Ο τοίχος μου στο Facebook το ’θελε να δω τις δύο φωτογραφίες διαδοχικά. Στην πρώτη ήταν ο διάσημος ηθοποιός Γουίλ Σμιθ, ο οποίος βρίσκεται με την οικογένειά του στους Αντίπαξους. Οχι, δεν φωτογραφήθηκαν να κάνουν μπάνιο στα μοναδικά νερά του εκπληκτικού αυτού νησιού. Η εικόνα δείχνει την οικογένεια Σμιθ να μαζεύει σκουπίδια δίπλα ακριβώς από τη θάλασσα.
Οι διάσημοι επισκέπτες δεν ανέβασαν τη φωτογραφία για να διαβάλουν τη χώρα μας. Μάλλον, το αντίθετο συνέβη. «Δεν άντεξα να βλέπω αυτές τις πανέμορφες παραλίες της Ελλάδας γεμάτες σκουπίδια. Μαζί με τον πατέρα μου γεμίσαμε 22 σακούλες σκουπιδιών από τρεις παραλίες στους Αντίπαξους. Και ελπίζω, μαζί με την ομορφιά του τοπίου, να καταφέραμε λίγο να βοηθήσουμε τη διατήρηση της θαλάσσιας ζωής», έγραψε η 16χρονη κόρη του ηθοποιού.
Ακριβώς κάτω από αυτή τη φωτογραφία υπήρχε άλλη μία, πάλι με σκουπίδια. Ομως αυτά δεν τα μάζευε κανείς. Απλώς ήταν πεταμένα μπροστά σε ένα αυτοκίνητο, και –το πιστεύετε ή όχι– δίπλα στις ξέχειλες σακούλες, συμπολίτης μας τοποθέτησε έναν τεράστιο λούτρινο αρκούδο. Προφανώς, είπε μέσα του, «έχουν που έχουν απεργία, ας βάλω δίπλα στο σκουπιδοβουνό και τον αρκούδο της κόρης μου, ποιος θα το καταλάβει». Κι έτσι προέκυψε μια εξόχως σουρεαλιστική εικόνα, που θα μπορούσε να είναι η φωτογραφική επιτομή του υπαρκτού Ελληνισμού εν έτει 2017.
Επέλεξα να αναδείξω από κοινού τις δύο φωτογραφίες, γιατί μόλις τις είδα, μου φάνηκαν σαν να ’ναι ο καθρέφτης μας και εξηγούμαι. Αλήθεια, τι σκέφτηκε ο δήμαρχος των Παξών, όταν είδε τον Γουίλ Σμιθ με την κόρη του να μαζεύουν τα σκουπίδια από τις παραλίες του;
Αναρωτήθηκε άραγε αν θα μπορούσε, ή και θα όφειλε, να έχει στείλει 5 – 10 υπαλλήλους να τα μαζέψουν πριν αρχίσει το καλοκαίρι; Είναι σαν να ακούω το αντεπιχείρημα του δημάρχου, του κάθε δημάρχου. «Δεν επαρκεί το προσωπικό». Σοβαρά; Και είναι τόσο δύσκολο να βρει ο κάθε δήμος 10 εθελοντές να καθαρίσουν έστω στοιχειωδώς τις παραλίες του τον Μάιο πριν τις επισκεφθεί η οικογένεια Σμιθ και κάθε οικογένεια Σμιθ ελληνική ή ξένη; Τρεις παραλίες έχουν οι Αντίπαξοι…
Και έρχομαι τώρα στη δεύτερη φωτογραφία, που αναδεικνύει τη γενικότερη παράνοια της χώρας. Διότι δεν πρέπει να υπάρχει άλλο κράτος στον πλανήτη που εδώ και 30 χρόνια δίνει ραντεβού με τα σκουπίδια του κάθε Χριστούγεννα και καλοκαίρι. Αν διαβάσατε χθες το ρεπορτάζ του Γιάννη Παπαδόπουλου, από το 1978 ζούμε το ίδιο ακριβώς παραμύθι. Τους συμβασιούχους να διαμαρτύρονται ότι δεν πληρώνονται, τους μονίμους να απεργούν προς συμπαράστασή τους και τους δήμους να αλληλοεπιρρίπτουν τις ευθύνες τους με την εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ εμείς κάνουμε ακροβατικά στα πεζοδρόμια κρατώντας τα ρουθούνια μας από τη βρώμα.
