Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε
Το μηδέν και το δύο
Αν κρίνει κανείς από την υποδοχή της τελευταίας συνέντευξης που έδωσε ο Σόιμπλε ως υπουργός Οικονομικών, το χάσμα μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας έχει μερικώς επιχωματωθεί. Οχι τόσο επειδή μετακινήθηκε ο Σόιμπλε – ο οποίος υπερασπίστηκε πρόσφατα με παγερή αυτοπεποίθηση όλες τις επιλογές του Βερολίνου. Η ψαλίδα έκλεισε κυρίως από το ελληνικό σκέλος. Εξωτερικά, η Ελλάδα φαίνεται να έχει περάσει σε μετεγχειρητική φάση. Οι δυνάμεις που αντιστοιχούν χονδρικά στο 80% του εκλογικού σώματος έχουν, με διαφορετικό σκεπτικό, αποδεχτεί ότι λύση εκτός Ευρωζώνης δεν υπήρξε. Ακόμη και αυτοί που κάποτε πίστεψαν ότι υπάρχει, σήμερα εμψυχώνονται από κάτι που ονομάζουν «υπερπλεόνασμα» – από κάτι συγγενές με το μαύρο μηδέν της γερμανικής ορθότητας. Δεν είναι σήμερα η κοινή γνώμη πιο έτοιμη να ακούσει την ιστορική ετυμηγορία του Σόιμπλε για τις αιτίες της κρίσης;
Είναι και δεν είναι. Σε κάθε έναν τηλεθεατή που άκουσε τον Σόιμπλε αντιστοιχούσαν δύο που προτίμησαν να ακούσουν στο άλλο κανάλι έναν ξεθυμασμένο υβριστή του. Αυτή η τηλε-στατιστική θα ήταν αμελητέα, εάν δεν αντικατόπτριζε άλλες, πιο στέρεες ενδείξεις ενός εσωτερικού χάσματος. Κάτω από την επιφάνεια της εθνικής συναίνεσης για την ευρωπαϊκή μοίρα της χώρας, διατηρούνται πολύ διαφορετικοί βαθμοί επίγνωσης της κρίσης. Συνυπάρχουν ασυγχρόνιστες δύο πατρίδες.
Γιώργος Κατρούγκαλος
Γαριφαλάκια και σπόνδυλοι
Η πόζα του υπουργού λεβέντικα ακουμπισμένου στα ερείπια, όπως τη διακίνησε ο ίδιος στο Διαδίκτυο, ήταν το πιο φαντασμαγορικό από τα στιγμιότυπα του συριζαϊκού μνημοσύνου στο νησί. Μόλις δύο ημέρες μετά τη λιτανεία του πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον, η κομματική εξόρμηση ήταν ιδανική τροφή για έναν νέο γύρο κωλοτουμπολογίας: Ιδού, αυτοί που τη μια μέρα προσκυνούν την πιο στυγνή ενσάρκωση της αμερικανικής ισχύος, την επομένη τρέχουν να νοτίσουν με τα δάκρυά τους τα παλιά τραύματα. Ιδού, την ώρα που ο πολιτισμένος κόσμος στην εκατοστή επέτειο από την επικράτηση των μπολσεβίκων μετράει την κληρονομιά του κομμουνισμού με αίμα, η Ελλάδα κυβερνάται από ανθρώπους που τη μετρούν με γαρίφαλα. Υπάρχει ένα κομμάτι της κοινής γνώμης που έχει ακόμη τη διάθεση να σκανδαλίζεται από τα χάσματα ανάμεσα στα συριζαϊκά σύμβολα και στα κυβερνητικά πράγματα. Που έχει, επιπλέον, τη ροπή να παρασύρεται στους αντίστοιχους ψευτοεμφυλίους. Πρόκειται για το κομμάτι εκείνο που είχε αποστραφεί τον ΣΥΡΙΖΑ ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2015, αν όχι νωρίτερα. Αυτή η αποστροφή δεν φαίνεται, όμως, να κλονίζει ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δημοσκοπήσεις διαψεύδουν όσους ήλπιζαν ότι, ζαλισμένο από τις αντιφάσεις του, το κόμμα θα κατρακυλούσε στο παλιό, αμελητέο του μέγεθος.
Καλλιεργώντας τις αντιφάσεις του, ο Τσίπρας έχει μετατραπεί σε ένα είδος πολιτικού σούπερ μάρκετ με πιστή πελατεία. Από τα ράφια του σούπερ μάρκετ ο πελάτης διαλέγει ό,τι τον βολεύει για να δικαιολογήσει –πρωτίστως στον εαυτό του– την κομματική του ταύτιση: Κομμουνισμό ή ατλαντισμό, κρατισμό ή ιδιωτικοποιήσεις, εμφυλιακό μίσος ή κανονικότητα. Απ’ όλα διαθέτει το κατάστημα. Και του γαρίφαλου το γάλα.
Οι κωλοτούμπες έγιναν πια ανώδυνες. Δεν υπάρχει σπονδυλική στήλη να καταπονήσουν.