Κάν’ το όπως το Ζαΐρ

2' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά το προχθεσινό θλιβερό θέαμα στην ΕΡΤ, κάποιοι υπενθύμισαν ότι η κ. Ραχήλ Μακρή υπήρξε προσωπική επιλογή του κ. Τσίπρα, καθώς επίσης ότι ήταν αυτή που μιλούσε με βεβαιότητα νομπελίστα οικονομολόγου για τύπωμα χρημάτων. Συγκεκριμένα, σε τηλεοπτικό δίκτυο της Κοζάνης είχε τον Ιανουάριο του 2015 δηλώσει πως «Αν μας κόψουν τη χρηματοδότηση, θα τυπώσουμε 100 δισ. ευρώ», προσθέτοντας: «Δεν είναι πρωτοφανές, προβλέπεται…».

Ως προς το τελευταίο, ότι «προβλέπεται», έχει δίκιο πάντως. Ιδού μια σχετική ιστορία: περί τα τέλη της δεκαετίας του ’80, έχοντας απομυζήσει ο ίδιος προσωπικά τον ορυκτό πλούτο της πατρίδας του, ο δικτάτορας Μομπούτου Σέσε Σέκο του Ζαΐρ (σημερινή Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό) είχε τη φαεινή ιδέα να τυπώσει ζεστό χρήμα, συγκεκριμένα ζαΐρια, που ήταν το εθνικό νόμισμα της χώρας.

Το ένα μετά το άλλο, μεγάλα στρατιωτικά καμιόνια έμπαιναν κι έβγαιναν από την Κεντρική Τράπεζα στην Κινσάσα, φορτωμένα με φρεσκοτυπωμένα χαρτονομίσματα, τα οποία παραδίδονταν μέσα στο πλαστικό τους, σε μια λαϊκή αγορά της Κινσάσα, όπου γυναίκες κυρίως τα αντάλλαζαν αντί δολαρίων, βελγικών και γαλλικών φράγκων. Πολύ γρήγορα, ο δρόμος αυτός έγινε γνωστός ως «Γουόλ Στριτ». Το χρονικό αυτό αφηγείται γλαφυρά η Βρετανή ανταποκρίτρια Michela Wrong στο βιβλίο της «In the Footsteps of Mr Kurtz».

Κάθε φορά που στη «Γουόλ Στριτ» διαδιδόταν πως τα καμιόνια θα έφερναν κι άλλο φορτίο, η αξία του νομίσματος έπεφτε σαν βόμβα βυθού και το 1991 ο πληθωρισμός χτύπησε το εκπληκτικό νούμερο 4.130%.

Οπως γράφει η Wrong, «Μια οικογένεια που μπορούσε με ένα ποσό από ζαΐρια να αγοράσει μεσημεριανό, μετά από μία εκδρομή, με το ίδιο ποσό δεν θα μπορούσε να αγοράσει ούτε μία πλάκα σαπούνι».

Οι τράπεζες τέθηκαν σε αχρηστία, οπότε λαθρέμποροι διαμαντιών, εξαγωγείς καφέ, έμποροι όπλων και απλοί πολίτες δημιούργησαν ένα είδος άτυπης, και απολύτως παράνομης, τραπεζικής συναλλαγής («do-it-yoursef banking», το χαρακτηρίζει η Wrong).

Φυσικά, το σύστημα κατέρρευσε προς τα μέσα: το 1993, όταν οι στρατιωτικοί διαπίστωσαν πως οι μισθοί που έπαιρναν δεν είχαν καμία αξία, στασίασαν. Τέσσερα χρόνια μετά, τον Μάιο του 1997, με τη συνδρομή του επαναστατικού κινήματος του Λοράν Καμπιλά το καθεστώς Μομπούτου έπεσε έπειτα από 30 χρόνια καταλήστευσης της χώρας.

Ακραία περίπτωση το Κονγκό για να συγκριθεί με την Ελλάδα; Προφανώς! Δείτε κάτι όμως: η ευθραυστότητα των δημοκρατικών θεσμών, η καχυποψία, αν όχι και εχθρότητα, προς αυτούς, από τις ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά, με αποκορύφωμα τη σημερινή, η ευκολία με την οποία «παίζουν» με τους θεσμούς οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, οι εμπρηστικές δηλώσεις στελεχών τους, δείχνουν πως εύκολα μπορεί και η Ελλάδα να κινδυνεύσει και μάλιστα σοβαρά. Το δήθεν μνημείο στην ΕΡΤ θα μεταβληθεί κάποτε σε μνημείο της ελληνικής γελοιότητας, το δραματικό όμως είναι ότι κάποιοι δίνουν αξία και δύναμη σε γραφικές φιγούρες που μπορούν να καταστρέψουν τις ζωές όλων μας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή