Το θέμα της κλήρωσης των σημαιοφόρων στα δημοτικά σχολεία, τώρα που πέρασε και καταλάγιασε ο κουρνιαχτός, αποτελεί κατά τη γνώμη μου ένα απολύτως αντιπροσωπευτικό δείγμα της πολιτικής κατάστασης στη χώρα μας σήμερα: Μια δειλή και ανίκανη κυβέρνηση προσπαθεί να περισώσει ό,τι σώζεται από το πολτοποιημένο από το βάρος της πραγματικότητας ιδεολογικό της αφήγημα, την ώρα που μια εξαγριωμένη πολιτική και κοινωνική αντιπολίτευση αντιδρά σε κάποιο βαθμό υστερικά, παράλογα και άσφαιρα.
Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω τι εννοώ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ απέτυχε να πραγματοποιήσει έστω και μία από τις ομολογουμένως παλαβές υποσχέσεις της αντιμνημονιακής της φάσης και, αφού ακύρωσε οτιδήποτε θετικό μπορούσε να προκύψει από τις τεράστιες θυσίες του ελληνικού λαού και πήγε τη χώρα 2,5 χρόνια πίσω, βολεύτηκε στον παραδοσιακό ρόλο μιας τυπικής ελληνικής κυβέρνησης που διαχειρίζεται το πελατειακό κράτος και -τα τελευταία χρόνια- υπογράφει μνημόνια και υποκρίνεται ότι υλοποιεί τα μέτρα που αυτά προβλέπουν. Ωστόσο δεν είναι όλα τα μέλη αυτού του αριστεροακροδεξιού πολιτικού μορφώματος που κυβερνά τη χώρα κυνικοί εραστές της εξουσίας. Δεν είναι όλοι ινδάλματα του πολιτικού οπορτουνισμού όπως οι απερίγραπτοι, διαχρονικά πασόκοι βουλευτές που υπερψήφισαν και το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου και το νομοσχέδιο Γαβρόγλου χωρίς κανένα πρόβλημα, χωρίς την παραμικρή υπόνοια επίγνωσης της αντίφασης. ‘Η μάλλον επιτρέψτε μου να το επαναδιατυπώσω: Είναι όλοι κυνικοί εραστές της εξουσίας πλέον, μα μερικοί είναι και κάτι άλλο. Μερικοί υποφέρουν. Δεν είναι πολλοί (οι περισσότεροι τέτοιοι έφυγαν από το 2015), κι αυτοί που υποφέρουν το κάνουν βουβά, καθώς η βουλευτική ή υπουργική αποζημίωση και η θαλπωρή της καρέκλας λειαίνουν τον πόνο. Αλλά δεν τους κάθεται καλά. Χρειάζονται λίγο παραμύθι, κάποιο άλλοθι, για να συνεχίσουν να υπογράφουν μνημόνια, να διορίζουν τους μπαμπάδες τους προέδρους σε κρατικοποιημένους οργανισμούς και να εισπράττουν τη βουλευτική αποζημίωση απρόσκοπτα.
Οπότε αυτή η κυβέρνηση, για να καθησυχάσει αυτές τις πνιγηρές τύψεις που ταλαιπωρούν ολοένα και σπανιότερα το γλυκύ ύπνο μερικών από τα μέλη του αριστερού της σκέλους, ψάχνει αυτά τα άλλοθι. Μικρές χειρονομίες. Ανεπαίσθητες λεπτομέρειες. Κάποια μικροπράγματα που μπορούν να τους θυμίσουν ότι παρά τα μνημόνια που υπογράφουν, τις πολιτικές σκληρής λιτότητας που εφαρμόζουν και την συγκατοίκηση με ακροδεξιούς Καμμένους, παραμένουν -με παχιά, bold εισαγωγικά- “αριστεροί”.
