Η διαδήλωση πέτυχε επειδή δεν έγινε. Πέτυχε επειδή απαγορεύθηκε και δεν αφέθηκε να γίνει μέρος του προβλήματος που σκόπευε να καταγγείλει. Την επιτυχία της ματαίωσης φάνηκε εκ των υστέρων να αναγνωρίζει και ο Γρηγόρης Γερακαράκος, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Αστυνομικών. Οπως επίσης, σε δεύτερο χρόνο, φάνηκε να αναγνωρίζει ότι το σώμα των εργαζομένων που εκπροσωπεί δεν έχει το ίδιο εύρος συνδικαλιστικής ελευθερίας με τους υπόλοιπους εργαζομένους· ότι βαρύνεται συνταγματικά από ειδικούς περιορισμούς.
Ο Γερακαράκος είχε, με την τροπή που πήρε η υπόθεση, την ευκαιρία να διαπιστώσει ότι κάποιες φορές το μήνυμα της διαμαρτυρίας εκφράζεται ηχηρότερα όταν καταστέλλεται. Καταστελλόμενη, η πρωτοβουλία της ΠΟΑΣΥ κατάφερε να διεγείρει υπόγεια ρήγματα, που συνήθως καλύπτονται από στρώματα παρασιωπήσεων και πολιτικού καθωσπρεπισμού.
Πώς τα διήγειρε; Αντιστρέφοντας τους ρόλους. Εκμαιεύοντας για τους αστυνομικούς τον ρόλο του θύματος της αστυνομικής απαγόρευσης. Υποκλέπτοντας ακόμη και τα εκφραστικά μέσα του αντιπάλου: Η φράση «το φυσικό δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης κτάται ήδη με τη γέννηση και καμία εξουσία δεν μπορεί να το καταργήσει» δεν είναι από αντιεξουσιαστική μπροσούρα· είναι από την «προκήρυξη» με την οποία η ΠΟΑΣΥ χαιρέτισε χθες τη διαδήλωση που δεν έγινε.
Η αντιστροφή ρόλων λειτούργησε με εξίσου ενδιαφέροντα αποτελέσματα και για τους επικριτές της ΠΟΑΣΥ. Λειτούργησε απελευθερωτικά για τα μύχια συναισθήματα του υπουργού απέναντι στο σώμα που διευθύνει, φέρνοντάς τον σε θέση να καταγγείλει τους αστυνομικούς ότι «έχουν καβαλήσει το καλάμι». Λειτούργησε αποκαλυπτικά και για τις δυνάμεις που κυριαρχούν στον χώρο των Εξαρχείων – δυνάμεις οι οποίες διαδηλώνουν την «αυτονομία» τους, χωρίς να υποψιάζονται ότι απολαμβάνουν ένα status που το εγγυάται όχι μόνο η απουσία, αλλά πλέον και η ενεργός παρέμβαση του κράτους. Απολαμβάνουν μια «αυτονομία» που την υπερασπίζεται από «προβοκάτσιες» το κυβερνών κόμμα και ο πρόεδρος της Βουλής και την προστατεύει με τις απαγορεύσεις της η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Αναρχία υπό την αιγίδα της Αρχής.
Αν κατάφερε κάτι να προβοκάρει η ΠΟΑΣΥ είναι τις συμβάσεις που καλύπτουν αυτά τα διαιωνιζόμενα παράδοξα. Το παράδοξο μιας αστυνομίας που δεν είναι ακριβώς αστυνομία – που δεν λειτουργεί μόνο στο πλαίσιο του νόμου, αλλά δεσμεύεται και από το πλέγμα των μεταπολιτευτικών εθίμων· δεσμεύεται από το σύμπλεγμα ανεπούλωτων ανασφαλειών που έχουν αποκτήσει ισχύ κανονιστική. Και, από την άλλη, το σύστοιχο παράδοξο ενός αντιεξουσιαστικού χώρου εξαρτημένου από την εξουσία. Ενός χώρου για την επιβίωση του οποίου έχει καθιερωθεί ένα αστικό πάρκο προστατευόμενης διαμαρτυρίας. Μια ζώνη αρχαιολογικής προστασίας για να ανακυκλώνεται τελετουργικά η αντίσταση που έχει προ πολλού υποτάξει αυτό στο οποίο αντιστεκόταν.