Είναι αρκετά δεξιά η Νίκη Κεραμέως; Δεν είναι το ερώτημα που θα περίμενε κανείς ότι θα απασχολούσε τη Νέα Δημοκρατία σε μια στιγμή που έχει ανοιχτά τόσα αντιπολιτευτικά μέτωπα.
Και όμως, το τουίτ της βουλευτού, που κρατάει και το σκιώδες χαρτοφυλάκιο της εκπαίδευσης, έδωσε την αφορμή για να προκαλέσει η Ν.Δ. στον εαυτό της έναν μικρό αντιπερισπασμό από τη σύγκρουση με την κυβέρνηση για τα πανεπιστήμια – αντιπερισπασμό που η Κεραμέως έδειξε ότι θέλησε να αποφύγει, αποσύροντας άρον άρον το σχόλιό της. «Η Αριστερά», είχε γράψει, «έχει δώσει σημαντικούς αγώνες στον τόπο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι κατ’ ευφημισμόν Αριστερά».
Δεν ήταν μια πρωτότυπη παρατήρηση. Ενα από τα πιο μασημένα κλισέ της αντικυβερνητικής κριτικής είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «δήθεν Αριστερά» – φτηνή παραφθορά ενός ιστορικού αρχετύπου. Παρ’ όλα αυτά, ένα μέρος του συντηρητικού ακροατηρίου, που εμφωλεύει και στα κοινωνικά δίκτυα, ήταν από καιρό έτοιμο να σκανδαλιστεί με τη διατύπωση περί «σημαντικών αγώνων». Ηταν από καιρό εμποτισμένο με την ιδέα ότι η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει και ένα παράπλευρο όφελος: Συνιστά χρυσή ευκαιρία για να γκρεμιστούν τα στερεότυπα με τα οποία η Αριστερά έχτισε μεταπολιτευτικά τον μύθο της.
Γι’ αυτό το κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας, η κυβέρνηση δυσφημίζει την Αριστερά ακριβώς επειδή είναι αριστερή – επειδή φέρει ένα ιδεολογικό DNA που ήταν πάντα ολέθριο.
Παρουσιάζοντας έτσι τον θόρυβο, μοιάζει κανείς να τον αποδίδει μόνο σε γνήσια ιδεολογική αποστροφή – στην αλλεργία μιας δεξιάς ορθοδοξίας που δεν ανέχεται την αναγνώριση της παράδοσης του αντιπάλου ούτε καν ως πολιτική αβρότητα.
Στην πραγματικότητα, όμως, είναι δύσκολο να διακρίνει κάποιος τα δογματικά από τα πιο πεζά εσωκομματικά κίνητρα. Είναι δύσκολο να αποσυνδέσει τις αντιδράσεις κατά της Κεραμέως από τον πρώιμο εκλογικό ανταγωνισμό στη Β’ Αθηνών – όπου η βουλευτής Επικρατείας θα πολιτευτεί για πρώτη φορά με σταυρό. Και είναι ακόμη πιο δύσκολο να μη συσχετίσει την ανάσυρση του δεξιόμετρου με τους αυτοματισμούς ενός κόμματος που εξακολουθεί να εμφανίζεται πιο συντηρητικό από την ηγεσία του.
Το ερώτημα είναι ποια αντιπολιτευτική τακτική εξυπηρετεί σε αυτήν τη φάση περισσότερο τις πλειοψηφικές αξιώσεις της Ν.Δ. Να καταγγέλλει γενικά και οπαδικά την ιδεοληψία της κυβέρνησης ή να αποδομεί σχολαστικά την πολιτική της; Να την αναθεματίζει ως αριστερή ή να την εκθέτει ως ανίκανη;
Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Μπορεί να χρειάζονται και τα δύο. Ωστόσο, αν κάτι λείπει από το δυναμικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι τα ηχεία της συριζοφαγικής αγανάκτησης – τα στελέχη που απηχούν τα συναισθήματα της ήδη πεπεισμένης κομματικής βάσης. Της λείπουν μάλλον οι φωνές αντιπολιτευτικής ευφυΐας. Oχι οι φορείς αντικομμουνιστικής τεστοστερόνης.