Οχι μόνο στην Τουρκία

3' 59" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η είδηση από την Τουρκία, προ λίγων ημερών, έλεγε ότι οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας, με ανακοίνωσή τους, κατήγγειλαν ότι οι γκιουλενιστές διατηρούσαν επαφές με μυστικές υπηρεσίες ευρωπαϊκών χωρών! «Βόμβα», που λέμε στη δημοσιογραφική κοινή; Οχι ακριβώς· διότι οι αποδείξεις των τουρκικών υπηρεσιών που υποτίθεται ότι τεκμηριώνουν την καταγγελία είναι το γεγονός ότι πολλοί από τους διωκόμενους βρήκαν πολιτικό άσυλο σε χώρες όπως η Ολλανδία, το Βέλγιο και η Γερμανία. Ο ισχυρισμός είναι τέτοιου επιπέδου, ώστε σε κάνει στιγμιαία να αναρωτιέσαι μήπως επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της γείτονος είναι κάποιος δικός τους Γιακουμάτος.

Ισχύει το αντίστροφο όμως. Οι μυστικές υπηρεσίες, η κυβέρνηση και το κράτος στην Τουρκία απευθύνονται σε Γιακουμάτους, που θα πιστέψουν –επειδή έτσι τους βολεύει– οτιδήποτε για τους γκιουλενιστές. Αλλά και σε άλλους, που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ένας ολόκληρος πολιτισμός δίπλα τους, ο ευρωπαϊκός, στον οποίο μάλιστα θέλουν να ενταχθούν, βασίζεται στην αναγνώριση των τριών βασικών φυσικών ελευθεριών του ανθρώπου, οι οποίες στη χώρα τους καταπατούνται με τον πιο προκλητικό τρόπο. Αν αυτό δεν μπορείς να το καταλάβεις, πώς τότε να συλλάβεις ότι ειδικά εκείνες οι ευρωπαϊκές χώρες με μακρά δημοκρατική παράδοση, όπως η Ολλανδία, παρέχουν άσυλο στους αιτούντες, επειδή είναι βέβαιο ότι στη χώρα τους δεν θα έχουν καν δίκαια δίκη; Οι κακοί ξένοι, λοιπόν, είναι μια λύση…

Συμβαίνουν μόνον εκεί παρόμοια καραγκιοζιλίκια; Οχι βέβαια. Δεν είναι τυχαίο ότι με τους εξ Ανατολών έχουμε κοινό εθνικό ήρωα τον Καραγκιόζη, για την ελληνικότητα του οποίου δώσαμε μάλιστα ηρωική μάχη στην UNESCO και τη χάσαμε. Συμβαίνουν και εδώ, γίνονται όμως με τρόπο· όπως, λ.χ., στην περίπτωση της νόθας διάταξης που καταργούσε το απόρρητο των δικηγόρων για τις οικονομικές συναλλαγές των πελατών-εντολέων τους. Η διάταξη άνοιγε, δηλαδή, μία κερκόπορτα, για να τρυπώσει ο λαϊκισμός στις θεσμικά κατοχυρωμένες ελευθερίες και, ελέω εθνικού ή λαϊκού συμφέροντος, να σαρώσει. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι οι σύγχρονες μορφές οικονομικού εγκλήματος επιβάλλουν προσαρμογές (πλην, ενδεχομένως, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ). Οχι όμως να επιχειρείται στα κρυφά, χωρίς να έχει προηγηθεί η παραμικρή συζήτηση. Εχει την αξία του, πάντως, να θυμηθούμε ότι η κυβέρνηση που το έκανε αποτελείται από εκείνους που είχαν πρωτοστατήσει στον αγώνα κατά των καμερών σε δημόσιους χώρους, επικαλούμενοι ελευθερίες και δικαιώματα.