Αλλά στην πράξη πρόκειται μόνο για λεπτομέρειες. Μόνο για διακοσμητικές υποσημειώσεις. Περνάνε το σύμφωνο συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους, αλλά κιχ για το θέμα των πολιτικών γάμων ή του δικαιώματος στην υιοθεσία. Κάνουν δηλώσεις (σαν αυτές του Προέδρου της Βουλής τις προάλλες) για την υπερβολική ισχύ της θρησκείας και της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ελλάδα, αλλά φυσικά κιχ για το χωρισμό εκκλησίας-κράτους, και φυσικά εξαιρούν την περιουσία των μονών του Αγίου Όρους από τον ΕΝΦΙΑ ακριβώς όπως και οι προηγούμενοι, και φυσικά δεν τολμούν να αγγίξουν την ύλη των θρησκευτικών στα σχολεία με τρόπο που δεν εγκρίνει η Εκκλησία, όπως και οι προηγούμενοι. Το ίδιο έγινε και τις προάλλες με την κλήρωση των σημαιοφόρων στο δημοτικό. Παρεμπιπτόντως, φυσικά και συμφωνώ με την κλήρωση των σημαιοφόρων στο δημοτικό. Αλλά επίσης συμφωνώ και με την κατάργηση του ακαδημαϊκού ανταγωνισμού στο δημοτικό (ούτως ή άλλως οι “βαθμοί” είναι υποτυπώδεις και η αξιολόγηση πρακτικά ανύπαρκτη), και επίσης συμφωνώ με την κατάργηση των σχολικών παρελάσεων. Αλλά φυσικά αυτοί που συγκυβερνούν με τους ΑΝΕΛ και στηρίζονται στους ψήφους παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ δεν τολμάνε να αγγίξουν τις παρελάσεις. Τι τους μένει για άλλοθι, για να ξεγελάσουν τον εαυτό τους ότι κάτι κάνουν; Η κλήρωση.
Εδώ αξίζει μια παρένθεση για να εξηγήσω τα περί υστερικής αντιπολίτευσης που ανάφερα στην αρχή. Μιλώντας με φίλο φιλελέ (έτσι αυτοαποκαλούμαστε πλέον, ας αγκαλιάσουμε τον χαρακτηρισμό, είναι ωραίος και ρέει στη γλώσσα) ο οποίος ήταν λάβρος κατά της κλήρωσης και υπέρμαχος της "αριστείας" στα πύρινα ποσταρίσματά του στο Facebook, τον ρώτησα να μου πει ποιο κατά τη γνώμη του είναι το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα για τα παιδιά του δημοτικού στον κόσμο. Φυσικά, όπως και οι περισσότεροι φιλελέδες που θα ρωτήσετε, μου απάντησε "το Φινλανδικό". Στη Φινλανδία, όμως, τα παιδιά μέχρι την 6η δημοτικού δεν διακρίνονται ανάλογα με τις επιδόσεις τους, δεν επιβραβεύεται καμία “αριστεία” (μιλάμε για παιδάκια) και ο ακαδημαϊκός ανταγωνισμός αποφεύγεται σκοπίμως ώστε κάθε παιδί να μπορεί να εντοπίσει και να αναπτύξει την κλίση και τις ικανότητές του του εξατομικευμένα και χωρίς διακρίσεις ή στίγμα λόγω κακών ακαδημαϊκών επιδόσεων. Μου απάντησε με κάποια ad hominem επιχειρήματα για την ιδιοσυγκρασία και τις αντιλήψεις του Υπουργού Κ. Γαβρόγλου. Κλείνει η παρένθεση.
Μέσα από αυτό το πρίσμα δικαιολογούνται απόλυτα και οι επανειλημμένες προσπάθειες τριών συνεχόμενων υπουργών Παιδείας να διαλύσουν ό,τι με πολύ κόπο (αλλά και αναπάντεχη συναίνεση) είχε επιτευχθεί από τις προηγούμενες, κατά τα άλλα εξίσου παραδοσιακές ελληνικές κυβερνήσεις στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Εκείνο είναι το μόνο πεδίο στο οποίο μπορούν να εκφραστούν ιδεολογικά, πια. Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ διαπιστώνει πως ούτε στην οικονομία, ούτε στην κοινωνία, ούτε στο προσφυγικό, ούτε οπουδήποτε αλλού μπορεί να υλοποιήσει τις παλαβομάρες που τα στελέχη του ονειρεύονταν ως φοιτητές, τότε που γαλουχήθηκαν ιδεολογικά, συμπεραίνει πως το μόνο που τους μένει, το τελευταίο τους αποκούμπι, είναι τα πανεπιστήμια. Κι έτσι, προσπαθούν να τα κρατήσουν μέτρια, βρώμικα, φοιτητοκρατούμενα εργαλεία στρατολόγησης στελεχών, ακριβώς όπως ήταν όταν ήταν κι εκείνοι φοιτητές.