Σε ένα από τα πρώτα επεισόδια της καταπληκτικής σειράς του Netflix «Master of None», ο Αζίζ Ανσάρι, που γράφει και πρωταγωνιστεί, επιχειρεί ένα σχόλιο πάνω στη λεγόμενη foodie culture. Την εποχή δηλαδή που το φαγητό δεν είναι απλώς φαγητό, κάτι να γεμίσει το στομάχι μας, αλλά όχημα αυτοεκπλήρωσης. Ο ήρωάς του, Ντεβ, πεινάει και έχει όρεξη για τάκος. Οχι βέβαια για όποιο κι όποιο, αλλά αυτό από «την καλύτερη καντίνα με τάκος της πόλης». Τον παρακολουθούμε να γκουγκλάρει ανελέητα επί ώρα, να διαβάζει σάιτ, κριτικές, σχόλια, για να καταλήξει με κάποια σχετική σιγουριά σε αυτό που οι foodies της πόλης θεωρούν το καλύτερο. Μέχρι φυσικά να πάρει την απόφαση και να φτάσει εκεί, έχουν εξαντληθεί τα αποθέματα από τη λιχουδιά.
Από τη μακρινή και μικρή σε σχέση με τη θηριώδη Νέα Υόρκη Αθήνα, συμπάσχουμε. Η σκηνή αναβιώνει κάθε φορά που επιχειρούμε να βγούμε έξω για φαγητό. Πάμε εκεί; Ναι αλλά διάβασα τις προάλλες στο τάδε ανθυπομπλόγκ ότι το φαγητό του χάλασε. Ωραία, πάμε στο άλλο; Πόσα αστεράκια έχει στο TripAdvisor. Πολλά, αλλά με βάση πόσες κριτικές; Σίγουρα δεν υπάρχει κάτι καλύτερο; Με τα πολλά θα καταλήξουμε κάπου, όπου τρώγοντας θα μας τρώει παράλληλα η αγωνία εάν υπήρχε κάτι με ακόμα καλύτερη σχέση ποιότητας-τιμής. Μα και μέσα να μείνουμε, ο εφιάλτης των επιλογών καραδοκεί. Πάνε οι εποχές που για να παραγγείλεις φαγητό, άνοιγες απλώς το συρτάρι με τα φυλλάδια ντελίβερι. Τώρα συνδέεσαι με την εφαρμογή που σου εμφανίζει καταστήματα που δεν ήξερες καν ότι υπήρχαν, πόσο μάλλον ότι θα μπορούσαν να σε εξυπηρετήσουν. Αντε να διαλέξεις είδος κουζίνας, να τσεκάρεις μενού, να διαβάσεις κριτικές, να ζυγίσεις τον βαθμό ενθουσιασμού και ειλικρίνειας των πελατών για να διαμορφώσεις την καλύτερη δυνατή παραγγελία, τέτοια που δεν θα έχει ματαγίνει.
Η αμφιβολία έχει γίνει το κυρίαρχο συναίσθημα σε όλα τα πεδία. Οπως στον δρόμο. Το GPS μάς έχει βγάλει από πολλά αδιέξοδα, αλλά πλέον ακόμα και για τις πιο κοινές διαδρομές σε βασανίζει η σκέψη μήπως, απλώς μήπως, υπάρχει και γρηγορότερος δρόμος. Κάπως έτσι βρέθηκα τις προάλλες αποκλεισμένη με το αμάξι σε πεζόδρομο της Πλάκας, χωρίς να μπορώ να πάω ούτε μπρος ούτε πίσω, για να προστρέξουν τελικά σε βοήθειά μου οι μικροπωλητές, απείρως πιο αποτελεσματικοί από το GPS.
Ολα αυτά ως μια απάντηση σε όσους αναρωτιούνται αν έχουμε κλείσει κάπου για διακοπές. Προφανώς και δεν έχουμε αποφασίσει!