Οι βουλευτικές εκλογές στην Αυστρία, την περασμένη Κυριακή, επιβεβαίωσαν την τάση ενισχύσεως της εθνικιστικής Δεξιάς στην Ευρώπη – κυρίως διότι ο ηγέτης του αυστριακού συντηρητικού κόμματος Σεμπάστιαν Κουρτς μετακινήθηκε ως προς το μεταναστευτικό τόσο πολύ προς τα δεξιά, ώστε στο επίπεδο της ρητορικής να επέλθει επί του θέματος αυτού περίπου ταύτιση με τις θέσεις του Κόμματος Ελευθερίας του κ. Χάιντς Κρίστιαν Στράχε.
Κάτι ανάλογο είχε συμβεί, προ ολίγων μόνο μηνών, και στις τελευταίες εκλογές στην Ολλανδία και δεν προέκυψε πολιτικώς το ανεπανόρθωτο, θα υποστηρίξουν κάποιοι. Πρόκειται για απλουστεύσεις και γενικεύσεις, εργαλεία διά των οποίων η Αριστερά και ο Φιλελευθερισμός συνθέτουν διαχρονικώς ένα «αφήγημα», που αναιρεί η πραγματικότητα.
Οι άκρως ενδιαφέρουσες πολιτικές διεργασίες στην Αυστρία θα ήταν σκόπιμο να εξεταστούν σε συνδυασμό με ό,τι «ιδιόρρυθμο» ή εκτός πλαισίου «πολιτικής ορθότητος» συμβαίνει στην Ουγγαρία και στην Πολωνία και πιθανόν στην Τσεχία, στις εκλογές που θα διεξαχθούν στο τέλος της εβδομάδος.
Η κρατούσα ευρωπαϊκή λογική αντιμετωπίζει τα φαινόμενα αυτά ως επικίνδυνες διολισθήσεις προς τον ναζισμό, ως αναβίωση των «φαντασμάτων» του παρελθόντος. Μόνον που σε αυτή την περιοχή τα «φαντάσματα» έχουν ιστορικό βάθος πολύ μεγαλύτερο από ό,τι θεωρούν διάφοροι αναλυτές.
Η περιοχή της Μέσης Ευρώπης προέκυψε από τη διάλυση της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ανέδειξε κράτη ανομοιογενή εθνικά, με σύνορα εν πολλοίς αυθαίρετα και τεχνικά, και έπειτα από κάποια χρόνια ανεξαρτησίας κατέστησαν λεία του Αδόλφου Χίτλερ και στη συνέχεια του σοβιετικού δικτάτορα Ιωσήφ Στάλιν – με εξαίρεση την Αυστρία.
Με την κατάρρευση του κομμουνιστικού συστήματος, ανέκυψε η ανάγκη διαμορφώσεως μιας εθνικής ταυτότητος. Η σύντομη περίοδος της ανεξαρτησίας τους δεν επέτρεψε την ανάδειξη εθνικής αστικής τάξεως – διότι το σύστημα των Αψβούργων ήταν πολυεθνές και οι κομμουνιστές ισοπεδωτικοί με τρόπο ανηλεή και άτεγκτο.
Η ένταξη των χωρών αυτών στο ευρωπαϊκό σύστημα ανέστειλε την εθνική τους χειραφέτηση. Πέραν τούτου, το οικτρό πολιτικό έλλειμμα της Ενώσεως ανέδειξε την οικονομία σε αποκλειστικό ρυθμιστή των πάντων, με κάποια επιφανειακή επίστρωση αρχών του Διαφωτισμού. Αλλά αυτά στην πλέον ακραία τους μορφή αποτελούσαν τον πυρήνα του κομμουνιστικού συστήματος. Διόλου παράδοξο ότι η Μέση Ευρώπη αναδεικνύει, πλέον, με τρόπο μάλλον μετριοπαθή την ιδιαιτερότητά της.