Είναι ερώτημα που θέλει απάντηση τι ακριβώς εκπροσωπεί η σύνοδος του G20 σε θεσμικό και πολιτικό επίπεδο. Πέρα από το γεγονός ότι σε αυτήν συμμετέχουν οι χώρες με τις μεγαλύτερες οικονομίες στον κόσμο και η Ευρωπαϊκή Ενωση στο σύνολό της (όλες μαζί έχουν το 80% του παγκοσμίου ΑΕΠ), κατά τα άλλα δεν πρόκειται για ένα θεσμικό όργανο και βεβαίως είναι μεγάλες οι διαφορές –πολιτικές, καθεστωτικές, γεωπολιτικές και συμφερόντων– που χαρακτηρίζουν τα μέλη της.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μέχρι την τελευταία σύνοδο, οι χώρες της Δύσης κρατούσαν ενιαία στάση λίγο – πολύ, αλλά στο Αμβούργο επισημοποιήθηκαν οι διαφορές τους. Αυτό ήταν φανερό από τη στιγμή που ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε pρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά τώρα πλέον μπήκε και η σφραγίδα. Η απομόνωση του Ντ. Τραμπ στο θέμα του κλίματος καταγράφηκε στο κοινό ανακοινωθέν, αλλά στη συνέχεια βρέθηκε και συνοδοιπόρος στο πρόσωπο του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος δήλωσε ότι το τουρκικό Κοινοβούλιο μάλλον δεν θα επικυρώσει τη συμφωνία του Παρισιού, η οποία πάντως είναι «μη αναστρέψιμη», όπως τονίζεται. Οι ΗΠΑ πάντως επέβαλαν να περιληφθεί στο κείμενο ότι αυτές θα συνεργασθούν με άλλες χώρες για να τις βοηθήσουν «στην πιο καθαρή και αποδοτική αξιοποίηση ορυκτών καυσίμων», άρα οι ίδιες είναι αποφασισμένες να προχωρήσουν στην παραγωγή και πώληση σχιστολιθικού αερίου.Στο ανακοινωθέν γίνεται σαφές επίσης ότι οι ΗΠΑ διατηρούν τις απόψεις τους για το διεθνές εμπόριο, αφού το κείμενο αναφέρεται μεν στη συνέχιση της μάχης κατά του εμπορικού προστατευτισμού και των μη δίκαιων εμπορικών πρακτικών, αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίζει τον ρόλο των εργαλείων της νόμιμης εμπορικής άμυνας. Που σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να ερμηνεύσει όπως επιθυμεί τις διατυπώσεις του ανακοινωθέντος και να προχωρήσει στον δρόμο του προστατευτισμού, όποτε και όπου θελήσει. Το ίδιο όμως ισχύει και για την Ευρώπη, καθώς Γαλλία και Γερμανία έχουν εκδηλώσει ανοικτά την ανησυχία τους για τις κινεζικές εξαγορές ευρωπαϊκών εταιρειών σε στρατηγικούς τομείς.
Είναι λοιπόν σαφές ότι το κοινό ανακοινωθέν, πρώτον, δεν έκρυψε τις διαφορές, δεύτερον, είναι προϊόν συμβιβασμού στη διατύπωσή του, για να μη διαλυθεί η σύνοδος, σε εναρμόνιση με όσα γίνονταν στους δρόμους από τη διεθνή των απανταχού «μπαχαλάκηδων», που θέλουν να δημιουργήσουν παράδοση βίαιων επεισοδίων σε κάθε σύγκληση του G20 (Σιάτλ, Γένοβα, Αμβούργο). Από την άλλη πλευρά, το ευχάριστο είναι ότι η Ευρώπη παρουσιάστηκε ενωμένη στην αντίθεσή της προς τον Ντ. Τραμπ , με την Αγκελα Μέρκελ σε πρώτο πλάνο (και ως οικοδέσποινα) και τον Εμανουέλ Μακρόν από δίπλα. Δεν είναι τυχαίο ότι της συνόδου προηγήθηκε συμφωνία ελευθέρου εμπορίου με την Ιαπωνία.
Κάθε πρόβλεψη για τη συνέχεια είναι παρακινδυνευμένη. Ωστόσο, είναι σαφές ότι η Ευρώπη επιθυμεί να αποκτήσει πλέον και πολιτική οντότητα στη διεθνή σκηνή και στο πλαίσιο αυτό δείχνει αποφασισμένη να διατηρήσει τις θέσεις της απέναντι στον Ντ. Τραμπ, ενώ κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τον ρόλο της Κίνας, της Ρωσίας, ακόμη και της Ιαπωνίας. Πολυπολικός και πολύπλοκος κόσμος.