Η έξοδος από το μνημόνιο και το… στενό κοστούμι της πειθαρχίας

Η έξοδος από το μνημόνιο και το… στενό κοστούμι της πειθαρχίας

2' 23" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μπορεί να μην τον παίρνουν στα σοβαρά, έχει όμως το χάρισμα της απλοϊκής πειθούς. Είπε: «Θα βγούμε από το μνημόνιο» και «θα ανοίξουν οι κάνουλες» (4/9/2017). Είχε επίσης πει: η κυβέρνηση Τσίπρα θα λάβει νέο δάνειο εφόσον δεν «συνοδεύεται από μνημόνια καταστροφικής λιτότητας» (6/6/2015). Και βεβαίως, όπως όλοι οι κυβερνητικοί, ο κ. Φλαμπουράρης έχει διαβεβαιώσει ότι «δεν θα υπάρξει τέταρτο μνημόνιο» (13/11/2016). Με κάτι τέτοια, λογικό είναι που έχουν πειστεί οι πολίτες ότι το μνημόνιο θα τελειώσει του χρόνου τον Αύγουστο. Αντιλαμβάνονται ότι οι καθυστερήσεις στις αξιολογήσεις μάλλον θα οδηγήσουν σε παράταση των μνημονίων. Πολλοί μάλιστα, μεταξύ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, θα το ήθελαν: «Φταίνε τα μνημόνια» θα συνεχίσουν να λένε, ενώ θα φορτώνουν νέα δάνεια σε μελλοντικές κυβερνήσεις.

Με αυτή τη νοοτροπία να κυριαρχεί στους κυβερνητικούς, το αίτημα του Προέδρου της Δημοκρατίας για τη μετατροπή του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθεροποίησης σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο εύκολα μπορεί να παρεξηγηθεί ως προσπάθεια να φορτώσουμε τα δάνεια στις πλάτες των Ευρωπαίων φορολογουμένων. Ακόμη και τον Σόιμπλε έχουν χρησιμοποιήσει, στο παρελθόν, οι ίδιοι κύκλοι, θεωρώντας ότι θα επιδιώξει να κρατήσει την Ελλάδα «δέσμια ενός τέταρτου μνημονίου», ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι ο δημοφιλέστερος στη Γερμανία πολιτικός προτιμά να μας προικίσει αρκεί να του κάνουμε χώρο στην Ευρωζώνη «του».

Το θέμα είναι ότι πρέπει, πράγματι, να βγούμε από τα μνημόνια. Οχι βεβαίως γιατί θα ανοίξουν τα ταμεία του κράτους και άλλες ανοησίες, αλλά γιατί όταν είσαι εκτός μνημονίου είσαι εντός των αγορών και αυτό σημαίνει ότι έχεις επανέλθει στην κανονική κατάσταση και συμπεριφορά που οφείλει να διαθέτει μια οικονομία που δεν κινδυνεύει από ξαφνικό θάνατο. Η επιστροφή στην κανονικότητα της παγκοσμιοποίησης έπρεπε να αποτελεί εθνικό στόχο.

Πλην όμως, δεν πρόκειται για κάποιο «ημερολογιακό» γεγονός. Δεν αρκεί δηλαδή να περάσει ο καιρός, να καμώνεται η κυβέρνηση ότι προχωρεί στις αξιολογήσεις, να ψηφίζει, πού και πού, κάποια «μεταρρύθμιση», να προσεγγίζει τα τρελά πλεονάσματα εξαντλώντας και την τελευταία ικμάδα της οικονομίας μόνον και μόνον για να φτάσει η ώρα μιας ευκαιριακής προσφυγής στις κάλπες.

Πιστεύω, όμως, ότι πράγματι αυτό το μνημόνιο θα είναι το τελευταίο. Δεν γνωρίζω πώς θα ονομάσουν την επόμενη μεταβατική περίοδο, σίγουρα όμως θα βρεθούμε υπό τον πολύ αυστηρότερο έλεγχο των αγορών. Θα καταλάβουμε τις δυσκολίες όταν οι αγορές θα απαιτήσουν πιστοποιητικό ασφαλείας. Για να γίνουμε όμως «ασφαλής επένδυση» χρειαζόμαστε 10-12 καλύτερους βαθμούς από τους οίκους αξιολόγησης, όταν προοδεύσαμε μόνον κατά 4-6 βαθμούς από το χαμηλότερο επίπεδο, «κουρεύοντας» το χρέος. Ούτε οι επενδύσεις πρόκειται να έλθουν αν ο «κίνδυνος Ελλάδα» δεν έχει μετριαστεί. Ολοι ζητούν εγγυήσεις σοβαρότητος και μεταμέλειας σε μεσοπρόθεσμη προοπτική. Με άλλα λόγια, επενδυτικοί οίκοι, αξιολογητές, Ευρωπαίοι και Ταμείο, θα απαιτήσουν από την κυβέρνηση μια τριπλή εγγύηση: συνέχεια στη δημοσιονομική λιτότητα, ταχύτερες ιδιωτικοποιήσεις, άγρια εξυγίανση τραπεζών. Με δύο λόγια, η κυβέρνηση δεν έχει κανέναν λόγο να πανηγυρίζει για την έξοδο από το μνημόνιο, αφού πρέπει να φορέσει το νέο και πολύ στενό κοστούμι της ευρωπαϊκής πειθαρχίας, όπως την περιγράφει ο κ. Μακρόν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή