Χθες, η πιο διάσημη ομάδα ακτιβιστών που αυτοαποκαλείται «αναρχική» κατέλαβε μια εφορία. Το πανό που κρέμασαν έγραφε «Οχι στα χαράτσια – κατάργηση του ΕΝΦΙΑ». Αλλού θα ήταν τουλάχιστον αλλόκοτο μια αριστερή ομάδα να διαμαρτύρεται εναντίον ενός φόρου στην ακίνητη περιουσία. Εδώ όμως δεν είναι «αλλού».
Χθες, η πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών κατήγγειλε τον προπηλακισμό της ίδιας και άλλων πανεπιστημιακών από τριάντα άτομα που, μετά την αυθόρμητη «ανταλλαγή απόψεων» των φοιτητών με τους καθηγητές, έμειναν για να ματαιώσουν τη συνεδρίαση της Συγκλήτου.
Χθες, όπως και κάθε μέρα τις τελευταίες ημέρες, ο τοίχος του αμφιθεάτρου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπου διδάσκει ο καθηγητής Αγγελος Συρίγος, γράφει: «Μαυροκόκκινη κλοτσιά στου Συρίγου τα φυτά». Στόχος δεν είναι πια μόνο ο καθηγητής. Στόχοι είναι, πλέον, και οι φοιτητές που δεν ευθυγραμμίζονται με την επικήρυξή του.
Η συνήθης, συγκαταβατική αντίδραση σε αυτή τη «μαυροκόκκινη» καθημερινότητα, εντός κι εκτός πανεπιστημίων, είναι ότι «εντάξει, δεν έφαγε κανείς την κλοτσιά». Αλλο το αναίμακτο σύνθημα ή η βουβή αφίσα και άλλο η αληθινή βία. Αλλο η αφηρημένη τρομοκράτηση και άλλο η τρομοκρατία. Αυτή η συνηγορία διατυπώνεται εύκολα απ’ όσους δεν καλούνται να ζήσουν και να εργαστούν μέσα στο οικοσύστημα που εκ τους ασφαλούς υπερασπίζονται. Απ’ όσους δεν είδαν ποτέ το πρόσωπό τους τοιχοκολλημένο.
Οσοι ζουν μέσα στο οικοσύστημα έχουν περιέργως την ψυχραιμία να αποσυνδέσουν την επώασή του από τη σημερινή πολιτική συγκυρία. Θα ήταν, λένε, ρηχό να ενοχοποιήσει κανείς μόνο τη σημερινή κυβέρνηση. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να διαμορφώνει ένα ευρύτερο κλίμα ανοχής –και περιποίησης προσαχθέντων–, αλλά το πρόβλημα είχε κακοφορμίσει προτού η Αριστερά έρθει στα πράγματα.
Στα πανεπιστήμια δρα η γενιά που γνωρίστηκε με την πολιτική στις φωτιές του Δεκεμβρίου του 2008. Για την ακρίβεια, γνωρίστηκε με ένα προ-πολιτικό είδος δράσης που συνδύαζε την αδρεναλίνη με την πολιτική επίφαση, χάρη στο σύστημα εκείνο που υπέβαλε στους «δεκεμβριστές» την ιδέα ότι είναι κληρωτοί μιας αποστολής. Μια μικρή μειοψηφία εκείνης της γενιάς κλιμακώνει τώρα τις πρακτικές που ήδη κυριαρχούσαν στα ΑΕΙ, αποκτώντας ισχύ δυσανάλογη του πλήθους της.
Είναι πολλοί οι επικηρυγμένοι. Η περίπτωση του Συρίγου ξεχώρισε γιατί ο ίδιος έφτασε μέχρι το δικαστήριο· γιατί είχε τα μέσα να αρθρώσει δημοσίως την αγωνία του· γιατί οι ίδιοι οι αυτόκλητοι διώκτες του, συντηρώντας τη βεντέτα μαζί του, τον αναγορεύουν σε πρόσωπο συμβολικό μιας αναμέτρησης που έχει πάψει προ πολλού να γίνεται αντιληπτή ως αναμέτρηση· που εκτυλίσσεται σαν απαρατήρητη ρουτίνα. Για κάθε Συρίγο, υπάρχουν άλλοι δέκα που επιλέγουν την οδό του άλαλου συμβιβασμού, της παραίτησης ή –κυριολεκτικά– της μετανάστευσης.