Με την κληρονομιά της βαρύγδουπης κενολογίας που της άφησε ο Φώτιος Φανούριος η υπόθεση της Κεντροαριστεράς θυμίζει έκθεση ιδεών. Eκθεση «καλών προοδευτικών ιδεών» προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, απ’ αυτές που προτάσσουν την ισότητα όλων, και όχι μόνον των φύλων, και λοιπές γενικόλογες ανθρωπολογικού τύπου παρατηρήσεις του είδους: «Ολοι οι Eλληνες δικαιούνται να αναπνέουν». Γενικεύω, όμως περιμένω κάτι περισσότερο και από τον Γιώργο Καμίνη και τον Σταύρο Θεοδωράκη για να πεισθώ για την επείγουσα αναγκαιότητα του «χώρου». Υποθέτω ότι δεν είμαι ο μόνος.
Η κ. Γεννηματά αισθάνεται υποχρεωμένη να γίνει αρχηγός για οικογενειακούς λόγους, ο δε «σκιώδης» ζητά δημοψήφισμα για να μη διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ. Τέτοιο αρκτικόλεξο να πάει χαμένο, κρίμα δεν είναι; Κι ας έχει καταντήσει σαν το ΕΦΚΑ της πολιτικής σκηνής. Ο Ραγκούσης δηλώνει ευθαρσώς ότι δεν πρόκειται να συνεργασθεί με τον Μητσοτάκη αν εκλεγεί –προφανώς κάποιος τον ρώτησε– και όλο αυτό μαζί λέγεται «διεργασίες» που καταλήγουν στο μείζον πολιτικό ζητούμενο της χώρας. Θα γίνουν εντέλει οι εκλογές ηλεκτρονικά;
Αλήθεια τι σκέφτονται όλοι αυτοί για το ζήτημα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων φέρ’ ειπείν; Και όταν μιλούν για «μεταρρυθμίσεις», τι ακριβώς εννοούν; Συμφωνεί ο Σταύρος Θεοδωράκης με τον Κυριάκο Μητσοτάκη που λέει ότι θα καταργήσει τον νόμο Γαβρόγλου; Και ο κ. Ανδρουλάκης τι σχέδια έχει για τη Μέση Εκπαίδευση; Αν δεν έχει, καλά θα κάνει να ψάξει να τα βρει, εκτός κι αν του φτάνουν οι προοδευτικές κακογραφίες της κ. Ρεπούση. Πώς θα αντιμετωπίσει η Κεντροαριστερά το μεταναστευτικό; Κι όταν λέει ο κ. Καμίνης ότι πρέπει οπωσδήποτε το πρόσημο να είναι αριστερό, πώς αυτό επηρεάζει τη φορολογική πολιτική; Και πώς επηρεάζει τη διαχείριση των μεταναστευτικών κυμάτων που ξαναφουντώνουν; Εντάξει, το ξέρω, οι εποχές των μεγάλων πολιτικών ιδεών έχουν παρέλθει. Οι μικρές ιδέες όμως είναι το ελάχιστο οξυγόνο που έχει απομείνει στην πολιτική. Αλλιώς η Κεντροαριστερά κινδυνεύει να γίνει μια οργάνωση παλαιών συμμαθητών που κάνει reunion για να μετρήσει κέρδη και ζημιές της ζωής.
Δυστυχώς τον ρόλο του κεντροαριστερού στην περίοδο της κρίσης τον ανέλαβε ο Κουβέλης. Για να αποδείξει ότι η δειλία και η μικρότητα φτάνουν για να προκαλέσουν μεγάλες καταστροφές στο άρρωστο σώμα της χώρας. Αυτός άνοιξε τον δρόμο στους Κουρουμπλήδες του κόσμου τούτου. Δεν ενδιαφέρει ποιος εντέλει θα εκλεγεί. Δεν ενδιαφέρουν ούτε οι δημοσκοπικές επιδόσεις. Να θυμίσω τη ΔΗΜΑΡ ή το Ποτάμι με τη θεαματική επίδοση στις εκλογές; Κανείς δεν είναι αθώος στην πολιτική. Ούτε καν οι έγκριτοι πανεπιστημιακοί μας.