Θα καταργηθούν οι Πανελλαδικές Εξετάσεις ή μήπως δεν θα καταργηθούν; Κι αν καταργηθούν, πώς θα γίνεται η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο; Πώς θα ξεχωρίζουν οι επίλεκτοι φοιτητές που θα συμμετέχουν στη διοίκηση των Ιδρυμάτων; Κι αν δεν καταργηθούν, πώς θα διεξάγονται; Θα εξετάζονται οι υποψήφιοι σε τέσσερα μαθήματα; Κι αν εξετάζονται σε τέσσερα, τότε γιατί να μην εξετάζονται σε τρία ή πέντε; Ορισμένοι διατείνονται πως ο ελλογιμώτατος υπουργός της Παιδείας, ο γεραρός Τουρνεσόλ, έχει χάσει τον ύπνο του από το άγχος των μεταρρυθμίσεων. Δεν γνωρίζουν το ανήσυχο πνεύμα της αριστεράς και της προόδου, προφανώς, που ανακατεύει τη φαιά ουσία του. Εξάλλου, ο κατά κόσμον καθηγητής Γαβρόγλου ανήκει στην κατηγορία των συνανθρώπων μας που σιχαίνονται τις διακοπές. Μόλις βλέπει ξαπλώστρα, το σπινθηροβόλο βλέμμα του θαμπώνει. Από το jet ski προτιμά τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.
Γνώστης των εκπαιδευτικών μας πραγμάτων ο κ. Γαβρόγλου γνωρίζει πως ένας υπουργός Παιδείας, αν σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να συνδέσει το όνομά του με κάποια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Και επειδή στη χώρα μας η εκπαίδευση είναι συνώνυμο των εξετάσεων και της απονομής πιστοποιητικών, απολυτηρίων και λοιπών περγαμηνών, κάθε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση σημαίνει τροποποίηση του τρόπου απονομής των μεν και διεξαγωγής των δε. Το ενδιάμεσο, τα μαθήματα, αφορούν μόνον κάποιους εκκεντρικούς. Ευτυχώς, οι αντοχές του συστήματος δεν τους επιτρέπουν να το βλάψουν.
Ο κ. Γαβρόγλου είναι και πονηρούτσικος. Ξέρει ότι στην πολιτική δεν έχει σημασία τι επιτυγχάνεις. Σημασία έχει να κρατάς ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού. Πάρτε τις φυλές των Εξαρχείων, για παράδειγμα. Καίνε τρόλεϊ, κάδους, χρόνια τώρα χωρίς να έχουν επιτύχει τίποτε. Ομως κρατούν το ενδιαφέρον ζωντανό. Αναστατώνουν την περιοχή, διακόπτεται η κυκλοφορία. Πώς αλλιώς θα κρατούσε ζωντανό το ενδιαφέρον μερικών χιλιάδων γονιών και μαθητών αν δεν τους έλεγε ότι όσο είναι αυτός υπουργός, δεν ξέρουν τις τους περιμένει;
Η καταστροφή των ΑΕΙ, την οποία ευαγγελίζεται, θεωρώ ότι δεν θα γίνει. Οι δυνάμεις που παραμένουν όρθιες στην εκπαίδευση δεν είναι αμελητέες. Είναι η διαφορά της σημερινής Ελλάδας από την Ελλάδα της δεκαετίας του ’80. Τότε το «άσυλο» ήταν ιερό ταμπού και η συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση εθεωρείτο μοχλός εκδημοκρατισμού. Πέντε φοιτητές καταργούσαν καθηγητές και μαθήματα. Σήμερα είναι τα αποκαΐδια μιας ηττημένης Αριστεράς.
Σήμερα όλ’ αυτά είναι μια αυθαίρετη οικοδομή που στήνουν ένας υπουργός και ο εσμός των εργολάβων που τον ακολουθεί. Ζήτημα νοημοσύνης; Είναι η διαφορά της σημερινής από την ιστορική Αριστερά. Η σχέση τους με την κοινή νοημοσύνη.