Ο λαϊκισμός των σκουπιδιών

1' 48" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​Ετυχε να βρίσκομαι στη Σταδίου προχθές όταν οι διαμαρτυρόμενοι συμβασιούχοι στην καθαριότητα έκαναν διαδήλωση. Μπροστά στα μάτια μου άκουγα τους διαλόγους ανάμεσα στους απεργούς που άδειαζαν τα σκουπίδια έξω από το υπουργείο Εσωτερικών. Εσερναν τους κάδους και τους άδειαζαν λες και αυτός ήταν ένας ιερός στόχος. Η εικόνα είχε βία.

Ο πολίτης που έχει περάσει όλες τις φάσεις οργής, αγανάκτησης, απογοήτευσης και κυνισμού πληρώνει φόρους και τέλη. Παρακολουθεί χρόνια τον ίδιο εμπαιγμό. Το υπουργείο Εσωτερικών να ενθαρρύνει τα μικροκομματικά παιχνίδια και τον Δήμο Αθηναίων να εμφανίζεται ως θύμα καταστάσεων, αδύναμος να βρει λύση. Αυτό που ενδιαφέρει τον πολίτη και αυτό που βλέπει κάθε μέρα είναι η καταβαράθρωση της ποιότητας ζωής. Οσοι ρυπαίνουν οφείλουν να πληρώνουν, και τα πρόστιμα πρέπει να είναι υψηλά. Αλλά αυτό που προέχει είναι η παραγωγή της πολιτικής. Πολιτική δεν παράγεται.

Οσα συμβαίνουν με τα σκουπίδια, εθιμοτυπικά και τελετουργικά –σαν να μην έχει γυρίσει ανάποδα η χώρα όλα αυτά τα χρόνια, σαν να μην έχουν ταλαιπωρηθεί αρκετά οι πολίτες– είναι η παράταση και η προέκταση του παρασιτικού κράτους. Είναι η διάψευση ότι αυτή η χώρα διδάχθηκε ποτέ κάτι ωφέλιμο.

Είναι σαφές ότι οι Αρχές που ασχολούνται με την καθαριότητα και κατά συνέπεια με τη δημόσια υγεία, το αίσθημα αξιοπρεπούς διαβίωσης και την οικονομία του τουρισμού δεν ενδιαφέρονται για τον κεντρικό στόχο. Ο στόχος δεν μπορεί παρά να είναι ένας. Η διατήρηση της καθαριότητας παντού και πάντα. Αν αυτός ο στόχος είναι αμετακίνητος, ακλόνητος και αδιαπραγμάτευτος, αν ο δήμος και τα αρμόδια υπουργεία ήθελαν πάση θυσία την Αθήνα καθαρή, αν κατανοούσαν την κοινωνική αποστολή τους υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, αν, με άλλα λόγια, παρήγαν πολιτική, τότε ο στόχος θα παρέμενε διαρκώς κοντά στο όριο επίτευξης. Διεθνή παραδείγματα υπάρχουν. Αλλά η πολιτική αγυρτεία αυτής της έκτασης είναι ελληνική επίδοση. Πάση θυσία λειτουργία των υπηρεσιών καθαριότητας: το είπε άραγε κανείς; Ο πολίτης, που πληρώνει τους φόρους και τα τέλη και που περπατάει σε μια Αθήνα που ζέχνει, θέλει υπηρεσίες. Ας ιδιωτικοποιηθεί επιτέλους η καθαριότητα. Τι ακριβώς φοβάται ο Δήμος Αθηναίων; Η απόκλιση από το δημόσιο αίσθημα είναι πλέον τεράστια και η αδράνεια του δήμου στα ζητήματα καθαριότητας είναι εξοργιστική και αδικαιολόγητη. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να το καταλάβει;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή