Η δεύτερη σελίδα της «Καθημερινής» (27.6.2017) κατέγραφε μία από τις συνήθεις τραγωδίες στον χώρο του πολιτισμού. Το θεατρικό μουσείο, επί της Ακαδημίας 50, είναι κλειδαμπαρωμένο εδώ και έξι χρόνια «στο έλεος κάθε τοξικομανή που ψάχνει ένα ήσυχο μέρος για να κάνει χρήση, ενώ σε κτίριο της οδού Καραμανλάκη παραμένει αναξιοποίητη, σε ένα διαμέρισμα χωρίς ρεύμα, η ιστορική βιβλιοθήκη με τις σπάνιες εκδόσεις, τα χειρόγραφα και τα λευκώματα. Χωρίς να έχουν πληρωθεί τα ενοίκια στον ιδιοκτήτη που ζητάει με το δίκιο του τον χώρο και, βέβαια, χωρίς να έχουν πρόσβαση πια οι φοιτητές ή οι μελετητές σ’ αυτήν. Πώς να μεταφερθεί και με τίνος έξοδα να πάει στην ΕΡΤ, η οποία προσφέρθηκε να φιλοξενήσει σε αποθήκες της τις ιστορικές εκδόσεις; Εν τω μεταξύ, το χρέος του μουσείου αυξάνεται, έφτασε πια στο 1,2 εκατ. ευρώ, με το υπουργείο Πολιτισμού να κάνει τα στραβά μάτια, όπως συνηθίζει».
Στην 32η σελίδα της ίδιας εφημερίδας υπήρχε μια άλλη τραγωδία. Τρία κτίρια του Πανεπιστημίου Κρήτης –που έχουν καταλάβει 14 χρόνια τώρα κάποιοι αριστεριστές και εμπόδιζαν με τον συνήθη βίαιο τρόπο ακόμη και εργασίες στήριξής τους– ανακηρύχθηκαν ξαφνικά από το υπουργείο Πολιτισμού μνημεία. Ο χαρακτηρισμός έγινε ενώ τρέχει ο διαγωνισμός ώστε «τα τρία κτίρια να μισθωθούν για 25 χρόνια με συνολικό αντίτιμο περίπου 9 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, το ετήσιο κέρδος για το ίδρυμα θα είναι 360.000 ευρώ, ίσο με το 30% της ετήσιας κρατικής επιχορήγησής του, που είναι 1,1 εκατ. ευρώ. Σε αυτά τα χρήματα δεν έχει προστεθεί η υποχρέωση που αναλαμβάνει η εταιρεία για πλήρη ανακαίνιση των τριών κτιρίων, έργο που αποτιμάται σε 18 εκατ. ευρώ» («Καθημερινή» 27.6.2017).
Ζητεί άφεση αμαρτιών
Θα προσπεράσουμε την πολιτική στόχευση αυτής της κίνησης. Η κυβέρνηση, επειδή αναγκάζεται να κάνει το σωστό σε κάποιους τομείς, προσπαθεί να κάνει μπάχαλο ό,τι είναι εκτός μνημονιακών υποχρεώσεων. Μοιάζει να ζητεί άφεση αμαρτιών από αριστερίστικες ομάδες κι άλλους χουλιγκάνους του περιθωρίου για τη λογική στροφή της. Το βασικό, όμως, είναι άλλο. Εχουμε ένα υπουργείο, το οποίο αδυνατεί να κάνει τη δουλειά του, π.χ. να συντηρήσει το θεατρικό μουσείο, ή να μην αφήνει τους αρχαιολογικούς χώρους να ρημάζουν. Ταυτοχρόνως, όμως, δεν αφήνει και τους άλλους να κάνουν την δική τους. Πρέπει να μπλέκει στα πόδια αυτοδιοίκητων –υποτίθεται– οργανισμών και να καταστρέφει οποιαδήποτε πρωτοβουλία προκοπής. Σε μια εποχή ισχνών αγελάδων, που τα πανεπιστήμια ψάχνουν πόρους για να λειτουργήσουν στοιχειωδώς, ο κ. Κώστας Γαβρόγλου απαγόρευσε τη δημιουργία αγγλόφωνου προπτυχιακού προγράμματος με δίδακτρα, που απευθύνονταν σε ξένους (Κινέζους κατά κύριο λόγο φοιτητές), ενώ η κ. Λυδία Κονιόρδου (με την γνωστή Αριστερή της αύρα) εμποδίζει το Πανεπιστήμιο Κρήτης να αυξήσει τα έσοδα για να καλύψει τις αυξανόμενες ανάγκες του.
