Ο πρόεδρος Λεβέντης διαμηνύει ότι νοιάζεται περισσότερο για τους ομοφυλόφιλους, υπονοώντας ότι ως υποδεέστερα όντα στην ιεραρχία του σύμπαντος (ανώμαλοι, θα έλεγε, αν εκφραζόταν ελεύθερα) χρήζουν μεγαλύτερης φροντίδας. Και φανερώνει τη βαθιά περιφρόνηση που κρύβεται πίσω από την καλοσύνη του, όταν λέει: «Να υπάρχουν, να εργάζονται» κ.λπ. Μα υπάρχουν και είναι ίσως κάτι παραπάνω από το 10% του πληθυσμού! Δεν χρειάζονται την άδεια κανενός γραφικού πολιτευτή για να υπάρξουν!
Επειτα ένας Γιαννάκης Στέργιος (Ν.Δ., Πρεβέζης) έγραψε στο Facebook: «Αν ήταν φυσιολογικό, ο Θεός δεν θα δημιουργούσε τον Αδάμ και την Εύα, αλλά τον Αδάμ και τον… Γιώργο». Μπου-χα-χα, να προσθέσω, διότι μάλλον το εννοεί ως αστείο. Προφανώς, αυτός θα έχει πρόβλημα και με τον Δαρβίνο. Πιθανό να δέχεται και τη χρονολόγηση του κόσμου βάσει της Βίβλου. Ισως πιστεύει και στην Κόλαση. Τέλος, ο καλύτερος όλων, ο Γ. Κασαπίδης (Ν.Δ., Κιλκίς), γνωστός στους συναδέλφους του για τη νευρωσική θρησκοληψία του: «Δεν έχει αποδείξει σήμερα η επιστήμη ότι υπάρχει τρίτο φύλο ή ότι μπορεί να γίνει αλλαγή φύλου». Να το λέει μάλιστα κομπιάζοντας, σαν μαθητής που απαγγέλλει το ποίημα στην τάξη, μάλλον επειδή είχε αποστηθίσει τις υποδείξεις του πνευματικού του.
Αναφέρω τις περιπτώσεις αυτές όχι για να ειρωνευθώ τις απόψεις των βουλευτών – ή, μάλλον, όχι μόνο γι’ αυτό, διότι το έπραξα ήδη. Κυρίως επειδή καταδεικνύουν τη διαδεδομένη σύγχυση που επικρατεί στον δημόσιο διάλογο για το θέμα των διεμφυλικών, τους οποίους τακτοποιεί το περιβόητο νομοσχέδιο. Οι περισσότεροι που έχουν άποψη για το θέμα δεν καταλαβαίνουν (κάποιοι ούτε καν υποψιάζονται) ότι άλλο είναι οι ομοφυλόφιλοι και άλλο διεμφυλικοί. Η διαφορά έγκειται στο ότι οι πρώτοι δεν έχουν πρόβλημα με το φύλο τους: είναι άνδρες και τους αρέσουν οι άνδρες ή γυναίκες και έλκονται από τις γυναίκες· τους αρέσει αυτό που είναι και δεν θέλουν να το αλλάξουν. Οι διεμφυλικοί, όμως, δεν αισθάνονται καθόλου άνετα με το φύλο τους· στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι ασφυκτιούν και υποφέρουν, γι’ αυτό και θέλουν να το αλλάξουν.
Δεν είναι μια νέα κατάσταση αυτή. Δεν είναι μια μόδα, την οποία προκάλεσε η Πόρνη της Βαβυλώνος, όπως θα έλεγε ο πνευματικός του Κασαπίδη. Είναι κάτι ξεχωριστό, το οποίο διαπιστώνεται, περιγράφεται και αναγνωρίζεται από την επιστήμη, χάρη στην πρόοδο που έχει πετύχει η Δύση τα τελευταία χρόνια στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η μεγαλύτερη κοινωνική και ατομική ελευθερία επέτρεψε να φανεί καθαρά ένα πρόβλημα που κρυβόταν. Είναι αληθινό πρόβλημα, εν αντιθέσει με την ομοφυλοφιλία που είναι μια φυσική κατάσταση, διότι ο ομοφυλόφιλος νιώθει μια χαρά μέσα στο πετσί του, ενώ ο διεμφυλικός υποφέρει.
