Κρατάω στα χέρια μου το χαρτί του Δημοσίου, που απέκτησα ύστερα από πολύ κόπο. Εχει τις απαραίτητες σφραγίδες και υπογραφές, χαρτόσημα και εθνόσημα, πολύ επίσημες διατυπώσεις, αριθμούς πρωτοκόλλου και μητρώου και καταλήγει «Το παρόν χορηγείται για νόμιμη χρήση». Είναι πολύ όμορφο κι εγώ είμαι περήφανη που το έχω στα χέρια μου. Κουράστηκα για να μου το δώσουν. Μου πήρε μήνες. Κατέβηκα κι ανέβηκα δεκάδες σκάλες, πήρα άπειρα τηλέφωνα που κανείς δεν σήκωσε, σαν πληγωμένη ερωμένη, πλήρωσα παράβολα, διάβασα δυο – τρία βιβλία τις ώρες της αναμονής, χαμογέλασα σε αγενείς υπαλλήλους, ξύπνησα χαράματα για να πάρω καλή σειρά και χαρτάκι με μονό αριθμό.
Εκανα ενδιαφέρουσες γνωριμίες, άκουσα τον πόνο των διπλανών μου και έστησα αυτί στα τηλεφωνήματά τους. Ηταν μια ωραία περιπέτεια, λίγο σαν έργο του Νικολάι Γκόγκολ κι έληξε χθες με μια ακαταλαβίστικη διατύπωση-πόρισμα, που δεν ήμουν σίγουρη αν με δικαιώνει ή όχι. Ούτε όμως κι ο υπάλληλος. «Κατά 99% την πατήσατε», μου ανακοίνωσε με χαιρεκακία, αλλά καλύτερα να ρωτήσετε και στο ΙΚΑ. Κοίταξα πάνω από το κεφάλι του. Εγραφε με μεγάλα, ευκρινή γράμματα «ΙΚΑ». Θεώρησα ότι πρόκειται για κάποιο σαρδόνιο χιούμορ, ότι κάπως από την πολλή επαφή έχουμε αναπτύξει τους δικούς μας κώδικες γέλιου, μια τρυφερή οικειότητα. Οτι ας πούμε μου έκανε ένα χωρατό, από αυτά που λέγαμε στο γυμνάσιο, με τους δύο κουφούς που κρατούν καλάμια, «Πας για ψάρεμα, όχι πάω για ψάρεμα, α, κι εγώ νόμιζα ότι πας για ψάρεμα». «Μα στο ΙΚΑ είμαι», είπα δειλά. «Ναι, αλλά είναι Τετάρτη», απάντησε. Θα μπορούσε να έχει πει «ναι, αλλά βρέχει», «ναι αλλά έχω φάει βατραχοπόδαρα» ή «ναι, αλλά το φόρεμά σου είναι πολύ μπλε» και θα διατηρούσα εξίσου το ανέκφραστο ύφος μου γιατί μία από τις βασικές ασκήσεις στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του ελληνικού Δημοσίου είναι να μένεις ατάραχος, ό,τι κι αν συμβεί, ό,τι κι αν ακούσεις. Να μην ανοιγοκλείσεις τα μάτια πρώτος. Ετσι έγινε κι έμαθα πως το συγκεκριμένο τμήμα, που θα μπορούσε να μου εξηγήσει το δυσνόητο πόρισμα, είναι κλειστό την Τετάρτη. Γιατί; Γιατί μπορεί. Κι ουδείς ανοιγοκλείνει τα μάτια. Ούτε εγώ.
Τι θέλω να πω με το προσωπικό μου μονόπρακτο; Τρόικες και θεσμοί ήρθαν και παρήλθαν, μνημόνια υπογράφηκαν και το ελληνικό Δημόσιο παραμένει αργοκίνητο και δυσλειτουργικό, να θυμίζει περισσότερο θεατρικό έργο του 19ου παρά στακάτο red tape κινηματογραφικό σχόλιο του 21ου.