Σήμερα, επιτέλους, κατάλαβα τι συμβαίνει –τι πραγματικά συμβαίνει. Κατάλαβα γιατί η πολιτική ζωή με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει γίνει «τσίρκο», για να χρησιμοποιήσω μια ανακριβή λέξη που λέγεται από πολλούς. Για να φθάσω εκεί, όμως, πρέπει να ξεκινήσω με τα γεγονότα, κατά τη σειρά που συνέβησαν, από το πρωί χθες μέχρι το απόγευμα.
Κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε με την πλάστιγγα να κλίνει στην πλευρά της ρήξης. Δύο ώρες πριν από το μεσημέρι, όμως, τα κρατικά πρακτορεία και σχεδόν συγχρόνως κάποιες φιλοκυβερνητικές ιστοσελίδες βγαίνουν με την (προφανώς προερχόμενη από το Μαξίμου) είδηση ότι, ξαφνικά, καλύτερο κλίμα! Ηταν αποτέλεσμα, κατά το αφήγημα των κυβερνητικών πηγών, των «νυχτερινών τηλεφωνικών επαφών» του Τσίπρα με Ευρωπαίους ηγέτες. Λίγο αργότερα, μαθαίνουμε για συνέντευξη του Προέδρου της Δημοκρατίας στη γερμανική Handelsblatt, όπου εξυμνεί τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (αυτόν που μόλις την προηγουμένη έψεγε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος) σε μια προσπάθεια να τον φιλοτιμήσει υπέρ των ελληνικών θέσεων. Στη συνέντευξη ο Σόιμπλε είναι «ο φίλος», «σοβαρός πολιτικός», «μεγάλος Ευρωπαίος πολιτικός», «ηγετική φυσιογνωμία της Ευρώπης». Με έκδηλο τον θαυμασμό του, λοιπόν, για τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, ο Πρόεδρος εκφράζει τη βεβαιότητά του ότι ο Σόιμπλε θα δώσει κάτι για το ελληνικό χρέος (το λέει, βεβαίως, πολύ κομψά), επειδή δεν μπορεί να φανταστεί τον Σόιμπλε να κάνει κάτι διαφορετικό. Είναι τόσο μεγάλος, ώστε δεν γίνεται διαφορετικά.
Στην πορεία της ημέρας, η σύγχυση έγινε βαθύτερη, καθώς ορισμένοι ανακάλυψαν χθες την προχθεσινή συνέντευξη του Δημήτρη Παπαδημητρίου σε άλλη γερμανική εφημερίδα (Die Welt). Σε αυτή, ο υπουργός επιτίθεται με δριμύτητα ασυνήθιστη, με σκαιότητα και αγριότητα που παγώνουν το αίμα, στον Γερμανό υπουργό – όλοι οι προηγούμενοι χαρακτηρισμοί, ασφαλώς, για τα μέτρα της ηπιότητας του χαρακτήρα του ανδρός. Λέει, λοιπόν, ότι δεν τον έχει γνωρίσει ακόμη (sic) και δεν θέλει να είναι αγενής, αλλά η συμπεριφορά του Γερμανού υπουργού τού φαίνεται ανέντιμη. Σε σχέση, πάντως, με τη συνέντευξη του Προέδρου, αν τις εξετάσουμε ως ζεύγος, δίνεται η εντύπωση ότι παίζουν τον καλό και τον κακό μπάτσο με τον Σόιμπλε – ακριβέστερα: τον καλό και τον ακόμη καλύτερο μπάτσο.
Είμαστε πια στις πρώτες ώρες του απογεύματος, όταν σκάει η είδηση, μέσω Reuters και Bloomberg, ότι η Μέρκελ εκφράζει ελπίδες για λύση με εκταμίευση. Πανηγύρια στην Αθήνα! Η καλή θεία έρχεται να μας σώσει από τον κακό γέρο, ζήτω! Ενώ λοιπόν προεξοφλείται η συμφωνία –για τους αισιόδοξους έχει πια κριθεί– έρχεται νέα είδηση ότι ο Σόιμπλε προσβλέπει μεν σε συμφωνία και εκταμίευση, πλην όμως καρφώνει τον Τσίπρα, προφανώς και μόνο για την ευχαρίστηση να του χαλάσει την παράσταση. Συμφωνία υπήρχε, είπε, εδώ και τρεις εβδομάδες. Για επικοινωνιακούς λόγους, την κράτησαν οι Ελληνες.
