Είναι ανόητο να εξισώνει κάποιος τον κομμουνισμό με τον ναζισμό. Διαφέρουν ακόμη και στον αριθμό των θυμάτων. Οι διάφορες εκδοχές των κομμουνιστικών καθεστώτων σκότωσαν πολλαπλάσιους απ’ όσους πρόλαβαν να δολοφονήσουν οι ναζί. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το τέρας του ναζισμού τσακίστηκε νωρίς, ενώ οι κομμουνιστικοί ολοκληρωτισμοί άντεξαν 60 και 70 χρόνια. Επομένως κάθε εξίσωση –και σύμφωνα με την τυπική λογική– είναι λάθος.
Μπορεί, όπως λένε πολλοί νοσταλγοί του σοβιετικού ολοκληρωτισμού, να έχουν διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, αλλά αυτό δεν ήταν και μεγάλη παρηγοριά για τις μάνες που έχασαν τα παιδιά τους στον μεγάλο λιμό της Ουκρανίας (Γολoντομόρ). Τη διετία 1932-1933, στη διάρκεια του κομμουνιστικού μετασχηματισμού της σοβιετικής αυτής δημοκρατίας πέθαναν 7 εκατομμύρια από πείνα. Το «Μεγάλο Αλμα Εμπρός» (1958-1962), άλλη μία φαεινή κομμουνιστική ιδέα για την οργάνωση της παραγωγής στην Κίνα, είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 45 εκατομμύρια. Σύμφωνα με τον Ολλανδό ιστορικό Frank Dikötter (τον πρώτο που απέκτησε πρόσβαση στα αρχεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας), έξι εκατομμύρια από αυτούς εκτελέστηκαν ή πέθαναν κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων.
«Ανάμεσα στις τιμωρίες, ακόμη και για μικρές κλοπές, όπως π.χ. μιας πατάτας από ένα παιδί, ήταν να ρίχνουν δεμένους τους δράστες μέσα σε λίμνες· γονείς εξαναγκαζόταν να θάψουν ζωντανά τα παιδιά τους, να τα χώνουν σε περιττώματα· άλλους τους έκαιγαν ζωντανούς ή έκοβαν τη μύτη και τα αυτιά τους. Οι άνθρωποι εξαναγκάζονταν να δουλεύουν γυμνοί στο μέσον του χειμώνα· σε ποσοστό 80% οι χωρικοί σε μια περιοχή… επειδή ήταν πολύ γέροι ή άρρωστοι για να είναι παραγωγικοί αφέθηκαν να πεθάνουν από την πείνα» (Independent, 17.9.2010). «Αλλά, ο σκοπός (σ.σ.: του Μάο Τσετούνγκ), η πρόθεσή του ήταν καλή», αποφάνθηκε παλαιότερα ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. «Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τον Χίτλερ με τον Μάο! Μπορεί τα κομμουνιστικά καθεστώτα να είχαν αυτό το τεράστιο έλλειμμα ελευθερίας, αλλά τουλάχιστον είχαν στο κέντρο της σκέψης τους τον άνθρωπο» (Schooligans, 23.4.2008).
Οι ιστορικοί έχουν πολλή δουλειά τεκμηριώνοντας τις διαφορές (στις προθέσεις, στις μεθόδους, στα αποτελέσματα κ.λπ.) των στυγνών καθεστώτων. Η δουλειά όμως των υπουργών και των γενίτσαρων Γραμματέων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μιας δημοκρατικής κυβέρνησης είναι να καταδικάζουν την ολοκληρωτική βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, όποια πρόθεση κι αν οι σφαγείς δηλώνουν ότι έχουν. Ολα τ’ άλλα είναι συριζαϊσμοί…