Προ ημερών βρέθηκα στο στρατόπεδο τεθωρακισμένων της Αυλώνας, ένα από τα κέντρα παρουσίασης στρατευμένων, προκειμένου να επισκεφθώ συγγενικό μου πρόσωπο. Εκατοντάδες οι επισκέπτες, με τα αυτοκίνητα να έχουν πλημμυρίσει τους γύρω δρόμους και χωράφια και την τροχαία να πρωτοστατεί στη διευκόλυνσή μας παρά το γεγονός ότι κατά την προσφιλή μας συνήθεια, ένας ικανός αριθμός προσπαθούσε να φθάσει μέχρι την είσοδο της Σχολής, μαθημένος και προπονημένος στην ήσσονα προσπάθεια ή έχοντας κατά νου το δημώδες «καβάλα πάν’ στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε».
Οι νεοσύλλεκτοι υποδέχονταν γονείς, φίλους, συγγενείς, που είχαν κουβαλήσει ψητά, μαγειρευτά, σοκολάτες, που έπρεπε να καταναλωθούν στη διάρκεια του επισκεπτηρίου. Ετσι, μέσα σ’ ένα πευκόφυτο περιβάλλον, που απέπνεε υγεία και ομορφιά, αισθανόσουν τη μεγάλη διαφορά από τη μίζερη καθημερινότητα, την οποία βιώνουμε όλο και περισσότερο.
Παρατηρούσα τον ανθό της χώρας, χαμογελαστό, ξέγνοιαστο, που ήλθε να υπηρετήσει την πατρίδα. Μονοιασμένο, αδελφωμένο, ζητώντας να μάθουν νέα. Τι να τους πεις όμως και τι να τους εξηγήσεις, αφού μόνο με όρους παράνοιας, μπορείς να δώσεις μία εικόνα των όσων διαδραματίζονται στη χώρα αυτή, την ευλογημένη και καταπροδομένη από ένα σύστημα σάπιο, αλληλοτροφοδοτούμενο και αλληλοστηριζόμενο, γαντζωμένο στην εξουσία, βδέλλα πραγματική. Προτιμότερο να απολαύσεις αυτό το ωραίο κλίμα και κάποιες λεπτομέρειες για το πώς περνά ο χρόνος τους, τις πρώτες μέρες, το ενδιαφέρον του εκπαιδευτού τους, την κατανομή της εργασίας (αγγαρείες), τα διάφορα ευτράπελα. Καμία βέβαια σύγκριση με τις δικές μας αντίστοιχες εποχές, που η εκπαίδευση ήταν πολύ σκληρή. Ο στρατός είναι σχολείο, είναι η διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, με τα ελαττώματα και τα προτερήματα που συναντάς, βιώνεις καθημερινά μέσα από τη συνεργασία, την εκπαίδευση, την αλληλοκατανόηση, την πειθαρχία, όρο σημαντικό και απαραίτητο της σωστής λειτουργίας ενός στρατού του οποίου προορισμός είναι το αξιόμαχο, με «ηθικόν ακμαιότατο», όπως μας προέτρεπαν οι εκπαιδευτές μας να φωνάζουμε έπειτα από μια δύσκολη στρατιωτική άσκηση, ιδιαίτερα τα χρόνια της εκπαίδευσης μας στην περίφημη ΣΕΑΠ.
Αισθανόμουν κάπως περίεργα βλέποντας γύρω μου αυτό το συναπάντημα το τόσο ευχάριστο, με τους μπλε και μαύρους μπερέδες να δίνουν έναν ενθουσιώδη και αισιόδοξο τόνο. Τελείως διαφορετικό απ’ αυτόν που επικρατεί έξω και μας γεμίζει μελαγχολία, θλίψη, αβεβαιότητα για το μέλλον. Κι αυτή η αβεβαιότητα συνειρμικά οδηγεί σε προβληματισμούς για το μέλλον αυτών των παιδιών, όλων των παιδιών που προσέτρεξαν να επιτελέσουν το καθήκον τους και θα βρεθούν σ’ ένα κενό, ένα χάος. Πολλοί απ’ αυτούς αναζητούν ήδη δουλειά στο εξωτερικό, ακόμη και στα πιο μακρινά μέρη. Αλλοι θα γίνουν μετανάστες στον τόπο τους. Θα διεκδικήσουν όμως κάτι καλύτερο. Αυτό είναι βέβαιο. Μέσα από δυσκολίες, κακουχίες θα παλέψουν πρωτίστως για την αξιοπρέπειά τους, για το δικαίωμά τους να απολαμβάνουν τα βασικά αγαθά της ζωής, που ένα ένα μεθοδικά τους αποστερούνται. Για την εθνική τους περηφάνια που καταπατείται επί χρόνια μ’ αυτή την ασύδοτη, την εγκληματική πολιτική που ακολουθείται.
Δυστυχώς τα λοιδορήσαμε όλα. Ολες τις αξίες, τους θεσμούς, ακόμη και τις ανθρώπινες στιγμές, τις στιγμές της αλληλεγγύης.
Αναθάρρησα μ’ αυτήν την εξαίσια ενεργειακή ατμόσφαιρα που αισθανθήκαμε από τα στρατευμένα παιδιά. Τα λεβεντόκορμα, γεμάτα ορμή και ζωντάνια, που δεν θύμιζαν σε τίποτε αυτήν τη μαλθακότητα του καφενέ, την αδιαφορία τον ωχαδερφισμό.
Το επισκεπτήριο τελείωσε. Κάποτε έλεγαν ότι εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει ο στρατός. Τελικά συμβαίνει το αντίθετο. Επιστροφή λοιπόν στην παράνοια, στη ζώσα πραγματικότητα του ξεπεσμού, της πατριδοκαπηλίας, αφού στο όνομα της πατρίδας, που σταθερά την επικαλούνται, διαπράττονται εγκλήματα κατά της Δικαιοσύνης, των θεσμών, μηδέ του στρατεύματος εξαιρουμένου. Οι εξελίξεις όμως είναι αναπότρεπτες και επείγει να γίνουν με τρόπο συντεταγμένο, για να μη οδηγηθούμε σε εθνικό διχασμό, εθνική καταστροφή που κάποιοι άφρονες επιδιώκουν.
*Ο κ. Δημήτρης Παξινός είναι πρώην πρόεδρος ΔΣΑ.