Το γαλλικό κλειδί της ανανέωσης

Το γαλλικό κλειδί της ανανέωσης

2' 14" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​Ο κόσμος ολόκληρος παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον τις πολιτικές διεργασίες που συντελούνται στη Γαλλία τους τελευταίους μήνες. Ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή όχι με τον ιδεολογικό προσανατολισμό των πολιτικών αυτών διεργασιών, είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος αλλά και η ταχύτητα με την οποία ανανεώνεται ολόκληρη η πολιτική ζωή της χώρας αυτής σε πρόσωπα και ιδέες. Φαίνεται ότι ήταν πολύ βαθύ το αίτημα της πολιτικής αλλαγής σε μια χώρα, που ιστορικά αποτέλεσε το «εργαστήρι» των πολιτικών και ιδεολογικών αναζητήσεων από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης.

Εχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να παρατηρηθεί, ότι πρόκειται για μια βαθιά τομή μέσα στο υπάρχον σύστημα, μια πολιτική αλλαγή χωρίς καθεστωτική ανατροπή, μια ανανέωση με απόλυτη προσήλωση στη δημοκρατική νομιμότητα. Πρόκειται για μια εκ βάθρων πολιτική αλλαγή σε πολλά επίπεδα: Στη σχέση του πολιτικού προσωπικού με την πολιτική πράξη (ηθικοποίηση), στη σχέση μεταξύ του πολιτικού στοιχείου με την οικολογία και στη σχέση μεταξύ πολιτικής δράσης και φύλων (ανδρών-γυναικών), μεταξύ πολιτικής δράσης και γενεών (νεότερων-γηραιότερων) και τέλος, μεταξύ πολιτικής δράσης επαγγελματιών και μη επαγγελματιών πολιτικών.

Πέρα από την ιστορική συγκυρία και το ισχυρό αίτημα της πολιτικής ανανέωσης, πρέπει να αναζητηθούν και αλλού οι παράγοντες που συνετέλεσαν, ώστε να συμβεί αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον πολιτικό γεγονός σε μια ώριμη δημοκρατία, όπως η Γαλλία.

Οι πολιτικοί θεσμοί φαίνεται να διευκολύνουν ή αντίθετα να καθυστερούν και τελικά ίσως να εμποδίζουν την πολιτική ανανέωση, ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες που επικρατούν βέβαια σε κάθε χώρα. Ετσι, ο θεσμός της εκλογής ενός ισχυρού Προέδρου της Δημοκρατίας από τους πολίτες, υπό ορισμένες συνθήκες, τείνει να διευκολύνει τις πολιτικές εξελίξεις σε σχέση με άλλα κοινοβουλευτικά πολιτικά συστήματα, που ευνοούν περισσότερο τον ανταγωνισμό μεταξύ των πολιτικών κομμάτων.

Πράγματι, η σύγκριση μεταξύ των πολιτικών διεργασιών που συμβαίνουν σε ευρωπαϊκές χώρες χωρίς ισχυρό και άμεσα εκλεγόμενο Πρόεδρο Δημοκρατίας, με αυτά που συμβαίνουν στη Γαλλία, δείχνει ότι ο θεσμός αυτός μπορεί να επιτυγχάνει μια ισχυρή πολιτική εκπροσώπηση με ταυτόχρονη βαθιά ανανέωση της πολιτικής ζωής, όταν βεβαίως συντρέχουν και άλλες προϋποθέσεις.

Το μεγάλο ερώτημα είναι, προφανώς, αν αυτές οι πολιτικές διεργασίες στη Γαλλία θα οδηγήσουν και σε πολιτικές διεργασίες στην Ε.Ε. προς μια περισσότερο συμμετρική και περισσότερο δημοκρατική εξέλιξη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Με άλλα λόγια, αν η ανανεωμένη και ισχυροποιημένη πολιτική εξουσία στη Γαλλία θα επαναφέρει την ισορροπία μεταξύ των δύο πιο σημαντικών πυλώνων της Ε.Ε., (δηλ. της Γερμανίας και της Γαλλίας), η οποία τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι έχει ανατραπεί.

Οι εξελίξεις μπορεί να είναι θετικές, εφόσον συνδεθούν όχι μόνο με την πολιτική ενδυνάμωση της Γαλλίας, αλλά και με την ενδυνάμωση της οικονομίας της, μέσω των αναγκαίων, αλλά όχι απαραίτητα δημοφιλών, διαρθρωτικών αλλαγών που η νέα εξουσία ήδη επιχειρεί.

* Ο κ. Ναπολέων Μαραβέγιας είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας και αντιπρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή