Περισσεύει η χλεύη για τη διαδικασία ανάδειξης αρχηγού, που έπειτα από πολλές απόπειρες και με χίλια ζόρια, ξεκίνησε στην Κεντροαριστερά. Οσοι έχουν ισχυρή μνήμη θα θυμούνται ότι ανάλογη ήταν η λοιδορία για την εκλογή από τη βάση που εισήγαγε στα ελληνικά πράγματα το 2004 ο κ. Γιώργος Παπανδρέου. Βασικό αντικείμενο της ειρωνείας τότε ήταν η μία υποψηφιότητα. Σήμερα οι πολλές.
Φυσικά δεν υπάρχει δημοκρατικός τρόπος να ανακοπεί ο χείμαρρος των υποψηφίων και το παράβολο των 2.000 ευρώ για όσους διεκδικήσουν την προεδρία είναι μικρό, ασχέτως αν κάποιοι σούπερ-ντούπερ «Προοδευτικοί» –απ’ αυτούς που βρώμισε ο τόπος– το θεωρούν χαράτσι. Η υποψηφιότητα δεν έχει μόνο τα οφέλη της τζάμπα διαφήμισης του πολιτικού, πρέπει να έχει και κάποιο κόστος για τον ίδιο. Να πληρώσει, βρε αδελφέ, κάποια από τα έξοδα της διαδικασίας.
Υπάρχει και η θολή κριτική της «πολιτικής ταυτότητας». Τι σόι παράταξη θα είναι αυτή που πρώτα εκλέγει αρχηγό και μετά αποσαφηνίζει το ιδεολογικό προφίλ της; Η κριτική θα ήταν εύλογη αν τα υπάρχοντα κόμματα, που διαθέτουν αρχηγό, είχαν σαφές ιδεολογικό στίγμα. Δηλαδή, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης είχε λιγότερες πολιτικές διαφορές από τον κ. Βαγγέλη Μεϊμαράκη από εκείνες που έχει π.χ. ο κ. Γιώργος Καμίνης με τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη; Η εκλογή όμως του πρώτου προσδιόρισε το ιδεολογικό στίγμα της Νέας Δημοκρατίας. Σύμφωνοι: σε ένα βαθμό, αλλά ας όψονται οι ισορροπίες. Αστεία βεβαίως είναι η κριτική για την έλλειψη ενιαίας ιδεολογικής πλατφόρμας που κάνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τους προέλευσης· πρώην ΠΑΣΟΚ, σταλινικοί, μαοϊκοί, ανανεωτές κ.λπ.
Η αλήθεια είναι πως όποιος δεν θέλει να δει τον άλλο να ζυμώνει, προτιμά να τον βλέπει όλη μέρα να κοσκινίζει. Είναι κατανοητή η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ, διότι η σύμπτυξη ενός κεντροαριστερού πόλου μπορεί να απειλήσει τη δεύτερη θέση, αλλά η έλευση των sosial media και η ανάγκη πολλών να πουν κάποια εξυπνάδα διευρύνει τον κύκλο των χλευαστών. Ομως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος προόδου. Πρέπει να δοκιμάζονται διαρκώς καινούργια πράγματα, νέες διαδικασίες, παρά την κοροϊδία άσπονδων φίλων και αντιπάλων. Η ακινησία μόνο δεν εμπεριέχει τη δυνατότητα λάθους. Είναι βασικό ζήτημα για τη χώρα η δημιουργία ενός ισχυρού κεντροαριστερού πόλου, που θα βάλει πλάτη στην έξοδο της χώρα από την κρίση. Στον δρόμο θα υπάρξουν λάθη, γκάφες και πολλοί υποψήφιοι. Η Δημοκρατία, όμως, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.