Η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ δεν ήθελε να ανοίξει τώρα μέτωπο με την Τουρκία. Ο Σοσιαλδημοκράτης αντίπαλός της Μάρτιν Σουλτς την εξώθησε, στη διάρκεια του ντιμπέιτ, σε μια πλειοδοσία σκληρότητας απέναντι στην Αγκυρα. Παρόλο που η ίδια τόνισε ότι το θέμα δεν προσφέρεται ως πεδίο προεκλογικής αντιπαράθεσης, φαίνεται ότι οι πρόσφατες σχέσεις της Γερμανίας με την Τουρκία ήταν το μοναδικό σημείο στο οποίο κατάφερε να της ασκήσει κριτική από αριστερά ο Σουλτς. Από την άνοιξη του 2016, οπότε υπεγράφη η αμφιλεγόμενη –για να το θέσουμε ήπια– συμφωνία Τουρκίας – Ε.Ε. για το προσφυγικό, η καγκελάριος έχει επιδοθεί σε μια συστηματική πολιτική αφωνία, αν όχι σε ανοικτό κατευνασμό της γειτονικής μας χώρας. Από τα φωτογραφικά στιγμιότυπά της, βυθισμένης στους χρυσοποίκιλτους θρόνους του Ταγίπ Ερντογάν πριν από το δημοψήφισμα για την εκχώρηση υπερεξουσιών στον εαυτό του, μέχρι τις υποτονικές αντιδράσεις της για το πογκρόμ διώξεων εις βάρος αντικαθεστωτικών μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του περυσινού Ιουλίου, είναι έκδηλο ότι η Μέρκελ προτίμησε επί μακρόν να προτάξει τις προεκλογικές της σκοπιμότητες από τις (δεδομένες) ανθρωπιστικές της ευαισθησίες. Με δεδομένα άλλωστε την πόλωση της τουρκικής μειονότητας στη Γερμανία και τον μεγάλο αριθμό Τούρκων ψηφοφόρων στη χώρα της, θεώρησε προφανώς ότι είναι καλύτερο να μην πάρει σαφή θέση και να κρατηθεί μακριά από τον ενδοτουρκικό διχασμό.
Από την περασμένη Κυριακή απέδειξε εκ νέου πόσο έχει τελειοποιήσει τη στρατηγική της ασάφειας, ενσωματώνοντας ταυτόχρονα μια άποψη και στη συνέχεια, με μία αργή, σταδιακή μεταστροφή, όταν το επιτρέψει η συγκυρία, την ακριβώς αντίθετη θέση. (Το 2005 ήταν κατά της έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Μετά υιοθέτησε τη στάση του προκατόχου της Γκέρχαρντ Σρέντερ. Τώρα θέτει ζήτημα διακοπής των διαπραγματεύσεων.) Ωστόσο, η διαίρεση της τουρκικής κοινωνίας μεταξύ υποστηρικτών του Ερντογάν και αντιπάλων του επιτάσσει πολύ προσεκτικά βήματα από τη Γερμανία και την Ευρώπη. Η ρήξη θα πρέπει να είναι πρωτοβουλία της Αγκυρας όχι της Ε.Ε., γιατί αλλιώς θα ευνοήσει εσωτερικά τον Ερντογάν και θα συσπειρώσει την τουρκική κοινή γνώμη γύρω του. Η αίσθηση ότι η Τουρκία εγκαταλείπεται από την Ευρώπη πλήττει τη φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση στη χώρα και επαληθεύει τους ισχυρισμούς του τουρκικού καθεστώτος για ευκαιριακή Ρεαλπολιτίκ εκ μέρους του Βερολίνου και των Βρυξελλών.