Μου έλεγε φίλος βουλευτής της Ν.Δ. (νεότερός μου, αλλά της παλαιάς σχολής…) πόσο δυσκολεύεται να βρει «νέες λέξεις» για το μήνυμα της Ν.Δ. Συναντά πολύ κόσμο στις περιοδείες του και διαπιστώνει ενδιαφέρον του κόσμου, όμως αισθάνεται ότι κάτι λείπει για να γίνει το «κλικ» του κόσμου με τη Ν.Δ. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να υποσχεθούμε τίποτα, χρειάζονται νέες λέξεις που θα συναρπάσουν. Αυτός ήταν ο συλλογισμός του φίλου και ήταν, βεβαίως, αξιοθρήνητος. Αξιοθρήνητος, κατ’ αρχάς, ως άκρως περιφρονητικός και για την ίδια τη γλώσσα και για τους ψηφοφόρους. Ενδεικτικός, επίσης, της ασθένειας που έχει εξαπλωθεί από την Αριστερά προς τη Δεξιά, που είναι η αυτονόμηση της γλώσσας από την πραγματικότητα και η αναζήτηση των υποτιθέμενων μαγικών δυνάμεών της. Ανοησίες· περισσότερες πιθανότητες έχουν αν ακολουθήσουν το παλιό κόλπο με τον αυλό και τον παπουτσωμένο γάτο…
Τις νέες λέξεις θα τις φέρουν οι νέες ιδέες. Χωρίς τις τελευταίες, όλα τα υπόλοιπα είναι μάταια. Αυτές οι νέες ιδέες δεν είναι κάτι κρυμμένο, που περιμένει να αποκαλυφθεί και θα μας εντυπωσιάσει με το πλουμιστό του πτέρωμα. Θα προκύψουν από τη ρεαλιστική και θαρρετή αντιμετώπιση της πραγματικότητας, από την αναγνώριση των στοιχειωδών αληθειών. Ας πάρουμε το παράδειγμα του χρεοκοπημένου κράτους. Αν δεν πεις στον κόσμο ευθέως δύο τινά, πρώτον, ότι το Δημόσιο βρίθει από άχρηστους υπαλλήλους και, δεύτερον, ότι παρ’ όλα αυτά η αναμόρφωσή του δεν μπορεί να γίνει με μαζικές απολύσεις, νέες ιδέες ας μην περιμένουμε. Σήμερα η Ν.Δ. ψιθυρίζει μόνο το δεύτερο και αποφεύγει τελείως το πρώτο. Επομένως, δεν προωθεί τις διεργασίες εκείνες προκειμένου να προβληθεί η ανάγκη για ένα διαφορετικής λογικής Δημόσιο, που δεν θα υφίσταται ως ίδρυμα στήριξης και αλληλοβοήθειας αναξιοπαθούντων, ούτε θα λειτουργεί με πρώτιστο –και κάποιες φορές αποκλειστικό– σκοπό την ευημερία όσων εργάζονται σε αυτό. Αν δεν τολμήσει η Ν.Δ. να οδηγήσει την κοινωνία προς μια νέα αντίληψη για το κράτος, τι σημασία έχει να πάρει την κυβέρνηση;
Η θυσία
Ο πρωθυπουργός Τσίπρας έχει θυμώσει με το δίδυμο Τσαλακώτου – Χουλιαράκη. Αυτό διαβάζουμε και δεν είναι τυχαίο ότι η πληροφόρηση προέρχεται από το Μαξίμου. Γιατί αυτός ο θυμός, αναρωτιέμαι. Ο Τσαλακώτος είχε προ αμνημονεύτων φωνάξει ότι αν αργήσει να κλείσει η αξιολόγηση «καήκαμε», ο δε Χουλιαράκης προ ολίγου καιρού δεν ήταν που δήλωσε, από τη Βουλή μάλιστα, ότι είναι προτιμότερη μια κακή συμφωνία για την αξιολόγηση παρά καθόλου συμφωνία; Πώς, λοιπόν, φταίνε αυτοί που φθάσαμε πάλι στο παρά πέντε και το φάσμα της ρήξης επανέρχεται στη σκηνή;
