«Όταν κάποιος έχει κόψει τις φλέβες του και αιμορραγεί, πρώτα σταματάς την αιμορραγία και μετά του παρέχεις ψυχιατρική στήριξη». Η παρομοίωση ακούγεται ελαφρώς γκροτέσκα. Προέρχεται από κάποιον ανίδεο μεν με την ιατρική, αλλά έμπειρο σε ζητήματα δημόσιας τάξης. Κομμένη φλέβα είναι το Μενίδι. Είναι μια αιμορραγική κρίση, που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για «ψυχανάλυση»: Για ιστορικές αναδρομές, τηλεπαραθυράτες διαγνώσεις και εύκολους κοινωνιολογισμούς.
Κι ωστόσο, την ώρα που ένα ημιαναγνωρισμένο γκέτο εκτρέπεται σε θέατρο οδομαχιών, η κυβερνητική φροντίδα είναι να θυμίσει στην κοινή γνώμη ότι το πρόβλημα «δεν είναι χθεσινό»· ότι το πρόβλημα «δεν είναι πρωτίστως αστυνομικό». Οι δικαιολογίες αυτές έχουν πλέον αποκτήσει στερεοτυπικό χαρακτήρα. Είτε πρόκειται για το κοινό ποινικό έγκλημα είτε για την τρομοκρατία, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αμύνεται εγκληματολογώντας για τις ρίζες των φαινομένων. Ο ίδιος ο Νίκος Τόσκας, υποκλέπτοντας τα κλισέ των τηλεσχολιαστών, αναγνωρίζει πια τα «άβατα» με το όνομά τους.
Ηταν πάντα έτσι η κατάσταση στο Μενίδι; Και ναι και όχι. Ναι, γιατί, όπως λένε οι άνθρωποι που κλήθηκαν στο παρελθόν να χειριστούν την κατάσταση εκεί, η εντατικοποίηση της φύλαξης αρκούσε μόνο για βελτίωση επιφανειακή και παροδική· χρειάζονταν σχέδιο και πόροι, που δεν ήταν διαθέσιμοι για μια περιοχή που, όπως ομολογείται, δεν ήταν προτεραιότητα στην ατζέντα του υπουργείου. Ομως, παρά τις διαχρονικές αδυναμίες, ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν γιγαντωθεί τα κυκλώματα σε τέτοιο βαθμό. Ποτέ δεν είχαν συγκεντρώσει περισσότερα χρήματα. Ποτέ δεν είχαν περισσότερα όπλα.
Η αξιωματική αντιπολίτευση συνδέει την αποκάλυψη της κολομβιοποίησης της αττικής μεθορίου με αυτό που περιγράφεται ως «ξεχαρβάλωμα» της ασφάλειας και στο αθηναϊκό κέντρο. Συνδέει τα Εξάρχεια και την άνθηση των πορτοφολάδων στο μετρό με την αδυναμία να ελεγχθούν όχι οι μαφίες των δυτικών προαστίων, αλλά ακόμη και η συγκυριακή ανάφλεξη που εκδηλώθηκε ως παράπλευρη ζημία. Συνδέει στην ίδια αλυσίδα μέχρι και τη χαλάρωση του ποινικού νόμου επί Παρασκευόπουλου.
Για τη Ν.Δ. όλα αυτά είναι συμπτώματα μιας ιδεοληψίας που τιτλοφορείται συνθηματολογικά ως «έλλειψη πολιτικής βούλησης». Παράγοντες που δεν ανήκουν στην αξιωματική αντιπολίτευση, ακούν αυτή την εξήγηση ως «εκτός θέματος». Σύμφωνα με την ετυμηγορία τους, βούληση υπάρχει. Μέθοδος δεν υπάρχει.
Πέρα από τις κατηγορίες για παράδοξες επιλογές στο οργανόγραμμα της ΕΛ.ΑΣ., πέρα από τη θεωρία περί ασυμβατότητας της κουλτούρας των Ενόπλων Δυνάμεων, από τις οποίες προέρχεται ο υπουργός, με εκείνη των Σωμάτων Ασφαλείας, η ομόφωνη διάγνωση είναι μία: Εχει αφεθεί χωρίς φροντίδα το ηθικό του Σώματος. Εχει λησμονηθεί ο κανόνας ότι, σε ένα κράτος χωρίς συνέχεια, οι αστυνομικοί είναι οι πρώτοι που χρειάζονται πολιτική προστασία.