Ωστε ουδεμία έκπληξη από το περιβόητο τουίτ του Πάνου Καμμένου το βράδυ της Πέμπτης μετά το πέρας του Eurogroup και την απόφαση για την Ελλάδα, όπως και από το ανάλογου ύφους πανηγυρικό ποστ του Παύλου Πολάκη. Από απόψεως γνώσεων κοινωνικής συμπεριφοράς, οι δύο άνδρες κάνουν τον Τραμπ να μοιάζει με τον Λόρδο Γκράνθαμ. Δεν περιμέναμε ανάλυση των εξελίξεων ή έστω κάποιο σκωπτικό, αλλά ευφάνταστο σχόλιο, αλίμονο, είμαστε εκπαιδευμένοι. Οχι ότι έχει καμία σημασία, επίσης, αλλά το τουίτ για το «παιδί» που πήρε το κινητό του υπουργού να παίξει δεν προέκυψε μετά την κατακραυγή, ήταν έτοιμο από πριν ως μέρος του χονδροειδούς «αστείου», από αυτά που κάνει μόνο όποιος αισθάνεται άτρωτος. Από αυτά που κάνει κάποιος απλώς γιατί μπορεί.
Αυτό, ωστόσο, που πάντα εντυπωσιάζει είναι το γεγονός ότι, μια τέτοια μέρα, μετά ένα τέτοιο γεγονός, δεν επέλεξαν να απευθυνθούν στο κοινό τους, πόσο μάλλον σε όλους τους Ελληνες, που έχουν τραβήξει τα πάνδεινα σε όλα τα επίπεδα, αλλά στους «απέναντι», όπως ακριβώς στο ποδόσφαιρο (ή ακόμα και στο πόλο όπως έχουμε διαπιστώσει) οι οπαδοί πανηγυρίζουν τη νίκη κάνοντας χειρονομίες στον αντίπαλο. Οι αναρτήσεις τους ήταν μια μεγαλειώδης ονλάιν μούντζα και όποιον πάρει ο χάρος. Ομως, καθώς τις δημοσιεύσεις τους τις βλέπουν πρώτοι απ’ όλους οι ακόλουθοί τους, το κοινό τους δηλαδή, τα σκάγια πήραν καταρχάς αυτούς. Ηταν αυτοί που κατά βάση περιφρονήθηκαν από τους υπουργούς, αυτοί που μπήκαν σε δεύτερη μοίρα την κρίσιμη στιγμή.
Λογικό. Είναι άλλωστε κι αυτοί εν δυνάμει αντίπαλοι. Με τις θέσεις και τις «κόκκινες γραμμές» να μετατοπίζονται καθημερινά, τα όχι να γίνονται ναι ή ναι σε όλα, οι νύχτες μέρες εν ολίγοις, είναι πιο ασφαλές να βασίζεσαι στους απέναντι παρά στους δίπλα. Πόσους και πόσους φίλους της κυβέρνησης δεν έχουμε άλλωστε δει να μετατρέπονται εν μια νυκτί σε εχθρούς της.
Το πρόβλημα φυσικά είναι ότι ουδείς θίγεται από αυτή την προσβολή. Τα λάικ στα παραπάνω ποστ έπεσαν βροχή, πολλοί ήταν αυτοί που γέλασαν με τους χαρούμενους φαλλούς στη γραβάτα και φούσκωσαν με περηφάνια από το παραληρηματικό κείμενο και τα θαυμαστικά του αναπλ. υπουργού Υγείας. Οι τσαμπουκάδες, τα νταηλίκια είχαν ανέκαθεν έρεισμα στην ελληνική κοινωνία, ενώ ούτε η προσπάθεια ανεύρεσης κοινού τόπου θεωρείται το φόρτε μας. Είναι πια εμφανές ότι η κυβέρνηση συνειδητά καλλιεργεί αυτά μας τα χαρακτηριστικά, διαμορφώνοντας έναν εθνικό χάρτη από διαχωριστικές γραμμές. Γιατί μπορεί.