«Σήμερα έχεις ανθρώπους που νιώθουν “σαν στο σπίτι τους” σε οποιοδήποτε μέρος της Γης, ενώ ταυτόχρονα διατηρούν καθημερινή επαφή με την πατρίδα, χωρίς να αποκόπτονται από τις εξελίξεις σε αυτήν ή να την εξιδανικεύουν νοσταλγικά». Αυτή ήταν η παρατήρηση ενός από τους πολλούς αναγνώστες που έσπευσαν να σχολιάσουν το κυριακάτικο άρθρο (6/8) του διευθυντή της «Καθημερινής» για «το ελληνοαμερικανικό λόμπι». Το άρθρο προκάλεσε αίσθηση, καθώς ο Αλέξης Παπαχελάς παρατηρούσε, με αφορμή τη διάψευση των προσδοκιών που προκάλεσε η έξοδος του προσωπάρχη του Λευκού Οίκου Ρέινς Πρίμπους, ότι η Ελλάδα θα πρέπει να προσεγγίσει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ όχι ποντάροντας στον εκάστοτε αξιωματούχο ελληνικής καταγωγής, αλλά μέσα από μια τολμηρή ανάλυση των στρατηγικών της συμφερόντων. Θα βοηθούσε επίσης η αξιοποίηση των παραπάνω ανθρώπων. «Το ελληνοαμερικανικό λόμπι έχει ξεφτίσει», υποστήριξε. Στην Ουάσιγκτον και στη Νέα Υόρκη, πράγματι το βλέπουμε είτε να περιορίζεται σε κοινωνικές/φιλανθρωπικές εκδηλώσεις είτε να εμμένει σε προσεγγίσεις περασμένων δεκαετιών. Εχει να κάνει και με το δημογραφικό προφίλ των εκπροσώπων της κοινότητας: η πλειονότητα είναι άνδρες κοντά στη σύνταξη. Αντιθέτως, οι νεότερες γενιές Ελλήνων μεταναστών, είτε μεγάλωσαν στο εξωτερικό είτε μετανάστευσαν με αφορμή σπουδές ή καριέρα, βρίσκονται σε απόσταση από το «λόμπι» αλλά κοντά στη σύγχρονη Ελλάδα – βοηθά σε αυτό η τεχνολογία, αλλά και η νεότερη ηλικία τους. Με την εμπειρία τους από το εξωτερικό και την πρόσβαση σε γνώσεις, κεφάλαια και ανθρώπους, μπορούν να βοηθήσουν ποικιλοτρόπως τη χώρα.
Η συνεισφορά τους, όμως, δεν μπαίνει εύκολα στο πλαίσιο του παραδοσιακού λόμπι, ιδιαίτερα όπως αυτό εκφράζεται και οργανώνεται στις ΗΠΑ, γύρω από τα «εθνικά θέματα». Εξάλλου, η ύπαρξη αυτών των ανθρώπων δεν είναι αρκετή – όπως λέει ο ίδιος αναγνώστης, «χρειάζεται η κρίσιμη μάζα ομογενών-ψηφοφόρων που θα έκαναν τους εκεί πολιτικούς να προσεγγίσουν τα θέματα ενδιαφέροντός μας». Αυτό είναι πιο δύσκολο, απαιτεί το ενδιαφέρον και τη δραστηριοποίηση μιας ευρύτερης ομάδας Ελληνοαμερικανών. Ανεξαρτήτως αν συμφωνεί κάποιος με τις προτεραιότητες και τις προσεγγίσεις των εκπροσώπων της ελληνοαμερικανικής κοινότητας, γνωρίζουν κάτι που τείνουν να αγνοούν οι ελληνικές κυβερνήσεις: ότι η επιχειρηματολογία τους πρέπει να βγάζει νόημα για τους Αμερικανούς και είτε πρόκειται για τη λύση του Κυπριακού είτε για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, να προάγει και τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Αυτό που Ελληνες και Ελληνοαμερικανοί δεν έχουμε κάνει ακόμη είναι να καλλιεργήσουμε μια ευρύτερη συνεργασία, ώστε να δημιουργήσουμε συνέργειες και να δώσουμε τη δυνατότητα στις νεότερες γενιές να φέρουν φρέσκο αέρα στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Θα είναι ίσως λιγότερο προσωποκεντρικές, αλλά πιο ουσιαστικές.