Απλούστατη η απάντηση. Φταίνε, επειδή δεν γίνεται να φταίει ο Τσίπρας. Είναι ο πρωθυπουργός! Μπορεί ποτέ να φταίει προσωπικώς ο πρωθυπουργός; Κάποιος άλλος –«χρήσιμος ηλίθιος», κατά την αποδιδόμενη στον Λένιν διατύπωση– χρειάζεται να βγει θαρρετά στη σκηνή και να αναλάβει την ευθύνη ολόκληρη. Αν δεν θέλει, αν έχει τρακ, αν τον πονάει η κοιλίτσα του, αν δεν βρίσκει την πιπίλα του ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, δεν πειράζει. Τον σπρώχνουν στη σκηνή, είτε θέλει είτε όχι. Αυτό συμβαίνει τώρα με τον Τσαλακώτο και, φαντάζομαι, ότι πρέπει να του αρέσει· διότι, ως θρησκευόμενος μαρξιστής, πρέπει οπωσδήποτε να είναι και μαζοχιστής. Εκτός από όλα τα άλλα τα προφανή…
Η «στραβή»
Σοκάρονται οι δημοσιογράφοι –είδος ευαίσθητο και επιρρεπές στον συναισθηματισμό– με τον κυνισμό του υφυπουργού Μπαλάφα, ο οποίος απέδωσε τον θάνατο του ενδεκάχρονου αγοριού στο Μενίδι σε «μια στραβή». Το πράγματι ανοίκειο, εν προκειμένω, ήταν στο γενικότερο πλαίσιο των συμφραζομένων· στον ισχυρισμό του, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει έξαρση εγκληματικότητας και ότι το υπάρχον, το σύνηθες έγκλημα αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση με αποτελεσματικό τρόπο. Ομως, όσο και αν δεν μας αρέσει, η διαπίστωσή του περί «στραβής» δεν ήταν άστοχη. Την υποστηρίζει η στατιστική· σκεφθείτε μόνο πόσες σφαίρες πέφτουν στην περιοχή εκεί καθημερινά, στον γάμο του Καραγκιόζη, μεταφορικώς και κυριολεκτικώς. Μόλις τις προάλλες, δύο γυναίκες είχαν τραυματισθεί επιφανειακά από αδέσποτες και τότε κανείς δεν έδωσε σημασία. Κάποιοι μάλιστα –και το θυμάμαι πολύ καλά– μετέδωσαν την είδηση χωρίς καμία επεξήγηση για την επικρατούσα κατάσταση στο Μενίδι. Στη συγκεκριμένη περιοχή όλοι ξέρουν τι συμβαίνει· έξω από αυτή κανείς δεν θέλει να ξέρει.
Πραγματικά, το μόνο που σοκάρει στην υπόθεση αυτή είναι η κακή τύχη αυτού του άμοιρου παιδιού. Η αναστάτωση που νιώθουμε τώρα και ο θόρυβος που γίνεται σχετικώς από τους παντός είδους πολιτευομένους εκφράζει αυτόν τον αρχέγονο φόβο μπροστά στη δύναμη της τύχης και, σε πολύ μικρότερο βαθμό, τις τύψεις. Θα περάσει το σοκ, θα ξεχάσουμε το περιστατικό, μαζί του και την άγρια Δύση της Αθήνας. Για τον λόγο αυτόν, οι κάτοικοι, που υφίστανται την εξουσία των εμπόρων όπλων και ναρκωτικών, αντιδρούν και προκαλούν, με τρόπο που υπονοεί ότι επιδιώκουν κλιμάκωση. Ξέρουν ότι άλλος τρόπος δεν υπάρχει για να ασχοληθεί κάποιος με τα δεινά τους.