Δεν είναι συνηθισμένη, τουλάχιστον για τον χαρακτήρα του, η υπερκινητικότητα που διακρίνει τον Αλ. Τσίπρα τελευταία. Τη μία ημέρα επισκέπτεται το εργοστάσιο «Παπαστράτου», παρών την επομένη στην εκδήλωση του υπουργείου Διοικητικής Ανασυγκρότησης, την άλλη τον συναντάς στο Impact Hub Athens, την Παρασκευή την αφιέρωσε στους εκπροσώπους των παραγωγικών φορέων και έπεται συνέχεια. Παντού, δε, έχει κάτι να πει, κάτι να προσφέρει, κάτι να υποσχεθεί. Από επενδύσεις έως κράτος ψηφιακό και αποκομματικοποιημένο, μέχρι προσλήψεις και κονδύλια, επικοινωνιακής σημασίας τα τελευταία.
Πολλοί εκτιμούν ότι αυτή η υπερκινητικότητα του πρωθυπουργού παρατηρείται εν όψει ΔΕΘ και μπορεί να μην έχουν άδικο μέχρις ενός σημείου. Φροντίζει να γεμίσει τη φαρέτρα του για να έχει κάτι να παρουσιάσει στα εγκαίνια, προκειμένου να καλύψει τις αρνητικές επιδόσεις της κυβέρνησής του και κυρίως την άγρια υπερφορολόγηση των αυτοαπασχολουμένων πολιτών της μεσαίας τάξης. Προετοιμάζει δηλαδή το παραδοσιακό σόου της μιας ημέρας στη Θεσσαλονίκη, απ’ όπου έκανε το μεγάλο άλμα προς την εξουσία το 2014 με το περιβόητο πρόγραμμα, που αποδείχθηκε ταυτόχρονα απάτη και αυταπάτη. Αν και δεν πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο μιας θεαματικής επιδοματικής ή παροχολογικής εξαγγελίας, που κρατιέται κρυφή για έκπληξη.
Ωστόσο, είναι πολύ πιθανό η συγκεκριμένη υπερκινητικότητα να μην αφορά αποκλειστικά την εμφάνισή του στη ΔΕΘ. Γιατί είναι πολλά τα στοιχεία που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα νέα ακροβατικά του Αλ. Τσίπρα αποτελούν μέρος ενός σχεδίου «εισοδισμού» στα «χωράφια» και στην «ατζέντα» των ευρωπαϊκών κομμάτων της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και του νέου κόμματος, στο οποίο θα εξελιχθεί η Δημοκρατική Συμπαράταξη. Προσπαθεί να περιορίσει τον χώρο και τα επιχειρήματα της Ν.Δ., να επεκταθεί προς την Κεντροαριστερά και την ίδια στιγμή να ικανοποιεί το δικό του ακροατήριο αφενός με αριστερή ρητορική και αφετέρου με πελατειακή πολιτική και χρηματοδοτικές υποσχέσεις. Δεν είναι ασφαλώς εύκολη υπόθεση η εκστρατεία μετάλλαξης του πρωθυπουργού. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο σκληρός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ και των οπαδών του θα τον ακολουθήσει πρόθυμα στις έστω ασαφείς γενικολογίες του περί επενδύσεων και δημιουργίας φιλικού περιβάλλοντος για την επιχειρηματικότητα. Η συμπεριφορά πολλών υπουργών και στελεχών το αποδεικνύει. Δεν είναι, επίσης, καθόλου βέβαιο ότι με το παρελθόν που έχει ο ίδιος και η κυβέρνηση Συρανέλ, αλλά και τις εμπειρίες που έχουν αποκτήσει μεγάλο μέρος των πολιτών, μπορεί να πείσει ότι εννοεί αυτά που λέει. Ακόμη, όσα υπόσχεται τώρα για προσλήψεις κ.λπ. είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσουν αντιδράσεις από πλευράς δανειστών, αν ποτέ έλθει η στιγμή να υλοποιηθούν. Η τρίτη αξιολόγηση εκκρεμεί και το ΔΝΤ δεν δείχνει διάθεση να σταματήσει τις πιέσεις προς την Αθήνα.
Η επιτυχία ή όχι του «εισοδισμού» που επιχειρεί ο Αλ. Τσίπρας θα εξαρτηθεί, πάντως, και από τις αντιστάσεις και την ικανότητα της Ν.Δ. να υπερασπίζεται τον χώρο της και να ασκεί αποτελεσματικά την αντιπολίτευσή της. Λογικά έχει «το πάνω χέρι», αφού ο κυβερνητικός αντίπαλός της αποφάσισε να παίξει στο δικό της γήπεδο, αντιλαμβανόμενος ότι η ριζοσπαστική αριστερή πολιτική έχει εξαντλήσει τα όριά της και η συνεχής αντίφαση μεταξύ ρητορικής και πράξης αύξησε την αναξιοπιστία του στο μη περαιτέρω. Απώτερος σκοπός του πρωθυπουργού είναι να οδηγήσει την αντιπαράθεση σε μια μονομαχία με τον Κυρ. Μητσοτάκη. Από τη δική της πλευρά, η Ν.Δ. δεν πρέπει να αφήσει στον Αλ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του κανένα περιθώριο για να ξεφύγουν από την ανεπάρκεια, τα λάθη τους και την πραγματικότητα της καθημερινότητας.