Γίδια. Χρησιμοποιούμε συχνά αυτό τον άκρως μειωτικό χαρακτηρισμό και, ως συνήθως συμβαίνει με παρόμοιες βολικές γενικεύσεις, αδικούμε τα γίδια. Μου έλεγε φίλος τις προάλλες πως κάθε τόσο παίρνει το ποδήλατό του και ανεβαίνει σε ένα μοναστήρι κοντά στην Αθήνα. Το κάνει για τη χαρά, να έρχεται κοντά σε αυτό που οι κάτοικοι των πόλεων μάθαμε να λέμε «εξοχή», δηλαδή για να νιώθει τη φύση. Επειδή, λοιπόν, εκεί στο μοναστήρι οι μοναχοί εκτρέφουν γίδια, μου εξηγούσε ο φίλος πως, όποτε βρίσκεται εκεί, αναζητεί τη στιγμιαία αίσθηση –σαν τσίμπημα στα ρουθούνια– της γιδίλας. Τον ενοχλεί και αμέσως τραβιέται πίσω μόλις τη νιώθει, την αναζητεί όμως, επειδή χωρίς αυτή δεν έχει πλήρη την αίσθηση της εξοχής. Ακριβώς όπως και η οσμή από ψοφίμι σου δίνει αίσθηση ελληνικού καλοκαιριού – και ιδίως αν το ψοφίμι λιώνει στην καυτή άσφαλτο επαρχιακής οδού. Πόσο δίκιο έχει ο φίλος και πόσο αδικούμε τα γίδια…
Μένω στο θέμα, διότι στον νου μου έρχεται (χωρίς να το θέλω) η εικόνα του βουλευτή της συμπολίτευσης Κατσίκη να λέει: «Τι τον ευχαριστείτε; Μόλις προσέβαλε όλους τους Ελληνες». Ας σημειωθεί ότι δεν παραληρούσε, όπως περιέγραψαν εσφαλμένα τον τρόπο του οι δημοσιογράφοι· μιλούσε με πλήρη νηφαλιότητα, σχεδόν ψυχρότητα. Αφορμή της ανοίκειας παρέμβασής του ήταν η κατάθεση ενός δικηγόρου σε επιτροπή της Βουλής, στη διάρκεια της οποίας αναφέρθηκε εκτενώς στην υπόθεση της Μανωλάδας. Δεν έχει και τόσο σημασία αν ήταν μαύρος ο δικηγόρος, όσο το θράσος του Κατσίκη να αξιώνει ότι όλοι οι Ελληνες προσβάλλονται από την υπενθύμιση αυτής της απαίσιας υπόθεσης, δηλαδή ότι όλοι οι Ελληνες ταυτίζονται με τους αυτουργούς του εγκλήματος και τους υποστηρίζουν. Στην πραγματικότητα, ο Κατσίκης είναι εκείνος που με την αξίωσή του προσβάλλει τους περισσότερους Ελληνες –αν και αρκετούς άλλους, δυστυχώς, τους εκφράζει. Θα τον στενοχωρήσω, πολύ φοβάμαι, πρέπει όμως να ξέρει ότι, εν αντιθέσει με τα γίδια που ενστικτωδώς αναζητούν το κοπάδι για αλληλοπροστασία, η εθνική ταυτότητα για έναν σύγχρονο άνθρωπο είναι κάτι απείρως πιο σύνθετο και επεξεργασμένο από την αρχαϊκή αντίληψη περί αίματος και χώματος.
Δεν είναι μόνος του, πάντως, ο Κατσίκης μέσα στην αγία απλοϊκότητά του. Από τις πρόσφατες εξοργιστικές δηλώσεις του Κώστα Καζάκου, που θεωρεί προδότες όσους νέους αναζητούν το μέλλον τους στο εξωτερικό, μας διέφυγε ότι μεταξύ των αγαθών εκείνων, για τα οποία ο νέος πρέπει να αγωνίζεται μόνο στον τόπο του, ο Καζάκος περιλαμβάνει και τη δημιουργία οικογένειας. Ναι! Με άλλα λόγια, προδότες και όσοι κάνουν οικογένεια με ξένο ή ξένη. (Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας το ’χει φορέσει προηγουμένως ο Καζάκος – επί μήνες και χωρίς κάλτσες μάλιστα…) Και τι θα γίνει στην «ανώτερη κοινωνία», που ασφαλώς οραματίζεται ο Καζάκος, με όσους προδότες παντρεύτηκαν ξένες και μεγαλώνουν δίγλωσσα παιδιά στην Ελλάδα; Υποθέτω ότι υπάρχουν ιστορικά προηγούμενα για να μελετηθούν. Στο Γ΄ Ράιχ του Χίτλερ, ας πούμε, είχαν αναπτύξει το απαραίτητο γραφειοκρατικό σύστημα για να «τακτοποιούν» το πρόβλημα των μεικτών γάμων. Κάτι θα βρει να ταιριάζει στο όραμά του, αν ψάξει τους νόμους της Νυρεμβέργης…
Για τις αντιλήψεις Καζάκων και Κατσίκηδων, η αποφυγή προσμείξεων με «αλλοφύλους» είναι ίσως απαραίτητη, προκειμένου να μην αραιώνεται το πνεύμα που συνοδεύει τη γνήσια ελληνική ταυτότητα κατά τον τρόπο που την εννοούν. Ενα πνεύμα που μας καθιστά άτρωτους στη βλακεία μας· δηλαδή, κάνουμε τη βλακεία μας, παθαίνουμε, δεν καταλαβαίνουμε, την κάνουμε ξανά, παθαίνουμε ξανά κ.ο.κ. Μας το διδάσκει η κυρία Καρακώστα του ΣΥΡΙΖΑ, όταν μας προτρέπει σε έναν μάταιο και ηλίθιο αγώνα, χωρίς καμία πιθανότητα επιτυχίας, επικαλούμενη το ότι δεν μας επιτρέπει η ιστορία μας ως Ελλήνων να δράσουμε διαφορετικά. Μας λέει, δηλαδή, ότι η ελληνικότητα μας θέτει υπεράνω βλακείας και, άρα, μπορούμε να είμαστε όσο βλάκες θέλουμε.
Οι ρίζες του φασισμού βρίσκονται στα γίδια. Ποτέ δεν αμφέβαλα…