Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε ένα δίλημμα πριν διεκδικήσει την προεδρία της Ν.Δ. Θα μπορούσε να την αποφύγει και να δημιουργήσει ένα νέο κεντροδεξιό μοντέρνο κόμμα. Επέλεξε το «μεγάλο στοίχημα». Ο κίνδυνος όμως με τα μεγάλα και παραδοσιακά κόμματα είναι ότι μοιάζουν με πολύ μεγάλα πλοία. Ο καπετάνιος συχνά νιώθει ότι το πλοίο τον «στρίβει» και όχι το ανάποδο.
Η Ν.Δ. είναι ένα παλαιό κόμμα. Τον καιρό των παχειών αγελάδων μπορούσε με έναν μαγικό τρόπο να συσπειρώσει ακραίους συντηρητικούς ψηφοφόρους, οπαδούς της λαϊκής Δεξιάς και φιλελεύθερους και ανήσυχους πολίτες. Η κρίση έσπασε τον συνεκτικό ιστό. Ενα κομμάτι συντηρητικών ψηφοφόρων έφυγε προς τη Χρυσή Αυγή, τους ΑΝΕΛ, ακόμη και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το DNA της Ν.Δ. δεν είναι παραδοσιακά φιλελεύθερο. Οταν ένας ζωηρός νέος βουλευτής πρότεινε στον Εβερτ να βάλουν στο πρόγραμμα καμιά αποκρατικοποίηση, εκείνος του απαντούσε: «Είσαι τρελός; Οι οπαδοί μας δεν θέλουν τέτοια».
Το DNA περνάει από γενιά σε γενιά μέσα από συνδικαλιστές και κομματικά στελέχη που ονειρεύονται μια θέση στο κράτος. Οι πιο εμβληματικές περιπτώσεις βρίσκονται ήδη εκτός Ν.Δ. Για τους υπόλοιπους όμως που παραμένουν σε αυτήν, ο τεκμηριωμένος λόγος του Κ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ ήταν ανάθεμα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν κουβαλήθηκαν στη Θεσσαλονίκη για να ακούσουν ένα φιλελεύθερο κήρυγμα. Αυτό που επεδίωκαν ήταν να είναι μέσα στα πράγματα ώστε, όταν έλθει η ώρα, να πάρουν κάποια θέση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Ο κ. Μητσοτάκης έχει μπροστά του μια δύσκολη απόφαση, καθώς προσπαθεί να μπολιάσει τη Ν.Δ. με νέο αίμα και ιδέες. Πρέπει με κάποιον τρόπο να δείξει πως ελέγχει το κόμμα του και ότι διαθέτει την ομάδα με την οποία θα κυβερνήσει. Αυτό θα απαιτήσει σε κάποιο σημείο ρήξεις πιο σημαντικές από την «περίπτωση Παπακώστα». Μόνο έτσι θα αποδείξει σε ένα δύσπιστο κοινό ότι είναι αποφασισμένος να κυβερνήσει όπως θέλει. Και επίσης θα δείξει στους έξω ότι δεν θα βρει τον κομματικό του μηχανισμό απέναντί του όταν θα τολμήσει υπερβάσεις και μεταρρυθμίσεις.
Δεν είναι εύκολη ισορροπία. Οι κυβερνώντες είναι έξοχοι στο παιχνίδι τού «διαίρει και βασίλευε» και θα το παίξουν με τη Ν.Δ. «χοντρά» έως τις εκλογές. Οι οπαδοί της αδράνειας δίνουν τις δικές τους μάχες μέσα στο κόμμα.
Ο αντίλογος είναι ότι δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα ο αρχηγός της Ν.Δ. γιατί ο κ. Τσίπρας θα χάσει ούτως ή άλλως και ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει λόγο να πάρει ρίσκα που θα φέρουν τρικυμίες. Μπορεί να είχαν δίκιο, σε άλλες εποχές. Σήμερα όμως αποδεικνύεται παγκοσμίως ότι οι πολιτικοί που κερδίζουν είναι εκείνοι που κάνουν μια ρήξη με το παρελθόν του πολιτικού συστήματος. Μακρόν, Κόρμπιν, Τραμπ, η λίστα είναι μακρά. Αλλά ακόμη και αν κερδίσει τις εκλογές ο κ. Μητσοτάκης ακολουθώντας την πεπατημένη, διατρέχει τον σοβαρότατο κίνδυνο να βρεθεί απέναντι σε πρόσωπα και λογικές του παρελθόντος όταν θα χρειαστεί να πάρει δύσκολες αποφάσεις κάτω από τρομερή πίεση. Ας θυμηθούμε ότι ο Κ. Καραμανλής στη δεύτερη θητεία εξαρτιόταν από την ψήφο ενός κατ’ εξοχήν κρατιστή συνδικαλιστή. Γι’ αυτό ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να αποφασίσει γρήγορα αν και πώς θα στρίψει το καράβι στο οποίο είναι τιμονιέρης. Οπως λέει και ο λαός, «μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες»…