Η Κεντροαριστερά ποτέ δεν χάνει ευκαιρία να χάσει μια ευκαιρία. Το ομολογούν με αυτοσαρκασμό όσοι εργάστηκαν ακούραστα για τα αδιέξοδα της παράταξης. Είναι οι ίδιοι που πρώτη φορά τις τελευταίες ημέρες επιτρέπουν στον εαυτό τους λίγη, έστω και ψιλοδαγκωμένη, αισιοδοξία. Γιατί; Διότι κατατροπώθηκαν δύο από τα πιο ανθεκτικά κλισέ με τα οποία η Κεντροαριστερά νανούριζε τον εαυτό της. Το πρώτο ήταν ότι δεν προέχουν τα πρόσωπα. Το δεύτερο ότι δεν έχουν σημασία οι διαδικασίες.
Πρόσωπο που επιστρατεύθηκε για να ενσαρκώσει το κύρος των διαδικασιών, ο Νίκος Αλιβιζάτος έχει, λένε, ήδη φέρει αποτελέσματα, πριν καν ασχοληθεί με την ουσία της αποστολής του. Χωρίς τη δική του διαιτητική παρουσία, το πιθανότερο είναι ότι ο Γιώργος Καμίνης δεν θα είχε μπει στην κούρσα. Ούτε ο Σταύρος Θεοδωράκης θα βρισκόταν με το ένα πόδι στο τερέν.
Ο Αλιβιζάτος είναι η εγγύηση ότι το εγχείρημα δεν θα εξαντληθεί σε πασοκική ενδογαμία. Είναι μια εγγύηση που δεν θα υπήρχε αν η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν είχε ξεπεράσει όχι μόνο τους γραφειοκράτες του κόμματός της, αλλά και την ίδια της την περσόνα.
Κύρος. Τόλμη. Πλουραλισμός. Η αφήγηση μέχρι εδώ παραείναι ρόδινη για να είναι αυθεντικά κεντροαριστερή. Την αυθεντικότητά της την εξασφάλισε εδώ και λίγα εικοσιτετράωρα ο καβγάς για την ηλεκτρονική ψηφοφορία. Οι ανιχνευτήρες της Χαριλάου Τρικούπη σήμαναν συναγερμό. Το ΠΑΣΟΚ αντιμετώπισε αρχικά τις σχετικές αναφορές στον Τύπο περίπου ως δολιοφθορά. Η Επιτροπή Αλιβιζάτου, έλεγαν, δεν έχει ακόμη συνεδριάσει για να συζητήσει τους κανόνες. «Πουθενά στον κόσμο δεν γίνεται ψηφοφορία χωρίς φυσική παρουσία του ψηφοφόρου. Και το μητρώο; Δεν θα έχουμε καταγεγραμμένους αυτούς που θα ψηφίσουν ψηφιακά; Ποιος τα λέει αυτά; Και γιατί τα λέει;». Τι σκαρώνουν πάλι;
Οσο ηλεκτρισμένες ακούγονται οι ερωτήσεις, τόσο μειλίχιες –σε ύφος στωικού κηδεμόνα– διατυπώνονται οι απαντήσεις: Οταν λέμε ηλεκτρονική, δεν εννοούμε μόνο ηλεκτρονική. Θα υπάρχει προηγούμενη εγγραφή σε μητρώο, με επίδειξη ταυτότητας και καταβολή αντιτίμου. Θα υπάρχει, εννοείται, και φυσική κάλπη για τους ψηφιακά αναλφάβητους. Θα χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα, ώστε η διαδικασία να είναι ορθάνοιχτη και όχι μισάνοιχτη.
Το πρόβλημα πίσω από το πρόβλημα είναι πώς φαντάζεται ο κάθε υποψήφιος –και επίδοξος υποψήφιος– ότι μπορεί να διαμορφωθεί υπέρ του το εκλογικό ακροατήριο. Μπορεί να φαντάζεται ότι έχει δεξαμενές στήριξης στους Eλληνες του εξωτερικού. Ή μπορεί να φαντάζεται ότι οι κομματικοί μηχανισμοί λειτουργούν μόνο με σταυρωμένα και σαλιωμένα ψηφοδέλτια. Oτι η τεχνολογία είναι από μόνη της κάτι σαν πολιτική μαγεία.
Το προηγούμενο της εσωκομματικής εκλογής στη Νέα Δημοκρατία είναι, πάντως, διδακτικό. Εκεί όσοι αφιέρωσαν όλη τους την ενέργεια στους τύπους, καθηλώθηκαν. Και δεν ξανασηκώθηκαν.