Είχα αρχίσει χθες να γράφω το σημερινό σημείωμα, όταν είδα στην «Κ» την πρόταση του ΑΚΕΛ για τις προεδρικές εκλογές που θα γίνουν στην Κύπρο τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Δεν άντεξα στον πειρασμό να μην τη σχολιάσω, διαβάζοντας τα στοιχεία του βιογραφικού και ύστερα από μερικά τηλεφωνήματα στην Κύπρο. Το μεγαλύτερο και ίσως το πιο σκληρό κομμουνιστικό κόμμα στην Ευρώπη, λοιπόν, με ποσοστά στις βουλευτικές εκλογές 25%-28%, επέλεξε ως υποψήφιο έναν επιχειρηματία, θιασώτη από υψηλά πόστα του καπιταλισμού. Μάικ –και όχι Μιχάλης– Σπανός είναι το όνομά του, μνημονιακός μέχρι το κόκαλο, σφοδρός επικριτής της «καταστροφικής», όπως την είχε χαρακτηρίσει, προεδρίας του Δημήτρη Χριστόφια, επιστρατεύεται από το μαρξιστικό-λενινιστικό ΑΚΕΛ να κυβερνήσει, υλοποιώντας, θεωρητικά τουλάχιστον, το υποτίθεται αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα του κόμματος.
Ποιος; Ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της τουρκικής Coca Cola, γενικός διευθυντής της ίδιας εταιρείας στην Κύπρο, το διευθυντικό τραπεζικό στέλεχος που είχε ταχθεί ανοικτά υπέρ του μνημονίου, χαρακτηρίζοντας την τρόικα ως «ναυαγοσώστη» της κυπριακής οικονομίας. Ε, καλά, θα πει κάποιος, το ΑΚΕΛ έχει παράδοση στις προεδρικές υποψηφιότητες μη κομματικών και δη επιχειρηματιών και θα υπενθυμίσει το πετυχημένο ως προς την εκλογική έκβαση παράδειγμα του Γιώργου Βασιλείου. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Ο Γιώργος Βασιλείου, εκτός από πετυχημένος επιχειρηματίας με αναγνωρισιμότητα στην Κύπρο, κουβαλούσε ένα βαρύ αριστερό ιστορικό φορτίο, με τους γονείς του κυνηγημένους από τους Αγγλους, να πολεμούν στην Ελλάδα μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ τους κατακτητές. Αυτό το φορτίο, όπως έδειξε το αποτέλεσμα, εξισορρόπησε στους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ το «αμάρτημα» του «καπιταλιστή» επιχειρηματία, αλλά ο Σπανός δεν είναι Βασιλείου και οι συνθήκες δεν είναι οι ίδιες.
Χειραφετήθηκε πολιτικά τόσο πολύ το κατά κοινή ομολογία πιο (νεο)σταλινικό κομμουνιστικό κόμμα της Ευρώπης; Οι γνώστες της κυπριακής πραγματικότητας κάνουν λόγο για σκοπιμότητες του ΑΚΕΛ που επιλέγει να βάλει μπροστά έναν μάνατζερ, μιας και τα θέματα που θα κυριαρχήσουν από του χρόνου, θα αφορούν την ενέργεια και την οικονομία. Αλλά και αν χάσει, να χάσει εκείνος και όχι το κόμμα… Ακόμα και έτσι οι Κύπριοι σύντροφοι επιχειρούν την υπέρβαση. Θα μπορούσε να συμβεί αυτό στην ελλαδική πραγματικότητα; Για σκεφτείτε: υποψήφιος πρόεδρος της Αριστεράς ένας μνημονιακός, μάνατζερ, πρώην στέλεχος πολυεθνικής. «Θου Κύριε…».