Επιμένω τις τελευταίες Κυριακές στο θέμα της Κεντροαριστεράς. (Ορος εκνευριστικός, αναχρονιστικός και πεπαλαιωμένος: σε κάνει αμέσως να σκέφτεσαι κάτι σε Κουβέλη, με φανέλα και παντελόνι πυζάμας, στην κουζίνα πολυκατοικίας στην Κυψέλη να μαγειρεύει γιουβαρλάκια καλοκαιριάτικα, ψιθυρίζοντας Νέο Κύμα…) Είναι, επειδή, ως φίλαθλος της πολιτικής, καταλαβαίνω ότι εκεί θα δοθεί ίσως το πιο σημαντικό παιχνίδι της σεζόν που ξεκινά. Εννοώ την εκλογή προέδρου της ΔΗΣΥ, με εκλογές ανοικτές στον ευρύτερο κόσμο των ενδιαφερομένων. Είναι μεγάλης σημασίας υπόθεση αυτή, διότι η έκβασή της θα επηρεάσει, θετικά ή αρνητικά, την πιθανότητα σταθερής και παραγωγικής διακυβέρνησης μετά τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά πόσον, δηλαδή, η Ν.Δ. θα έχει έναν αξιόπιστο εταίρο στην κυβέρνηση, καθώς και προς ποία κατεύθυνση ο εταίρος αυτός θα ασκήσει την κυβερνητική επιρροή του.
Από αυτή την πιθανή συνεργασία της υπαρκτής Ν.Δ. (υπαρκτής, κατά το υπόδειγμα του σοσιαλισμού και του ελληνισμού) με τον κεντρώο χώρο εξαρτάται το μέλλον μας. Εξαρτάται, δηλαδή, το αν θα ξεκολλήσει η πορεία μας από τον φαύλο κύκλο λαϊκισμού και χρεοκοπίας. Για να συμβεί αυτό –η αλλαγή σελίδας, κατά το στερεότυπο–, πρέπει η μετά τον Τσίπρα κυβέρνηση να έχει και τον χρόνο και τη διάθεση, ώστε στο διάστημα της θητείας της ο κόσμος να προλάβει να έχει την εμπειρία μιας μεταρρύθμισης που έγινε σωστά και απέδωσε. Κάτι τέτοιο μόνον θα μπορούσε να ήταν η πιθανή εξέλιξη, χάρη στην οποία ίσως αλλάξει το υπόδειγμα της πολιτικής στην Ελλάδα· η εμπειρία, δηλαδή, που θα δείξει στους Ελληνες ότι υπάρχουν καλύτερες δυνατότητες για το μέλλον από αυτές που προσφέρει το κράτος-μπαμπάκας. Για να γίνει αυτό, όμως, χρειάζεται το Κέντρο να χειραφετηθεί από την παπανδρεϊκής εμπνεύσεως αριστερή κηδεμονία (που εκφράζεται στον αντιπαθέστατο όρο «Κεντροαριστερά»), ώστε να εκφράσει έναν πολιτικό πραγματισμό, που υπόκειται στον έλεγχο της λογικής και του μέτρου και όχι στον ανούσιο σεβασμό κάποιων ιδεολογικών προϋποθέσεων και μάλιστα ξένων προς το Κέντρο.
Αυτό είναι, κατά την εκτίμησή μου, το πραγματικό παιχνίδι πίσω από την εκλογή αρχηγού και θα δοθεί, ατυχώς, στο γήπεδο της Φώφης, δηλαδή στην επαρχία της Πασοκαρίας. Για να είμαι ακριβέστερος, ξεκινά από το γήπεδο της Φώφης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αναγκαστικά θα περιοριστεί εκεί. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να ανοίξει το παιχνίδι της εκλογής, σε σημείο ώστε να καταπιεί το παιχνιδάκι της Φώφης. Αυτό είναι που καθιστά αναγκαία την υποβολή αρκετών και σοβαρών υποψηφιοτήτων, ώστε μέσα από αυτές να προκύψει ενδεχομένως ο κεντρώος πόλος, ο οποίος θα αντιπαρατεθεί στην αναπαλαίωση που ονειρεύονται η Φώφη και ο μηχανισμός κάποιων γερόντων πασόκων.
Μέχρι τώρα, ξέρουμε ότι ο Θ. Θεοχαρόπουλος (το ευτραφές, βουτυράτο παιδί που διαδέχθηκε τον κυρ Φώτη στη ΔΗΜΑΡ) και ο Γ. Ραγκούσης, που υπέβαλε υποψηφιότητα, έχουν ταχθεί με τη Φώφη – το φανερώνει η σπουδή τους να δηλώσουν ότι δεν συνεργάζονται με τη Ν.Δ. Ακόμη, βέβαια, δεν το λένε ευθέως· προφανώς, διαπραγματεύονται το αντίτιμο. Αγνωστοι παράγοντες παραμένουν οι Ν. Ανδρουλάκης και Γ. Μανιάτης. Συγγνώμη για την παράλειψη: και ο Οδ. Κωνσταντινόπουλος, που, ίσως –αν ο λαός τού δείξει πόσο τον έχει ανάγκη– συμμετάσχει και αυτός στην εκλογή.
Ετσι, οι ελπίδες για την κεντρώα εκπροσώπηση στη διαδικασία πέφτουν, εκ των πραγμάτων, στον Γ. Καμίνη, ο οποίος έχει δηλώσει την πρόθεσή του να μετάσχει, καθώς και στον Στ. Θεοδωράκη, ο οποίος το σκέπτεται και μακάρι να το τολμήσει. Οι δύο μπορεί να φέρουν τρίτο και οι τρεις τέταρτο· και τότε το παιχνίδι θα μπορεί να γυρίσει υπέρ της κεντρώας τάσης, εφόσον βέβαια η προεκλογική εκστρατεία τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού.
Μακριά από μένα κάθε βλακώδης παραλληλισμός με τον Εμφύλιο, αλλά η περίσταση στην οποία βρισκόμαστε είναι ακριβώς αυτή όπου η Δεξιά και το Κέντρο οφείλουν να συμπλεύσουν. Γιατί μπροστά τους έχουν να δώσουν μια κρίσιμη πολιτική μάχη για το μέλλον της χώρας.