(Εδώ ανοίγω μια παρένθεση, κυριολεκτικώς, για να εξηγήσω πώς αντιλαμβάνομαι να διασκεδάζει ο Σόιμπλε· και, για να φθάσω εκεί, πρέπει να σας περιγράψω ένα περιστατικό –κατά την άποψή μου το κορυφαίο– από τον βίο του Πρίγκιπα Φιλίππου της Βρετανίας, που δίνει κάπως το είδος της ευχαρίστησης που προσπαθούμε να φανταστούμε. Μπαίνει, λοιπόν, ο Φίλιππος σε έναν παιδικό σταθμό. Μπροστά του ένα παιδάκι τριών ετών, που κάθεται ισορροπώντας επάνω σε μια μπάλα, ενώ τα πόδια του δεν φτάνουν στο πάτωμα. Ο Φίλιππος το δείχνει και ρωτά, αστειευόμενος: «Αν το κλωτσήσω και πέσει, κερδίζω πόντους;». Νιώθεις ότι και χωρίς να κερδίζει πόντους, θα αντλούσε μια ικανοποίηση. Τον καταλαβαίνω, μερικές φορές…).
Κάπου εκεί, ήταν πια 4 μ.μ., σταμάτησα να παρακολουθώ. Δεν χρειαζόταν περισσότερο, είχα καταλάβει. Αυτό το «τσίρκο» της επιπολαιότητας και των αυτοσχεδιασμών έχει κάτι από όλα. Λίγο από Κομέντια ντελ Αρτε, λίγο από κουκλοθέατρο, πολύ (μα πάρα πολύ!) από Καραγκιόζη· ωστόσο, είναι κάτι καινούργιο και διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα και, διόλου τυχαία, συμβαίνει καλοκαίρι. Τι είναι; Απαντώ στο αίνιγμα με μια ερώτηση: έχετε ακούσει τίποτε φέτος για το Φεστιβάλ; Ακριβώς! Δεν ακούσατε τίποτε, είναι σα να μην υπάρχει. Και όμως, υπάρχει. Η διαπραγμάτευση είναι το ανανεωμένο, το αναγεννημένο Φεστιβάλ Αθηνών από τον ΣΥΡΙΖΑ! Τέρμα αυτά τα συμβατικά που ξέρατε: εδώ η σκηνή, εκεί οι θεατές κ.λπ. All the world’s a stage! Το λέει ο βάρδος. Τέρμα επίσης ο διαχωρισμός έργου και πραγματικότητας. Ζωή και τέχνη ένα. Ολοι παίζουμε, στο ίδιο έργο, σε ένα φεστιβάλ πραγματικά διεθνές, με καλλιτεχνικό διευθυντή, σκηνοθέτη, σκηνογράφο, χορογράφο κ.λπ. τον Τσίπρα. Μη γελάτε. Είναι καλλιτεχνικό επίτευγμα. Δυστυχώς, όμως, δεν φέρνει έσοδα…
Happy ending
Οι φίλοι του ηρέμησαν μετά την ταραχή που πέρασαν χθες πρωινιάτικα, εξαιτίας μου. Δεν ήταν, τελικά, ο Δημήτρης Σταμάτης του Ιωάννη, ο μουστακαλής, ο πρώην υπουργός, εκείνος που εκπροσώπησε τη Ν.Δ. στο Athens Pride. Ακούτε εκεί πάνω στην Καλαμαριά; Να χτυπήσουν οι καμπάνες! Δεν ήταν ο Δημήτρης! Ηταν κάποιος άλλος Σταμάτης, ο Γιώργος, που είναι γραμματέας «σχέσεων με την κοινωνία και με κάποιες ομάδες», όπως προσπάθησε να μου εξηγήσει κάποιος που δεν είχε καταλάβει ο ίδιος…