Είναι αυτονόητο ότι οι Ελληνοκύπριοι θέλουν να επανενωθεί η πατρίδα τους. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με επιμέρους διαπραγματευτικές τακτικές του προέδρου Αναστασιάδη, όπως και προκατόχων του σε άλλες περιόδους, το όνειρο παραμένει ζωντανό. Το μόνο ερώτημα που ευλόγως τίθεται είναι πόσες παραχωρήσεις δικαιολογεί η πραγματοποίηση αυτού του ονείρου.
Λογικό είναι επίσης να θέλουν την επανένωση και οι Τουρκοκύπριοι, οι οποίοι αναζητούν την αναγνώρισή τους και τη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου. Και εδώ προκύπτει το θέμα των παραχωρήσεων, από τη δική τους βέβαια σκοπιά, αλλά το κίνητρο είναι σαφές: η ισότιμη πολιτική, εμπορική και κοινωνική συμμετοχή σε μια τεράστια παγκόσμια οικονομική οντότητα.
Λογικό είναι να θέλει και η Ελλάδα τη λύση, καθώς επιθυμεί μια ειρηνική Κυπριακή Δημοκρατία που δεν θα επιβαρύνει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ενώ παράλληλα θα επιτρέψει και τον περιορισμό των αμυντικών δαπανών.
Τη δική της λογική έχει και η προσέγγιση της Τουρκίας. Μπορεί εμείς να διαφωνούμε, αλλά η Αγκυρα έχει λόγο να θέλει να είναι στρατιωτικά παρούσα στο μαλακό υπογάστριό της, αλλά και να «προστατεύει» τους Τουρκοκύπριους. Η στάση της υπηρετεί τα συμφέροντά της.
Αυτή που στερείται λογικής είναι η συμπεριφορά της Ε.Ε., η οποία, ενώ από τη μια συγκρούεται με την Αγκυρα, τόσο σε επίπεδο ισχυρών κρατών-μελών όσο και σε αυτό των θεσμών των Βρυξελλών, πάρα ταύτα ασκεί πιέσεις στην Αθήνα και τη Λευκωσία για να προβούν σε παράλογες παραχωρήσεις που τελικά θα αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία της ίδιας της Ενωσης και θα δυσχεράνουν τη λειτουργία της. Πώς αλλιώς μπορεί κανείς να περιγράψει την ανοχή που επιδεικνύει στην προοπτική παραμονής στρατευμάτων τρίτης χώρας στο έδαφος ενός μέλους της Ε.Ε., την υποστήριξη πτυχών της διακυβέρνησης που εμμέσως θα φέρνουν τον Ερντογάν στο τραπέζι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αλλά και την προθυμία παροχής δικαιωμάτων στους Τούρκους πολίτες, όταν την ίδια ώρα οι Βρυξέλλες δεν καταργούν καν τη θεώρηση των διαβατηρίων τους;
Και είναι επίσης παραλογισμός να συζητείται η παρέκκλιση από το ευρωπαϊκό κεκτημένο μόνο στην Κύπρο για να «ικανοποιηθεί» η Τουρκία. Θέλουν οι Ευρωπαίοι να δοθεί στην Αγκυρα το δικαίωμα να παρεμβαίνει –αν όχι να παρακωλύει– στη λήψη αποφάσεων της Ε.Ε.;