Δεν μπορώ να υπολογίσω πόση υποκρισία κρύβεται σε όσα ακούγονται από τo βήμα της Βουλής, αφού, εδώ και πολύ καιρό, ό,τι λέγεται στον δρόμο, στις παρέες, στα καφενεία, στις εφημερίδες, στα social media μεταφέρεται, ελαφρά τη καρδία, εντός του Κοινοβουλίου. Ο θεσμός και η ιστορία του κτιρίου που τον στεγάζει δεν σημαίνουν τίποτα.
Στην τελευταία κοινοβουλευτική σύγκληση, περί την ταυτότητα φύλου, ξεδιπλώθηκαν τρανταχτά σύνδρομα που κατατρύχουν τη δημόσια σκηνή. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν τον αέρα του εντός έδρας παιχνιδιού και στόλιζαν τον λόγο τους με ρομαντικές αφέλειες, που έφταναν έως την περίφημη προσβλητική δήλωση της Γεωργίας Γεννιά, βουλευτού Α΄ Πειραιώς: «Ενα παιδί από τα 15 ώς τα 20 δεν έχει ακόμη αναπτύξει πλήρως τον εγκέφαλό του, γι’ αυτό και βλέπουμε να αλλάζουν εύκολα επαγγέλματα».
Οι συνάδελφοί της τής αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθούσαν να αφουγκραστούν τον φιλελεύθερο λόγο του αρχηγού, αλλά αυτό τους προκαλούσε αρρυθμία και αναδίπλωση προς τα δεξιά, κυρίως από αμηχανία, με αποκορύφωμα την –κλεμμένη από ανέκδοτο– επική απορία του βουλευτή Πρεβέζης Στέργιου Γιαννάκη: «Αν αυτές οι καταστάσεις ήταν φυσιολογικές, τότε ο Θεός δεν θα δημιουργούσε (όπως μαθαίναμε στο σχολείο) τον Αδάμ και την Εύα… αλλά τον Αδάμ και τον… Γιώργο».
Το Κέντρο είχε έναν φωτεινό ομιλητή: τον Σταύρο Θεοδωράκη – αλλά κανέναν άλλον. Από το ΚΚΕ αλιεύω: « (Η ουσία των απόψεων του ΣΥΡΙΖΑ) βρίσκεται στην απολυτοποίηση της ατομικής εμπειρίας ως αφετηρίας και πηγής προέλευσης της γνώσης, σε βάρος της κοινωνικής εμπειρίας, σε βάρος τελικά της αντικειμενικής πραγματικότητας. Βάζει με τον τρόπο αυτό το λιθαράκι του να εμπεδώνεται στη συνείδηση και τον τρόπο ζωής η αναζήτηση “ατομικής λύσης” στα κοινωνικά προβλήματα, στα αδιέξοδα για τα οποία ευθύνεται η σημερινή κοινωνία» – κασετούλα. Στη χώρα τού «ό,τι δηλώσεις είσαι», όλα αυτά θα ακούγονταν αστεία, αν δεν ήταν απάνθρωπα. Το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού δεν προσφέρεται για υπεροψία, αμηχανία, παπαγαλία και σάχλες. Ο επικεφαλής του Ποταμιού το είπε απλά: «Να μη σκεφτόμαστε απρόσωπες διατάξεις, αλλά τις ζωές ανθρώπων που τους αφορούν». Το δεύτερο στοίχημα είναι να μας αφορά όλους. Τότε ίσως η Βουλή επανακτήσει έναν από ετών απολεσθέντα ρόλο της: της διδασκαλίας της Δημοκρατίας. Κι εμείς δεν θα εκπλησσόμαστε πια.