Ο ΜΙΝΩΤΗΣ ΩΣ ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ: (Από τη δεύτερη συνέχεια εντυπώσεων του Αλέξη Μινωτή με τίτλο «Ο Σαίξπηρ και αι εορταί του Στράτφορντ».) «Η παράσταση του Αμλετ εδώ [στο Στράτφορντ], σκηνοθεσία του ίδιου του Payene, ολότελα αποτυχημένη – πλαδαρή, άτονη και γενικά κακοβαλμένη. Ο ηθοποιός Donald Wolfit ικανός μάλλον σε κωμικούς ρόλους, παίζοντας έναν Αμλετ βέβαια, και μάλιστα στα μέτρα της παραδόσεως, δεν κατάφερε παρά να τον παρωδήση. Καμμιά δραματική ατμόσφαιρα, κανένας παλμός, τίποτε νεύρο. […] Πού ο Αμλετ του Schauspielhaus, του Κρατικού Θεάτρου του Βερολίνου! Ο [Gustaf] Gründgens. Τι φωτιά! Τι δύναμη! Τι τεχνική! Τι ερμηνεία! Σούδινε το αίστημα της απόλυτης, της τραγικής μοναξιάς. Σαν να το νειρευότανε όλο το δράμα, σαν να λειτουργούσε μέσα του μοιραία, γι’ αυτό και οι κινήσεις του, στους μονολόγους ιδίως, εξωλογικές, χορευτικές σχεδόν, που εκφράζανε τον εσωτερικό ρυθμό. Το δράμα ένοιωθες πως δημιουργιέται απ’ αυτόν τον ίδιο, απ’ την αδάμαστη ανάγκη τού είναι του να δραματοποιηθή. Τα γεγονότα σαν να προέρχουνταν απ’ την εσωτερική του κίνηση. Τέτοιο δέσιμο εσωτερικής και εξωτερικής δράσης. Ενας υπνοβάτης που σαλτάρει και ακροβατεί με πάθος, με τρόμο, στ’ αχαμνό κορδόνι της μοίρας. Ευαισθησία μέντιουμ. Εχεις στιγμές την αίστηση πως του λείπει το δέρμα. Πως κι ο αγέρας ακόμα που πνέει πέφτει βαρύς και μαργώνει τα γυμνά του νεύρα. […].» [Σημ. «Φ»: Ο ίδιος ο Μινωτής ανεδείχθη ως ένας από τους σημαντικότερους Αμλετ της ευρωπαϊκής σκηνής, αναμετρώμενος, το 1939, με ιερά τέρατα στην Αγγλία και τη Γερμανία. Στη φωτογραφία, ο Γκρύντγκενς ως Αμλετ το 1949.]
80 χρoνια πριν… 21-VI-1937
1' 13" χρόνος ανάγνωσης
