Οποιος περιμένει από τους ιεράρχες να πολιτεύονται βάσει της «Ιστορίας της σεξουαλικότητας» του Φουκώ ή των τελευταίων ευρημάτων των Gender Studies, σημαίνει ότι το μόνο βιβλίο που έχει ολοκληρώσει στη ζωή του είναι το συγκεκριμένο του Φουκώ –και όχι όλους τους τόμους– ή αναρτήσεις στο Διαδίκτυο. Η Εκκλησία οφείλει να είναι συντηρητική δύναμη. Είναι ο ρόλος της, είναι η θέση της στην κοινωνία, πέρα από τα υπόλοιπα πνευματικά της καθήκοντα, και γι’ αυτό είναι απαραίτητη. Ειδικά στον αιώνα της αλαζονικής μετανεωτερικότητας που δεν πιστεύει σε τίποτε άλλο παρά μόνο στο παρόν του και στις επινοήσεις του. Η Εκκλησία οφείλει να υπενθυμίζει τα όρια που επέτρεψαν στην ανθρώπινη ύπαρξη να γίνει αυτό που είναι. Πολλές φορές προσπαθώντας να τα υπερβεί, πάντα όμως αναγνωρίζοντας την ύπαρξή τους. Ο Καμύ στον Προμηθέα στα Τάρταρα έγραφε αμέσως μετά τον πόλεμο ότι το βασικό πρόβλημα του κόσμου μας είναι ότι δεν αναγνωρίζει όρια. Ολα παίζουν, και αφού όλα παίζουν, τίποτε δεν αξίζει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Εκκλησία δικαιούται να σκέφτεται σαν τον Βασίλη Λεβέντη ή τους αγράμματους των ΑΝΕΛ. Κοινώς, σαν όλα αυτά τα κατάλοιπα άλλων καιρών που επιβιώνουν κολακεύοντας τα αυτιά όσων φοβούνται τον κόσμο μας. Η Εκκλησία δεν οφείλει να είναι υπέρ των αμβλώσεων, υπέρ της αντισύλληψης ή να υπερασπίζεται την αλλαγή ταυτότητας φύλου από τα 15. Αυτό δεν σημαίνει ότι οφείλει να μην αναγνωρίζει την ανάγκη των αμβλώσεων, της αντισύλληψης και της λεπτής μεταχείρισης που απαιτούν οι διεμφυλικές προσωπικότητες. Δεν αρκεί να κλείνει τα μάτια οχυρωμένη πίσω από τη δογματική ρητορική των πατερικών κειμένων – που στον καιρό τους μόνο δογματικά δεν ήσαν. Οφείλει να συνδιαλέγεται με τη σύγχρονη ζωή, αν όντως παίρνει στα σοβαρά τον ρόλο της συντηρητικής δύναμης. Δεν είσαι συντηρητικός τον 21ο αιώνα με τον ίδιο τρόπο που ήταν κάποιος συντηρητικός στη βικτωριανή εποχή.
Ακουσα χθες τον μητροπολίτη Σιατίστης Παύλο να αναφέρει την περίπτωση μιας κοπέλας που του ομολόγησε πως έπαιρνε ναρκωτικά για να εκδικηθεί τους γονείς της. Και όταν τη ρώτησε τι θα κερδίσει εάν πεθάνει, εκείνη του απάντησε: «Θα τους κάνω να πονέσουν». Εξαιρετική παρέμβαση. Ποια καλύτερη απόδειξη πως η ψυχική σύγχυση της εφηβείας είναι ο κανόνας; Χρειάζεται να έχεις λίγο περισσότερη κοινωνική ευαισθησία από τους τυχοδιώκτες του προοδευτισμού που μας κυβερνούν για να την αναγνωρίσεις. Το καθήκον όσων αντιστέκονται στον τυχοδιωκτισμό της προόδου είναι βαρύ. Και δεν το υπηρετούν όσοι αντιτάσσουν τα δικά τους στερεότυπα στα στερεότυπα του προοδευτικόμετρου που υπονομεύουν κάθε απόπειρα δημόσιου λόγου.