Βασιλική Θάνου: Σπάζοντας τους τύπους
Ακούγοντας τις τελευταίες ημέρες τα «ταμπού» –τους τύπους που συγκρατούν τα όρια μεταξύ των εξουσιών– να σπάνε με πάταγο, αναρωτιόταν κανείς τι θα απομείνει μετά τον βρασμό: Απειλείται πραγματικά η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης από την –προμελετημένη– κυβερνητική υστερία για μια απόφαση του ΣτΕ; Απειλούνται οι θεσμοί από τα πολιτικά χόμπι που επιλέγει στην αποστρατεία της μια δικαστίνα; Ή μήπως αυτό που περιγράφεται ως καθεστωτισμός είναι αντιπολιτευτική υπερβολή; Μήπως οι προσπάθειες καθεστωτικής επέκτασης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχασαν την πολιτική τους ισχύ προτού προλάβουν να προκαλέσουν μόνιμη βλάβη στους θεσμούς;
Αν υπάρχει βλάβη, αυτή αποτυπώνεται στα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν (και) στην αντιπαράθεση για τη Δικαιοσύνη. Παρ’ ότι εφήμερα, τα πρόσωπα είναι σε θέση να προκαλέσουν τη βλάβη που –αντιστρέφοντας έναν παλιό όρο– θα μπορούσε να ονομαστεί επανάσταση καταβαράθρωσης των προσδοκιών. Οπως η οικονομική κρίση διέλυσε τις εμπεδωμένες βιοτικές προσδοκίες –ποιος περιμένει πια ότι θα ζει από τη σύνταξή του;– έτσι και η δίδυμη θεσμική κρίση δαπανά όσο κύρος είχε απομείνει στις δημοκρατικές αρχές. Τι σημαίνει πια «πρόεδρος του Αρείου Πάγου»; Τι σήμαινε πριν και τι απέμεινε να σημαίνει;
Μόνικα Χριστοδούλου: Ναυμαχία με φλαμίνγκο
Από τη στιγμή που αναρτήθηκε στο YouTube, το τραγούδι προκάλεσε ποταμούς χολής. Ακόμη και οι πιστοί της Μόνικας, τα συνήθως πράα παιδιά της αλτερνατίβας, αντέδρασαν σαν προδομένα. Τι ήταν τούτο; Τι είχε απογίνει το εναλλακτικό τους ίνδαλμα; «Στάλα – στάλα γεμίζει η καρδιά μου, χορεύει ο ντουνιάς». Μα, αλήθεια; Ο ντουνιάς; Ο στίχος έμοιαζε τόσο σοροπιασμένος από τη γλυκερότητα των ελαφρότερων εκδοχών του εντέχνου που κάποιοι τον κατάλαβαν ως σατιρικό. Η περφόρμερ δεν προσχώρησε στο έντεχνο. Αποφάσισε απλώς να το τρολάρει. Εξ ου και η απόπειρα βουγιουκλακικού νιαουρίσματος. Εξ ου και η μάσηση των φθόγγων (στις γαλανές ακρογιαλιέ- εκεί π’ ανθίζουν οι πορτοκαλιέ-) που την έκανε να ακούγεται σαν να έχει μόλις βγει από ατζαμή οδοντίατρο – με τριπλή δόση λιδοκαΐνης στο κάτω φατνιακό νεύρο.
Ηθελημένος ή όχι, ο σκανδαλώδης θόρυβος της «Στάλας» θύμισε πώς είναι να παθιάζεται κανείς για τα ελαφρά, ακόμη κι όταν τα συζητάει σαν να ήταν βαρέως ιερά, με όρους ταυτότητας – εθνικής ορθοφωνίας, θηλυκότητας, εναλλακτικής γνησιότητας. Ακόμη κι όταν μένει η θράκα των πρόσφατων εμφυλιακών εξάψεων, τα ελαφρά είναι λυτρωτικά. Είναι ερζάτς διχασμοί που σηματοδοτούν την εξάντληση των πραγματικών. Σηματοδοτούν, έστω και απατηλά, τη μετάβαση από την εποχή των τεράτων στην εποχή των φλαμίνγκο.