Αυτό το καταστροφικό, για τη Ζάκυνθο, καλοκαίρι φέρνει στον νου ορισμένες αλήθειες. Kαι οι αλήθειες αυτές, διατυπωμένες δημοσίως από πολλούς ανθρώπους με διαφορετικές ιδιότητες και με γνώση τις τελευταίες δεκαετίες, δεν τιμούν την ελληνική πολιτεία και κοινωνία. Η συστηματική καταστροφή του φυσικού πλούτου της Ζακύνθου συμπληρώνει, προεκτείνει και δικαιώνει τον επί χρόνια ευτελισμό του πολιτισμικού υποβάθρου όχι μόνο της Ζακύνθου αλλά και όλων των Επτανήσων με διαφορά διαβαθμίσεων, σε τέτοιο σημείο μάλιστα ώστε λίγοι σύγχρονοι Ελληνες είναι πλέον σε θέση να διακρίνουν το ιδιαίτερο αποτύπωμα του πολιτιστικού συνόλου των Ιονίων Νήσων.
Οι νεότερες γενιές των Ελλήνων αρκούνται να μεταφράσουν την κουλτούρα των Επτανήσων σε τιρκουάζ νερά και πλούσια βλάστηση. Στην περίπτωση της Ζακύνθου, οι πυρκαγιές αυτού του καλοκαιριού αποκτούν και έναν εξαμβλωματικό συμβολισμό που σαφώς προβληματίζει για την επί δεκαετίες ανοχή στη σταδιακή υποβάθμιση του πολιτισμικού και φυσικού πλούτου της Επτανήσου.
Οι πολλές εξαιρέσεις εκείνων που επενδύουν με θετικό τρόπο και που προασπίζονται μια στοιχειώδη και διόλου αυτονόητη παράδοση του Ελληνισμού της Δύσης, απλώς επιβεβαιώνουν έναν κανόνα διαρκούς ευτελισμού. Είναι πράγματι θλιβερό να έχει αφεθεί ένα τόσο μεγάλο τμήμα της Ζακύνθου σε ένα είδος τουρισμού που δεν ωφελεί, όπως είναι απογοητευτικό να ακούει κανείς σκυλάδικα στα Επτάνησα ή να διαβάζει για τα σκουπίδια ακόμη και στην πόλη της Κέρκυρας. Είναι ενδεικτικό αδιαφορίας, συνενοχής, απουσίας στόχου, παράδοση εδάφους στις δυνάμεις της ευτέλειας.
Εχουν περάσει 64 χρόνια από τον σεισμό που ισοπέδωσε τη Ζάκυνθο και την Κεφαλονιά και θα έπρεπε προ πολλού να είχε υπάρξει ένα σοβαρό σχέδιο ανοικοδόμησης των αστικών κέντρων και προστασίας της όχι τυχαίας και επί της ουσίας μοναδικής πολιτισμικής ταυτότητας των νησιών της Δυτικής Ελλάδος. Οπως θα περίμενε κανείς να διδάσκεται η ιδιαιτερότητα των Επτανήσων, να καλλιεργούνται οι επτανησιακές σπουδές και το αποτύπωμα αυτής της πολιτισμικής ενότητας να είναι συνυφασμένο με την ιδιοσυστασία του σύγχρονου Ελληνισμού.
Στα κοινωνικά δίκτυα, διάβασα με προσοχή τις πρόσφατες, σημαντικές παρεμβάσεις για την κατάσταση στη Ζάκυνθο ενεργών πολιτών όπως του Φώτη Παπαθανασίου, διευθυντή του Ιδρύματος Θεοχαράκη και του Δημήτρη Κατσούδα, με τη μακρά εμπειρία στη δημόσια διοίκηση, αλλά, δυστυχώς, αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει μεγάλο ακροατήριο. Είναι πλήρως αυτοκαταστροφικό αλλά, βεβαίως, ποτέ δεν είναι πολύ αργά. Το ζήτημα είναι ότι όσοι μπορούν να προσφέρουν είναι εκτός κέντρων αποφάσεων. Οσοι διαμαρτυρηθούν ή αισθανθούν προσβεβλημένοι ας μας πείσουν για το αντίθετο.