Τον «ελληνικό πολιτικό όρο kolotumba, που σημαίνει στροφή 180 μοιρών», όπως επί λέξει ανέφερε, χρησιμοποίησε η ισπανική El Pais για να περιγράψει την υπαναχώρηση του Πουτζντεμόν από το αίτημα για ανεξαρτησία της Καταλωνίας παρά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, παραλληλίζοντάς το με την ελληνική περίπτωση και το «Οχι» που έγινε «Ναι» στο τρίτο μνημόνιο. Ανεξάρτητα από την τελική στάση του Πουτζντεμόν και το γεγονός ότι τα δύο δημοψηφίσματα δεν είναι άμεσα συγκρίσιμα, δεσπόζουσα στην ανάλυση είναι η ελληνική λέξη, που άρχισε να εμφανίζεται στον ελληνικό Τύπο ως «κωλοτούμπα» και όχι ως «κυβίστηση» την τελευταία 20ετία.
Δηλαδή, για άλλη μία φορά, μέσα από τη χρήση ελληνικής λέξης για πράξη συνηθισμένη στη διεθνή πολιτική σκηνή, η Ελλάδα προβάλλει ως αρνητικό παράδειγμα. Ελληνες, οι πρώτοι διδάξαντες στην kolotumba – εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν είναι η El Pais η πρώτη ευρωπαϊκή εφημερίδα που δανείστηκε τη λέξη· με την ίδια ακριβώς λατινική αποτύπωση την είχε εισαγάγει σχεδόν από την αρχή της κρίσης, σε τίτλους της, η γερμανική Die Zeit (ένας από αυτούς: kolotumba oder katastrophe? ).
Κωλοτούμπας είναι αυτός που δεν μένει σταθερός σε ιδέες, αποφάσεις, εξαγγελίες (π.χ. κατάργηση εισαγωγικών εξετάσεων), δηλώσεις («θα παραιτηθώ»), συνεργασίες και απαντάται και στην καθημερινή ζωή, όπου αυτή η στάση περιγράφεται και με άλλες λέξεις, «όπου φυσάει ο άνεμος», «το έκανε γαργάρα». Ομως η τούμπα είναι πιο θεαματική κι από τον άνεμο και τη γαργάρα, αν και για την τελευταία δεν είναι βέβαιη η μη εισαγωγή της στο ευρωπαϊκό λεξιλόγιο.
Στην κρίση, οι ελληνικές μοιάζουν να είναι οι πιο εύγλωττες λέξεις για να περιγράψουν ιλαροτραγωδίες. Το πρόβλημα είναι ότι στην περίπτωση αυτή δεν είναι η δύναμη της γλώσσας –που ψηλώνει με το ψήλωμα του λαού (βρίθουν οι ξένες λαλιές από ελληνικούς όρους) ή χαμηλώνει μαζί του– αλλά η ευκολία μας να διατρέχουμε ανενδοίαστα την κλίμακα των πράξεων, να παίζουμε με τις ιδέες, να εξαπτόμεθα με ψευδοπροβλήματα, να μη δεχόμαστε την αληθινή μας εικόνα (κι όσο διατηρούμε μια συμφωνία με το είναι μας, δεν τίθεται ζήτημα σωτηρίας) και να προσφέρουμε έτοιμα στο πιάτο των κατηγόρων μας όλα τα επιχειρήματα εναντίον μας. Επειτα η προκατάληψη συνθλίβει ό,τι υγιές και πρωτοποριακό διαθέτουμε κάτω από τα ελληνικά επιφαινόμενα.