Τα παραπάνω είναι τυπικά παραδείγματα ενός συγκεντρωτικού κράτους που δεν κάνει τίποτε καλά, αλλά θέλει να ελέγχει όλο και περισσότερα. Ενα άλλο παράδειγμα είναι και η εποποιία των σκουπιδιών στους δρόμους, που περιοδικώς ζούμε. Αχόρταγοι για εξουσία και ρουσφέτια, πολιτικοί αρνούνται την αποκέντρωση αρμοδιοτήτων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ώστε τα δημοτικά συμβούλια να προσλαμβάνουν όσους θέλουν και με ό,τι συμβάσεις κρίνουν οι ίδιοι ως προσφορότερες, ή ακόμη και να αναθέτουν σε ιδιώτες την αποκομιδή. Οι υπουργοί υπόσχονται διορισμούς-μονιμοποιήσεις, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι κάποιοι δήμοι έχουν σταθερό πληθυσμό, ενώ οι άλλοι που είναι τουριστικοί προορισμοί χρειάζονται εποχικό προσωπικό το καλοκαίρι για να καλύψουν την αυξημένη παραγωγή σκουπιδιών από τους επισκέπτες. Η κυβέρνηση προτιμά να πνίγονται οι πόλεις στην μπόχα, αρκεί να συντηρηθεί (έστω αντισυνταγματικώς) το γαϊτανάκι των προσλήψεων συμβασιούχων, μονιμοποίησής τους με κυβερνητική απόφαση, επαναπρόσληψης νέας «γενιάς ομήρων», μεγαλόστομων διακηρύξεων («κανείς δεν πρόκειται να χάσει τη δουλειά του»), αντισυνταγματικών επαναμονιμοποιήσεων κ.λπ.
Ιδεολογικά φτιασίδια
Το πρόβλημα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ότι μεγιστοποιεί και αυτή την κακοδαιμονία. Την ντύνει δε με ιδεολογικές αριστερές αρλούμπες, όπως οι απειλές «αν δεν δεχθούν την πρόταση (σ.σ.: της κυβέρνησης) ανοίγουν τον δρόμο στις δυνάμεις εκείνες που θέλουν να παραδώσουν την αποκομιδή των σκουπιδιών στις ιδιωτικές εταιρείες» (Π. Σκουρλέτης, Alpha 27.6.2017) ή «η τροπολογία που θα καταθέσει σήμερα στη Βουλή το υπουργείο Εσωτερικών για 2.500 μόνιμες προσλήψεις… (σ.σ.: και οι συνδικαλιστές πρέπει) να περιφρουρήσουν αυτή τη δυνατότητα και να μην αφήνουν ρωγμές από τις οποίες περνά ως λύση η ιδιωτικοποίηση» (Ολγα Γεροβασίλη, Alpha 27.6.2017)
Το κεντρικό κράτος χρεοκόπησε τη χώρα και όλοι προσπαθούν να το κρατήσουν ανέπαφο. Βάζουν προσκόμματα στις ιδιωτικοποιήσεις (αποκέντρωση προς την αγορά)· υπόσχονται να επανασυγκεντρώσουν αρμοδιότητες που ορθώς δόθηκαν κατά το παρελθόν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπως είναι η δυνατότητά τους να αναθέτουν σε ιδιωτικές εταιρείες το έργο της καθαριότητας· δεν αφήνουν τα ΑΕΙ να ανασάνουν απαγορεύοντας επί της ουσίας δράσεις που μπορεί να βελτιώσουν τα οικονομικά τους. Ετσι, κάθε πρωτοβουλία βελτίωσης τελματώνει στα συρτάρια κάποιου υπουργείου. Τα πανεπιστήμια δεν μπορούν να προσελκύσουν ξένους φοιτητές, οι δήμοι δεν μπορούν να κρατήσουν τις πόλεις καθαρές, παραγωγικές δομές όπως είναι οι ΔΕΚΟ δεν μπορούν να είναι οικονομικά αποτελεσματικές.
Σε ένα πράγμα είχε δίκιο η κ. Γεροβασίλη. «Είναι μια βαθιά ιδεολογική συζήτηση», είπε για την μπόχα των πόλεων, «και όχι στο επίπεδο αν θα μαζεύουν τα σκουπίδια ιδιωτικές εταιρείες ή εργαζόμενοι, αλλά και σε ζητήματα, όπως το αυτοδιοίκητο και τα ανταποδοτικά τέλη, για το πώς δηλαδή θα τα χρησιμοποιεί ένα δήμος και τι νομικά εργαλεία θα του δίνει η κυβέρνηση». Πράγματι, είναι βαθιά η ιδεολογική συζήτηση: έχει να κάνει με τον βαθύ αναχρονισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που θέλουν ένα σοβιετικό κράτος για να το λυμαίνονται και την αποκέντρωση ακόμη και σε δημοκρατικά ελεγχόμενες δομές, όπως είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Το αστείο είναι ότι η αποκέντρωση (ειδικά προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση) υπήρξε ιστορικώς αίτημα της Αριστεράς, ως αντίδραση στο συγκεντρωτικό κράτος που έχτισε η Δεξιά μετά τον Εμφύλιο, προκειμένου να ελέγξει την κοινωνία. Και αν η Δεξιά είχε τουλάχιστον ένα ιδεολογικό επιχρύσωμα στη συγκέντρωση των αρμοδιοτήτων (έλεγε ότι φοβόταν νέα «κομμουνιστική ανταρσία» και γι’ αυτό όλες οι εξουσίες έπρεπε να συγκεντρωθούν στο αμιγές αντικομμουνιστικό κεντρικό κράτος), τούτη η Αριστερά δεν έχει καμιά ιδεολογία. Μόνος της στόχος είναι η διόγκωση του πελατειακού κράτους προς άγραν ψήφων. Τίποτε άλλο…