Βεβαίως, είναι αυτονόητο ότι τον πρώτο και κύριο λόγο στη ρύθμιση του θέματος έχουν οι επαΐοντες και ουδείς άλλος. Δεν μπορεί η Παιδοψυχιατρική Εταιρεία να αγνοηθεί, όταν επισημαίνει το αυξημένο ποσοστό αυτοκτονιών μεταξύ εκείνων που άλλαξαν ταυτότητα φύλου στα 15. Αυτοί ξέρουν καλύτερα, διότι σε αυτούς προστρέχουν τα παιδιά που αντιμετωπίζουν αυτή την κατάσταση και οι γονείς τους. Γι’ αυτό, ακόμη και εκείνοι οι υποστηρικτές του νομοσχεδίου, που το υπερασπίζονται με γλώσσα θεωρητική και πολιτική (προτάσσοντας, π.χ., το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού), προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία στην υπόθεση αυτών των ανθρώπων, διότι η πολιτική διάσταση, που ασφαλώς υπάρχει, επικαλύπτει το ιατρικό ζήτημα που είναι το κύριο. Είναι ντροπή ένα τόσο σοβαρό και εξειδικευμένο θέμα να γίνεται πεδίο πολιτικού ανταγωνισμού.
Χιου και Ανδρέας
Διαβάζοντας τις νεκρολογίες για τον Χιου Χέφνερ, διαπίστωσα ότι υφίσταται ένα χάσμα στις εκτιμήσεις που διατυπώνονται για τον βίο του, το οποίο κατά βάση είναι ηλικιακό. Πολύ απλά, για κάποιον που είναι σήμερα, ας πούμε, 40 χρόνων είναι δύσκολο να καταλάβει τι άθλος ήταν, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, για τον γενναιότερο της παρέας των δεκατετράχρονων να κάνει χιλιόμετρα με το ποδήλατο (και μάλιστα σε λεωφόρο) για να αγοράσει το «Playboy», από περίπτερο που ο περιπτεράς δεν γνώριζε τους γονείς σου ώστε να σε καρφώσει μόλις τους συναντήσει. Τηρουμένων των αναλογιών, ο μακαρίτης και το περιοδικό του ήταν για τη γενιά που έζησε την εφηβεία στη δεκαετία του 1970 ό,τι το μαγικό έτος 1963 για μια παλιότερη γενιά, την οποία εξέφρασε ο Φίλιπ Λάρκιν με το ποίημά του «Annus Mirabilis»: «Sexual intercourse began / In nineteen sixty-three / (which was rather late for me) – / Between the end of the “Chatterley” ban / And the Beatles’ first LP».
Αλλά ο σκοπός του σημειώματος δεν είναι η πλήρης νεκρολογία του θανόντος. Ηθελα κυρίως να φωτίσω την επίδραση που άσκησε ο Χέφνερ στην ελληνική πολιτική –εμμέσως και ανεπιγνώστως, φυσικά– μέσω ενός άγνωστου περιστατικού, το οποίο μου αφηγήθηκε προσωπικώς ο αείμνηστος Αδαμάντιος Πεπελάσης, μερικά χρόνια προτού μας αποχαιρετίσει. Ρώτησε κάποτε τον Ανδρέα Παπανδρέου, με τον οποίον ήσαν στενοί φίλοι από τα χρόνια στο Μπέρκλεϊ, τι είχε βρει στη Δήμητρα, με την οποία ο τότε πρωθυπουργός ήταν ξετρελαμένος. Η απάντησή του: «Διαμαντή, θυμάσαι όταν ήμασταν νέοι εκείνες τις γυναίκες (σ.σ.: και έκανε μια χειρονομία που υπονοούσε το αγαλματώδες και εύσαρκο του σώματος) στο εξώφυλλο το Playboy; Αυτό βρήκα».