Οι επισκέψεις υψηλών προσωπικοτήτων μπερδεύουν σοβαρά την κυβέρνηση. Εκλαμβάνει τις αβροφροσύνες για πραγματικότητα. Οι δηλώσεις του προέδρου Μακρόν, του προέδρου του Γιούρογκρουπ Ντάισελμπλουμ, του επιτρόπου Μοσκοβισί, για παράδειγμα, εξυπηρετούν μια διπλή σκοπιμότητα, με μοναδικό όμως στόχο να αποκομίσουν οι ενδιαφερόμενοι πολύ συγκεκριμένο πολιτικό όφελος.
Το δυσάρεστο είναι ότι η έντονη επικοινωνιακή προβολή των λόγων τους και η, άλλοτε αναμενόμενη συχνά όμως κατευθυνόμενη, υπερβολή των μέσων ενημέρωσης μπερδεύουν σοβαρά την κοινή γνώμη. Πολλοί πιστεύουν ότι «έχουμε μαζί μας» τον Μακρόν, στο όνομα της πάντοτε ζωντανής ελληνογαλλικής φιλίας από τότε που ο Ζισκάρ δάνεισε το τζετ στον Κωνσταντίνο Καραμανλή για να προφτάσει προτού η πτώση της χούντας συμπαρασύρει το κράτος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν στενές σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών. Το διαπιστώσαμε όταν ο Σαρκοζί ξεδίπλωσε τις πολύ πραγματικές ρίζες του στη Θεσσαλονίκη και συζήτησε μαζί μας τη δημιουργία μιας ευρωμεσογειακής «παράγκας». Κι όμως, ήταν ο ίδιος αυτός που μας ξεπούλησε κατά τον περίπατό του με την κυρία Μέρκελ στην αμμουδιά της Ντοβίλ, το 2010, ενώ έναν χρόνο αργότερα ανέβηκε στην καρέκλα της συνόδου του G20 για να «απαιτήσει» την απομάκρυνση του Γιώργου Παπανδρέου. Αλλά και ο μεταβληθείς σε «αγαπητό» Ολανδρέου δεν άφησε τον «αγαπητό Alexis» χωρίς τηλεφωνική υποστήριξη, αν και δεν ξεχνούσε ποτέ να πιέζει για περισσότερους φόρους· όταν η Γαλλία παραμένει ένα από τα ελάχιστα κράτη που διατηρούν δημοσιονομικό έλλειμμα πάνω από τον πήχυ 3% του Μάαστριχτ και η Ελλάδα έχει ήδη περάσει από κάτω.
Αμφότεροι οι καλεσμένοι του κ. Τσίπρα, Εμανουέλ και Γερούν, χειρίζονται σωστά τον εν λόγω κανόνα της διπλωματίας. Λέγουν όσα ακούγονται ευχάριστα στους γηγενείς, πολιτικούς και πολίτες, μας κολακεύουν δηλαδή, προκειμένου να συνεχίσουμε στον δρόμο που εκείνους εξυπηρετεί. Μπορεί, κατά κανόνα, οι δρόμοι μας να συμπίπτουν, αλλά εξίσου συχνά οι ρυθμοί, όπως και οι αντοχές, διαφέρουν αισθητά.
Αυτό που ενδιαφέρει ακόμη περισσότερο τους επισκέπτες μας είναι πώς θα ακουστούν όλα τούτα πολύ θετικά κι ευχάριστα στα αυτιά των συμπατριωτών τους. Θέλουν να διευρύνουν τη δημοφιλία τους ή έστω το κύρος τους στα μάτια των Γάλλων και των Ολλανδών. Η ευρωπαϊκή ατζέντα έχει, ξαφνικά, βαρύνει. Να δείτε ότι θα βρεθούν πολλοί να διεκδικήσουν την πατρότητα της λύσης του δράματος στην ελληνική τραγωδία. Ο χορός όμως οφείλει να είναι περισσότερο προσεκτικός και να κρίνει με μεγάλη αυστηρότητα ξένους και ντόπιους κυβερνώντες, όταν πρόκειται για το δικό μας συμφέρον.