Εντάξει, ήταν καλύτερο και από σκόπιμο τρολάρισμα. Αλλά, πέρα από την πλάκα του πράγματος, ποιος πραγματικά εξεπλάγη που ο Ακης Τσοχατζόπουλος ένιωσε άνετα να εκδηλώσει την προτίμησή του υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος δεν είχε φευγαλέα την υποψία ότι γελούσε με ένα παλιό αστείο;
Η συμπάθεια, άλλωστε, είναι αμοιβαία. Οχι επειδή από την αρχή ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ είχε χτυπήσει εκλογική φλέβα, αρδεύοντας ψήφους από τη βάση του –τρόπος του λέγειν– τσοχατζοπουλικού ΠΑΣΟΚ. Ούτε επειδή στην πορεία το κόμμα της Αριστεράς δεν δίστασε να στρατολογήσει περίοπτα στελέχη από το επιτελείο του Ακη – την ίδια ώρα που κατήγγελλε ως διεφθαρμένα συστημικά κόμματα.
Η «συμπάθεια» φαίνεται και από τις νωπές κυβερνητικές επιλογές. Φαίνεται από το γεγονός ότι η κυβέρνηση επιλέγει ως στόχο τον Σημίτη.
Είναι μια επιλογή που ενσάρκωσε ο ίδιος ο Τσίπρας, εμφανιζόμενος «εκτός προγράμματος» στη Βουλή για να επιτεθεί κατά του ΠΑΣΟΚ μέσω του πρώην πρωθυπουργού, καταλογίζοντάς του ότι «έβλεπε τις μίζες να περνούν». Δεν ήταν η πρώτη φορά που επιστράτευε την ίδια ακριβώς ρητορική κατά της σημιτικής περιόδου και του Σημίτη προσωπικά.
Η αναθέρμανση όμως του αναθέματος δεν θεωρείται άσχετη με τον απόηχο του συνεδρίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και τον κατηγορηματικό τρόπο με τον οποίο απορρίφθηκαν εκεί τα προσκλητήρια του Τσίπρα περί «προοδευτικής συνεννόησης».
Υπάρχει, λένε, και ένας επιπλέον λόγος που ο Τσίπρας στοχοποιεί το σημιτικό ΠΑΣΟΚ. Δεν το κάνει μόνο γιατί κάποτε ενσωμάτωσε τους οπαδούς του Ακη – αξιοποιώντας την «τεχνογνωσία» τους. Το κάνει επειδή έχει συμμαχήσει και με τους εκτός ΠΑΣΟΚ αντιπάλους του Σημίτη – με πρόσωπα προερχόμενα από εκείνη τη συνιστώσα της Δεξιάς, στους κόλπους της οποίας επιβιώνει ως τιμητικός ο αυτοπροσδιορισμός του «αντισημιτικού».
Το ότι σε αυτή την αντιπαλότητα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει βαθύτερες ιστορικές και ιδεολογικές ρίζες δεν σημαίνει ότι εκείνοι που τη συντηρούν έχουν ιδεολογικά κίνητρα. Αντιθέτως. Σύμφωνα με την πλευρά των αμυνομένων, σκοπός των κυβερνητικών είναι να «ξεθάψουν ό,τι μπορούν, όσο ασήμαντο, όσο παλιό κι αν είναι», προκειμένου να υπονομεύσουν τις πιθανότητες ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, την οποία εσχάτως αισθάνονται ως απειλή.
Καταδικασμένος και απογυμνωμένος από κάθε ίχνος πολιτικής υπόστασης, ο Ακης επανεμφανίζεται μόνο ως παλαιά μεταπολιτευτική ουλή. Μπορεί τα συριζαϊκά του φρονήματα να γίνονται υλικό μιας εφήμερης σάτιρας. Μπορεί και μόνη η εικόνα του να θυμίζει πτυχές της πασοκικής ιστορίας που πρώτο το ίδιο το ΠΑΣΟΚ θα ήθελε να ξεχάσει. Στην πραγματικότητα, όμως, ό,τι κι αν πει, ό,τι κι αν κάνει ο Ακης, δεν μπορεί ούτε να ωφελήσει ούτε να βλάψει κάποιον. Ούτε καν τον εαυτό του.