Μόλις το σκάνδαλο αποκαλύφθηκε, η διάταξη αποσύρθηκε, αλλά το μυστήριο της πατρότητάς της παρέμεινε, καθώς, παρότι υπογεγραμμένη από πέντε-έξι υπουργούς, ουδείς εγνώριζε την ύπαρξή της! Με την άρνησή τους, υποθέτω ότι επικαλούνται εμμέσως το δικαίωμα του καταπονημένου υπουργού να μην ξέρει τι υπογράφει – ένα δικαίωμα που ακόμη δεν έχει τυπικά κατοχυρωθεί, αλλά ατύπως όλοι γνωρίζουμε ότι ισχύει. Πώς μπήκε λοιπόν η διάταξη, ποίος την έβαλε;

Μέσα από την τούρλα του σχετικού καβγά στη Βουλή, τη βολική εξήγηση δεν είναι τυχαίο ότι την έδωσε ένας πασόκος, ο Γιάννης ο Κουτσούκος με τ’ όνομα, ο παλιός συνδικαλιστής και επιζών βουλευτής Ηλείας, ο οποίος φώναζε: «Η τρόικα την έβαλε; Η τρόικα την έβαλε;». Νόμιζε ότι έτσι έφερνε την κυβέρνηση σε δύσκολη θέση. Στην πραγματικότητα, τους βοηθούσε να ξεφύγουν, αφού μετέθετε την ευθύνη στους ξένους. Αυτούς που ο Μακρυγιάννης –ο πρώιμος και πάντα μέγας θεωρητικός του Υπαρκτού Ελληνισμού– μας έμαθε να εχθρευόμαστε, ακόμη και αν σε αυτούς οφείλουμε την ελευθερία μας. Επομένως, ιδού γιατί ήταν τόσο ταιριαστό ότι στο περιστατικό πρωταγωνιστεί ένας πασόκος: ο πασόκος, όπως τον συναντάμε σήμερα στη φύση, είναι ένας καθυστερημένος συριζαίος, με την έννοια ότι δεν έχει καταφέρει ακόμη να εξελιχθεί σε συριζαίο.

Επίσης, δεν είναι συμπτωματική η συμπάθεια εκ μέρους του αριστεροδέξιου εθνικολαϊκισμού σε καθεστώτα όπως της Ρωσίας, ακόμη και της Τουρκίας, ούτε ότι ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί τόσο εύκολα να αφεθεί στη γοητεία της ισχύος του Ερντογάν. (Το είδαμε στις κάποτε συχνές συναντήσεις τους, όπου από την παραζάλη του ο Τσίπρας δεν ήξερε τι έλεγε και τι υποσχόταν…) Είναι η ενστικτώδης ροπή της Αριστεράς προς τους αντιπάλους της Δύσης, που βρίσκει στις μέρες μας σύμμαχο μερίδα της Δεξιάς –την πιο απλοϊκή, αν μπορώ να το θέσω έτσι–, υπό το πρόσχημα του κοινού αντισυστημικού σκοπού. Το βλέπουμε παντού να συμβαίνει, ακόμη και στο εμβληματικότερο σωματείο του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού: τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ…

Διαχείριση ήττας

Η παράσταση που ανεβάζει αυτές τις μέρες η κυβέρνηση (χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία) έχει σκοπό τη διαχείριση της ήττας στο θέμα του χρέους. Ευπειθείς βουλευτές έχουν ξαμοληθεί στα ΜΜΕ και παριστάνουν ότι διαπραγματευόμαστε. Με απλά λόγια, ότι ακόμα και τώρα γίνεται σκληρή μάχη! Η Καρακώστα και τα παλικάρια της αντέχουν! Με τα καριοφίλια τους θερίζουν τα στίφη των αντιπάλων!

Η πραγματικότητα είναι ότι παρακαλούν για ένα αξιοπρεπές πρόσχημα. Οι απειλές, ακόμη και από την Πολιτική Γραμματεία που συνεδρίασε προχθές με τη συμμετοχή του πρωθυπουργού, είναι αστείες. Το δείχνει η διατύπωση της Π.Γ. ότι η κυβέρνηση «δεν θα εφαρμόσει το μείγμα πολιτικής που το Ταμείο απαίτησε κατά την τελευταία διαπραγμάτευση». Προσπαθεί να μην υπενθυμίσει τα χιλιοτραγουδισμένα αντίμετρα, που υποτίθεται ότι αναιρούσαν τα μέτρα. Φυσικό είναι· πώς να τους απειλήσουμε τώρα με αυτό που τους αποσπάσαμε επειδή τους πιάσαμε κορόιδα;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή