Δεν έχουν όλες οι ποινικές υποθέσεις το ίδιο βάρος. Ούτε έχουν το ίδιο χρώμα. Υπάρχουν υποθέσεις βαριές και υποθέσεις που συνιστούν «παρατυπίες ήσσονος σημασίας». Υπάρχουν, βεβαίως, και υποθέσεις πολιτικά χρωματισμένες. Ετσι τουλάχιστον δείχνει η ζυγαριά και η χρωματική παλέτα του Σταύρου Κοντονή. Ο υπουργός Δικαιοσύνης αντέδρασε οργισμένα στις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης σχετικά με τις καταγγελλόμενες επικοινωνίες Καμμένου με ισοβίτη καταδικασμένο για υπόθεση ναρκωτικών. Δεν ανάλωσε καθόλου ενέργεια για να βρει ένα θεσμικά ανέκφραστο προσωπείο – για να υποδυθεί ότι ο ίδιος, ως υπουργός, δεν μπαίνει στην ουσία των υποθέσεων. Αντιθέτως. Τις αξιολόγησε ποινικά και τις χρωμάτισε πολιτικά στη Βουλή, εκδηλώνοντας ο ίδιος τη σκοπιμότητα την οποία καταλόγιζε στην αντιπολίτευση.
Δεν ήταν μια απροσδόκητη αντίδραση. Η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο καμία δίωξη, καμία ανακριτική πράξη ή ανακριτική απραξία δεν μπορεί πια να εκλαμβάνεται ως πολιτικά ουδέτερη. Ακόμη κι αν τα στελέχη της κυβέρνησης δεν υιοθετούσαν προανακριτικές ενέργειες, ακόμη κι αν έμπαιναν στον κόπο να κρύψουν την ανυπομονησία τους για τη μία ή την άλλη δικογραφία, ο συγχρονισμός και μόνο αυτών των ενεργειών με τις ανακατατάξεις στα media θα αρκούσε για να συντηρήσει το νέφος της καχυποψίας. Το νέφος μιας ριζικά αντιθεσμικής πεποίθησης ότι η Δικαιοσύνη δεν κινείται χωρίς πολιτική υποκίνηση.
Από τις διώξεις που εμφανίζονται κάθε φορά στο πινάκιο των κυβερνητικών προτεραιοτήτων –και από τις καταγγελίες που ποτέ δεν εμφανίζονται– πολλοί προσπαθούν κάθε φορά να συμπεράνουν «το μεγάλο σχέδιο». Τι θέλουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Πώς φαντάζονται τον «χάρτη» των «συμφερόντων»;
Πρόκειται για αναλύσεις με κύρος ονειροκρισίας. Αν κάτι έχει δείξει ο τρόπος που η κυβέρνηση έπαιξε με τους διακόπτες της μιντιακής και επιχειρηματικής ισχύος, είναι ότι οι συνεταιρισμοί της είναι τόσο σταθεροί όσο το πέταγμα της μύγας. Οι διαθέσεις απέναντι στους επιχειρηματικούς παράγοντες περνούν ταχύτατα από τον προσεταιρισμό στον εξοστρακισμό. Αυτή η «αστασία» εξηγείται από το γεγονός ότι, όπως παντού, έτσι και απέναντι σε αυτούς που δαιμονοποιούσε ως «ολιγάρχες» η κυβέρνηση δεν είχε στρατηγική. Είχε στον νου της μόνο ένα στερεότυπο για το πώς ασκούν την εξουσία τα «συστημικά» κόμματα – το παλαιοκομμουνιστικό στερεότυπο του κυνικού και διεφθαρμένου πολιτικού που αποκτά τη δύναμή του με αφανείς διευθετήσεις. Ετσι φαντάζονταν ότι ασκείται η εξουσία· έτσι προσπάθησαν να «επιτύχουν» στην άσκησή της.
Διαδεχόμενος έναν υπουργό που λειτουργούσε μάλλον ως αναπληρωτής του αναπληρωτή του, ο Κοντονής ήρθε στο Δικαιοσύνης με το πολιτικό φορτίο από τη θητεία του στο Αθλητισμού. Κι έκτοτε έδειξε ότι δεν ήρθε για να είναι παρατηρητής. Ηρθε για να είναι πρωταγωνιστής, ιδίως τώρα. Τώρα που το κέντρο της δημόσιας ζωής μετατοπίζεται πάλι εκτός σκηνής: στους κοριούς, στους εκβιασμούς και στις φυλακές του Αυλώνα.