Η αλήθεια είναι ότι μ’ αρέσει η δουλειά μου. Οχι επειδή είμαι εθισμένος στην πολιτική, ούτε γιατί απολαμβάνω την εξουσία, όπως λένε οι κακόπιστοι. Απλά είναι ενδιαφέρουσα. Προσφέρει συγκινήσεις και γρήγορες εναλλαγές. Υποχρεώνεσαι να ασχοληθείς με εντελώς διαφορετικά θέματα· η ποικιλία είναι συναρπαστική. Αρκεί, βέβαια, να λέω στον καθένα αυτό που θέλει να ακούσει.
Κουράζει καμιά φορά, αλλά ξεκουράζομαι κοιτάζοντας τον πίνακα που διάλεξα για το γραφείο. Συχνά, αλλάζω θέση για να τον καμαρώνω. Κάθομαι στην πολυθρόνα του καθιστικού. Εκεί σκέπτομαι, κι έρχονται οι καλύτερες ιδέες. Οπως αυτή με τον αλγόριθμο. Τι κερδίσατε από την πολύμηνη διαπραγμάτευση, ρωτάει ο άλλος, ζητώντας «κούρεμα» δημόσιου χρέους; Τον αλγόριθμο που θα προσδιοριστεί του χρόνου, απαντώ.
Οχι, θα πω, θα ποσοτικοποιηθεί το 2018. Δείχνει τεχνοκρατικό. Τον έπεισα τον άσχετο. Δεν ξέρουν τι είναι αλγόριθμος…
Αρκετά όμως μ’ αυτά, τώρα δουλειά.
Μου άρεσε η ομιλία στην εκδήλωση της Προοδευτικής Συμμαχίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ηταν καλή και απευθύνθηκα στους Ευρωπαίους συντρόφους στις 21 Ιουνίου, με σαφήνεια:
«Η επιστροφή στην ομαλότητα δεν ήταν μια ομαλή διαδικασία, αυτή καθεαυτή. Επειδή από τον Ιανουάριο του 2015, όταν η Αριστερά ανέλαβε την εξουσία, κυβερνούμε τη χώρα υπό συνθήκες συνεχούς οικονομικού εκβιασμού από τους πιστωτές μας. Αλλά η πολιτική μας επιλογή ήταν σαφής, συνεπής και σταθερή καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών των ετών: να μην κινδυνεύσει να διαλυθεί η Ελλάδα σε κομμάτια. Να μην κινδυνεύσει να δυσφημιστεί η Αριστερά στην Ευρώπη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, σε κανένα σημείο, δεν συμφωνήσαμε να αναλάβουμε την ιδιοκτησία των πολιτικών λιτότητας. Αυτός είναι ο λόγος που δεν σταματήσαμε ποτέ να παλεύουμε για να εφαρμόσουμε, ταυτόχρονα, ένα παράλληλο πρόγραμμα που προστατεύει τους πιο ευάλωτους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ποτέ δεν συμβιβαστήκαμε με την ιδέα ότι μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση δεν μπορεί να νομοθετεί μόνη της, φυσικά στο πλαίσιο των κοινών συμφωνιών, αλλά με τις δικές της επιλογές».
Δεν είναι όμως μόνο τα ευχάριστα, υπάρχουν και δύσκολα. Πρέπει να υπογράψω την επιστολή προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οι υπηρεσίες ετοίμασαν ένα σχέδιο για να εγκρίνω. Το έκανα γρήγορα γιατί η Λαγκάρντ επιμένει να την παραλάβει πριν συνεδριάσει το εκτελεστικό συμβούλιο του ΔΝΤ. Γράφω: «Είμαστε έτοιμοι να λάβουμε οποιαδήποτε μέτρα τυχόν χρειαστούν για την επίτευξη των στόχων, καθώς οι συνθήκες μεταβάλλονται. Θα συμβουλευτούμε το Ταμείο για την υιοθέτηση οιωνδήποτε τέτοιων δράσεων και προτού προχωρήσουμε σε αναθεωρήσεις των πολιτικών που περιλαμβάνονται σε αυτή την επιστολή προθέσεων, σύμφωνα με την πολιτική του Ταμείου για τέτοιες συμβουλευτικές δράσεις… Θα εφαρμόσουμε πλήρως τις ήδη ψηφισθείσες μεταρρυθμίσεις».
Ας το μεταφράσουν να το υπογράψω. Πότε; Την Παρασκευή 7 Ιουλίου είναι καλά. Θα σταλεί έγκαιρα στην Ουάσιγκτον. Ω, βλέπω, γεμάτη μέρα. Επίσκεψη του Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Αστειεύομαι, αυτό είναι εύκολο, αλλά έχω και αφαίρεση κήλης, το απόγευμα. ΟΚ, πρωθυπουργός είμαι, θα τα καταφέρω. Οπως πάντα.