Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατέθεσε και πάλι στη Βουλή την πρότασή του για να δοθεί στους Ελληνες του εξωτερικού το δικαίωμα να ψηφίζουν. Είναι ένα θέμα το οποίο επανέρχεται περιοδικά, αλλά τελικά δεν έχει συζητηθεί, τουλάχιστον όχι στον βαθμό και με τη σοβαρότητα που του αναλογεί.
Υπάρχουν πολλές ιδέες, σκέψεις και προτάσεις, για το ποιοι θα μπορούσαν να συμμετάσχουν και με ποιο τρόπο. Το βέβαιο είναι πως μια χώρα με έναν τόσο μεγάλο αριθμό αποδήμων, έχει κάθε λόγο να εξετάσει σε βάθος αυτή την προοπτική.
Η επικρατούσα άποψη είναι ότι η πλειονότητα των αποδήμων θα ψήφιζε Νέα Δημοκρατία. Δεν είναι απαραίτητα έτσι. Αυτό που όντως ισχύει είναι ότι οι απόδημοι δεν αρέσκονται στη διαμαρτυρία. Θέλουν λύσεις, και υπό αυτό το πρίσμα θα ψηφίζουν συνήθως κόμματα εξουσίας, με την ευρεία έννοια του όρου, δηλαδή της προοπτικής συμμετοχής σε κυβέρνηση και όχι απαραίτητα της νίκης. Στο σημερινό σκηνικό, αυτό περιλαμβάνει εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία και τον υπό εκκόλαψη νέο φορέα του Κέντρου.
Οι Ελληνες του εξωτερικού ενδιαφέρονται για την Ελλάδα, και όχι απαραίτητα μέσα από διαστρεβλωτικές κομματικές παρωπίδες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν ιδεολογικές ρίζες και προτιμήσεις.
Σε ό,τι αφορά το ποιοι θα έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν, μια σκέψη είναι να το έχουν όσοι είναι ήδη εγγεγραμμένοι στα δημοτολόγια. Αλλοι υποστηρίζουν ότι το δικαίωμα πρέπει να έχουν όσοι έχουν περιουσία, ή αποκτούν εισόδημα στην Ελλάδα, ή έστω έχουν ελληνικό ΑΦΜ.
Ενα, επίσης, μεγάλο ερώτημα αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα γίνεται ο υπολογισμός των ψήφων. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προτείνει να προσμετρώνται οι ψήφοι των αποδήμων στα ψηφοδέλτια Επικρατείας, που είναι μάλλον το πιο δίκαιο, ενώ ενδιαφέρουσα είναι και η πρόταση για συγκεκριμένες έδρες εκπροσώπησης των αποδήμων. Υπάρχει, φυσικά, και το ενδεχόμενο οι ψήφοι να προσμετρούνται κανονικά στις εκλογικές περιφέρειες από τις οποίες προέρχεται ο κάθε απόδημος.
Ενα άλλο, τρόπον τινά ηθικό, ζήτημα προκύπτει από το κατά πόσον η ελληνική κοινωνία συμφωνεί να δικαιούνται οι ομογενείς να ψηφίζουν. Αν, δηλαδή, παρά τις φιλοφρονήσεις για τη συμβολή τους, νιώθουν ότι οι απόδημοι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι Ελληνες πολίτες με τα ίδια δικαιώματα, παρότι συνήθως δεν έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις. Είναι κάτι που οφείλουμε να συζητήσουμε μεταξύ μας οι Ελληνες, οι εντός και εκτός Ελλάδας.
Το θέμα αυτό θα μπορούσε να είχε προωθηθεί όταν πρωθυπουργός ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Αντώνης Σαμαράς, δύο άνθρωποι που γνώριζαν καλά την ομογένεια. Τελικά, κάτι τέτοιο δεν συνέβη.
Μήπως μετά την πρόσφατη επίσκεψή του στις ΗΠΑ και την επαφή που είχε με το μεγαλύτερο και σημαντικότερο κομμάτι του απόδημου Ελληνισμού, θα έπρεπε ο πρωθυπουργός να ανταποκριθεί στη σοβαρή και εμπεριστατωμένη πρόταση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και να «ανοίξει» ξανά το θέμα;