική καταστροφή.