Εννοείται, δεν θα περίμενα από την ανερμάτιστη κυβέρνησή μας να λύσει το πρόβλημα. Ούτε, πόσο μάλλον, να υπάρξει Συριζαίος υπουργός που να αναλάβει την ευθύνη. Εδώ δεν βρέθηκε έστω ένας από τους 153 να δείξει λίγη μπέσα και να παραιτηθεί που μας φόρτωσαν άλλα δύο μνημόνια αντί να τα σκίσουν, σιγά μην συγκινηθεί κανείς για τα σκουπίδια…
Εν προκειμένω, όμως, το απίστευτο δεν είναι μόνον η ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ που την έχουμε πια συνηθίσει. Εξοργιστικός είναι και ο τρόπος που αντέδρασε η αντιπολίτευση. Επισήμως η Ν.Δ. επέρριψε την ευθύνη για τους σκουπιδόλοφους στον ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγοντας όμως να πάρει ξεκάθαρη θέση για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να απολυθούν οι συμβασιούχοι κι ας γνωρίζει ότι λεφτά για να τους μονιμοποιήσει δεν υπάρχουν. Την ίδια ώρα, ωστόσο, ο εκλεκτός της εκπρόσωπος στην ΚΕΔΕ –ο περιβόητος Γιώργος Πατούλης– εισηγήθηκε να προσληφθούν όλοι μέσω ΑΣΕΠ. Ακριβώς το ίδιο δηλαδή που πρότεινε ως λύση και το ΠΑΣΟΚ, καθώς αμφότερα τα δύο κόμματα δεν μπορούν με τίποτα να ξεφύγουν από τη «λογική» ότι πρέπει να έχουν την ευθύνη ακόμη και για τα σκουπίδια. Κι ας έχει αποδειχθεί εδώ και 30 χρόνια ότι το ανίκανο κράτος που εκείνα δημιούργησαν κατόρθωσε να αναγάγει την αποκομιδή των απορριμμάτων σε ένα από τα πλέον δυσεπίλυτα προβλήματα του πλανήτη.
Παρεμπιπτόντως, ακόμη και το Ποτάμι δεν διανοήθηκε να αντιπροτείνει τα σκουπίδια να τα αναλάβουν ιδιωτικές εταιρείες. Μόνο η Ωρα Αποφάσεων (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Φλωρίδης) το αποτόλμησε, υπενθυμίζοντας ότι ο «Καλλικράτης» όχι μόνον ενθαρρύνει αυτή την προοπτική, αλλά και επισημαίνοντας πως όσοι δήμοι ανέθεσαν την αποκομιδή σε ιδιώτες, έλυσαν άπαξ διά παντός το πρόβλημά τους.
Επικαλέστηκα, όμως, τη δεύτερη φωτογραφία γιατί σε αυτήν δεν καθρεφτίζονται μόνον οι εκπρόσωποί μας, αλλά και εμείς οι ίδιοι. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, αλλά κάθε φορά που βλέπω τέτοια εποχή έναν σκουπιδόλοφο, μία απορία έχω. Πόσο ομαδικά αποσυνάγωγοι έχουμε γίνει όλοι, και γενικότερα πόσο άρρωστα σκεφτόμαστε και λειτουργούμε, όταν κατεβάζουμε τα σκουπίδια μας στο πεζοδρόμιο, ακριβώς μπροστά στο σπίτι μας, αντί να τα κρατήσουμε 3, 4 ή και 5 μέρες στο μπαλκόνι μας, μέχρι οι ανεκδιήγητοι εκπρόσωποί μας βρουν την ίδια προσωρινή λύση που ανακαλύπτουν κάθε φορά;
ΥΓ. Αφιερώνω το σημερινό σημείωμα στο γουρούνι που στόλισε τα σκουπίδια με έναν παιδικό αρκούδο αντί να τον χαρίσει οπουδήποτε – το τερμάτισε.